บทละครโทรทัศน์ คมแฝก ตอนที่ 4 หน้า 17
“ไอ้พวกลูกหมา มึงบังอาจลบเหลี่ยมกู วันนี้พวกมึงต้องตาย” สมิงมองหา “โดยเฉพาะไอ้คนที่ใช้คมแฝก”
เพลิงยื่นคมแฝกคืนให้กัลป์ “อ้าว?”
เพลิงผายมือ “เชิญท่านอาจารย์ชี้แนะ”
“ไอ้คมแฝก ถึงทีข้าบ้างล่ะ” สมิงตวัดปังตอลับคมเสียงดังแช๊ง!! กัลป์เห็นท่าไม่ดี ส่งไม้คมแฝกจากมือข้างที่เจ็บไปยังอีกมือหนึ่ง ก่อนจะตวัดควงและตั้งกระบวนท่ารับมือ องอาจกับเพลิงจับคู่ยืนกอดอกรอดู
“ไม้กับมีด มันจะไหวเหรอเนี่ย” องอาจดูไม่เชื่อ
“ดูดีๆ พี่เค้ามีทีเด็ด”
“ย๊ากกกก” สมิงแผดร้องก่อนจะเงื้อปังตอบุกเข้ามา กัลป์ปักหลักรออย่างใจเย็น เห็นสมิงสับมีดไม่ยั้ง กัลป์หลบหลีกอย่างว่องไว แล้วหวดคมแฝกในมือเป็นระยะ และเข้าเป้าทุกครั้ง โดนแขน โดนขา โดนหัวของสมิงสลับที่กันอย่างรวดเร็ว แถมยังเกี่ยวเอามีดปังตอเล่มหนึ่งปลิวไปปักเสาไฟฟ้า ส่วนอีกเล่มนั้นกัลป์ใช้คมแฝกตีข้อมือสมิงจนมีดหลุดมือ สมิงฉากหนีออกมาด้วยความระบมไปทั้งตัว “อูยยย ไอ้คมแฝก มึงจะไวไปถึงไหน”
กัลป์สะบัดควงคมแฝก เปลี่ยนท่าจับเป็นแบบเขี้ยวเสือ และเตะมีดปังตอกลับไปให้สมิง “ถ้าไม่สู้ก็หนีไป”
สมิงโกรธจัด มันจ้องกัลป์อยู่อึดใจหนึ่ง ก็ตัดสินใจคว้ามีดปังตอขึ้นมาอีกครั้ง “ย้ากกกกก”
สมิงเงื้อมีดเข้าหากัลป์อีก กัลป์หมุนตัวราวกับจักรผัน และตวัดคมแฝกใส่สมิงอย่างรวดเร็ว “หักปีกปักษา!”
คมแฝกฟาดแขนสมิงจนกระดูกร้าว และกระโดดถีบไปที่สมิง สมิงล้มลง “อ้ากกกก”
“พญายมข่มธรณี” สมิงโดนดอกนี้เข้าที่ศีรษะก็ตาค้าง ลำตัวโงนเงน ทิ้งตัวลงกับพื้นสลบกลางอากาศ
เสียงนกหวีดดังขึ้น รองเพชรนำตำรวจเข้ามาที่เกิดเหตุ ทั้งหมดกรูกันเข้าจับกุมสมุนของแสน เห็นบางคนรีบชูมือยอมจำนน บางคนจะหนีแต่ถูกตะครุบตัวไว้ก่อน
“เย้ !! ตำรวจมาทีหลังตามเคย” องอาจเล่นมุก รองเพชรมองมายังพวกของกัลป์
ในร้านพ่อปาน กัลป์ เพลิง องอาจ โดนตำรวจ 1 นายคุมอยู่ โดยองอาจเอายาหม่องทาแผลให้ตัวเองแล้วรู้สึกเจ็บ รองเพชรเดินดูความเสียหายภายในร้านพ่อปานร่วมกับตำรวจอีกคนหนึ่ง รองเพชรสั่งหมู่กร๊วก
“ตรวจดูความเสียหาย ลูกพี่ของไอ้สมิงต้องรับผิดชอบชดใช้ค่าเสียหายทั้งหมดให้กับเจ้าของร้านนี้”
ได้ยินแบบนั้นพ่อปานกับแม่แจ้มองหน้ากัน หน้าเสียเพราะไม่อยากมีเรื่องกับแสน
“ฉันไม่เอาเรื่องหรอกท่านรอง”
“ทำไมถึงต้องกลัวพวกมันด้วย”
แม่แจ้อึกอัก “เอ้อ..ก็...มันไม่มีเรื่องอะไรกันจริงๆ คนมันเมาก็ชกต่อยกัน ฉันไม่เอาเรื่องหรอก”