บทละครโทรทัศน์ คมแฝก ตอนที่ 5 หน้า 2
หลังร้านพ่อปาน กัลป์กับเพลิงกำลังจะเดินออกจากร้านพ่อปานพร้อม ๆ กัน โดยมีองอาจตามมาส่ง องอาจเดินไปเดินมาเหมือนจะมาส่ง ทำตัวเนียน ๆ เป็นเจ้าของร้านซะงั้น
“ระวังตัวด้วยนะ ต่อไปแสน ราชสีห์ต้องจองเวรพวกนายแน่”
เพลิงยิ้ม ๆ “ฮึ คนที่โดนจองเวรอาจเป็น แสน ราชสีห์เอง ก็ได้”
“ห๊ะ หมายความว่าไง”
กัลป์มองหน้าเพลิง นึกรู้ว่าเพลิงน่าจะรู้ความลับอะไรบางอย่างของแสน
“พรุ่งนี้มันจะขนอาวุธสงครามเข้าเมืองพล ถ้ารองเพชรจับได้ แสน ราชสีห์ ต้องกระอักเลือด”
“แต่ถ้ามันรู้ว่านายเป็นคนบอกตำรวจ นายก็เดือดร้อนเหมือนกัน”
องอาจโผล่หน้าออกมาแทรกทั้งสองคนแบบสะเออะเต็มที่ ใบหน้ายิ้มแย้ม
“ถ้างั้นปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผมเอง งานนี้เราต้องใช้พรายกระซิบ”
เพลิงกับกัลป์หันมามองหน้าองอาจ องอาจอมยิ้มเหมือนมีแผนการสนุก ๆ อยู่ในใจ
ห้องขังโรงพักเมืองพล สมิงและเหล่าสมุนของแสนโดนเอาตัวเข้าไปขังในคุก กานพลูปิดประตูคุกใส่หน้าแบบสะใจ “แหม...ไม่ได้ทำหน้าที่ผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ทำให้ชาวประชาอุ่นใจแบบนี้มานานแล้ว” กานพลูยืดอก
“ภูมิจั๊ยภูมิใจ”
หมู่กร๊วกเปรย “แต่ไม่มีใครยอมรับสมอ้าง ว่าเป็นเจ้านายประกันตัวไอ้พวกเวรนี้ออกไปเลยสักคน”
“เอ...ถ้าอย่างนั้นก็ทำเรื่องส่งฟ้องซะเลย” รองเพชรจ้องหน้าสมิง “จะได้สานึกซะบ้างว่าไม่มีใครอยู่เหนือกฎหมาย” สมิงมองรองเพชรอย่างอาฆาต เสียงวิทยุสื่อสารดังลั่นโรงพักขึ้นมา
ห้องวิทยุโรงพักเมืองพล รองเพชรเดินมาตามเสียงวิทยุสื่อสาร องอาจร้องเพลง
“เกียรติตารวจของไทย เกียรติวินัยกล้าหาญมั่นคง...แทม ทาแดม แท่ม แทม แทม แท๊ม แหม...ท่านรองสารวัตรคนใหม่น่าร้ากจังครับ ที่ทำให้คุกเป็นที่ขังคนเลว”
หมู่กร๊วกบ่นๆ “มันมาอีกแล้ว”
รองเพชรเดินมาหยิบวิทยุขึ้นพูด “แกเป็นใคร...ต้องการอะไร”
“ต้องการให้ตำรวจดี ๆ จับผู้ร้ายเลว ๆ ไงคร้าบ ผมมีข่าวเลวแสนเลวของนายแสนจะมาแจ้งให้ทราบ”
รองเพชรตาลุกวาวด้วยความสนใจ
วันใหม่ บนถนนชนบท รถบรรทุกขนอาวุธเถื่อนของแสน 1 คันแล่นมาตามถนนผ่านเทือกเขา ต้นไม้ใหญ่