บทละครโทรทัศน์ คมแฝก ตอนที่ 21 หน้า 4
“ ใจเย็นสิจ่า เราพวกเดียวกันไม่ใช่เหรอ”
“แล้วหมวดมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง”
“ฉันเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด ก็เลยย่องตามมา”
“เห็นแล้วทำไมไม่เข้าไปช่วยวะ ใจจืดใจร้ายใจดำ”
“ไม่ต้องไปว่าเค้าหรอกหมู่ หมวดนิตย์เค้าทำตามหน้าที่ ในฐานะของสายโจร”
หมวดนิตย์ยิ้ม “ถูกต้อง เอาล่ะทีนี้ทุกคนทิ้งปืนให้หมด” หมวดนิตย์เร่งรองเพชร “เร็วสิครับรองฯ”
รองเพชรถอนใจก่อนจะทิ้งปืน หมู่กร๊วกทำตาม แต่จ่ากานพลูกลับฮึดสู้ จ่ากานพลู ยกปืนเล็ง “ไอ้เลว!”
หมวดนิตย์รีบยิงปืนในมือจ่ากานพลูจนกระเด็น ก่อนหันไปเล็งรองเพชรที่ทำท่าจะขยับเงื้อหมัดเหมือนจะเข้ามาต่อยหน้าตน “อ๊ะๆอย่านะครับรองฯ อยู่ใกล้แค่นี้ ผมยิงไม่พลาดแน่”
รองเพชรลดมือลง “ก็ยิงเลยสิ ไม่ต้องขู่ ถึงยังไงผมก็ไม่กลัวคุณ”
หมวดนิตย์ยิ้มเหี้ยม “ย่อมได้!”
หมวดนิตย์ง้างนกจะยิงรองเพชร แต่แล้วทันใดนั้นตะเภาก็กระโจนมาพร้อมคมแฝก “ไอ้หมวดนิตย์!”
หมวดนิตย์หันไปโดนตะเภาฟาดด้วยคมแฝกจนปืนหลุดมือ ตะเภาเห็นหมวดนิตย์เสียหลักก็บุกเข้าจู่โจมไม่ยั้งมือ หมวดนิตย์โดนฟาดแขนจนห้อย ก่อนถูกฟาดที่หัวซํ้าจนสลบไป
“โอ้โห น้องตะเภา หมู่ไม่นึกเลยว่าหนูจะเก่งขนาดนี้”
ตะเภาเอาคมแฝกพาดบ่า นิ้วยีจมูกเท่ “ลูกศิษย์กัลป์ เกรียงไกรซะอย่าง”
จงอางเพิ่งถือปืนวิ่งกระหืดกระหอบตามมา “พี่ตะเภาปลอดภัยรึเปล่า”
จงอางเห็นหมวดนิตย์สลบ “อ้าว นี่สู้กันเสร็จแล้วเหรอ”
ตะเภารำคาญ “เออ”
จงอางลดปืนลงงอนๆ “โห อุตส่าห์ยืมปืนของพ่อมา อดโชว์ฝีมือเลย เซ็ง!”
“นายกัลป์คงให้เรามาช่วยพวกฉันสิท่า”
“ค่ะรอง ตะเภามีหน้าที่ช่วยคุ้มกันอยู่ห่างๆ”
“ขอบใจนะ” ทุกคนยิ้มให้กันและกันอย่างโล่งใจ
ห้องโถงบาร์บ้านแสน แสนเดินนำสิงโตออกมาดู เห็นเพลิงหัวแตกยังมีเลือดแห้งเกรอะกรัง ส่วนมั่นเปื้อนฝุ่นมอมแมมไปทั้งตัว “ไอ้กัลป์มันลอบกัดกูอีกแล้ว”
เพลิงแสร้งพยักหน้าเครียดๆ แสนกวาดมองไปรอบๆ ทั้งสิงโต เพลิง มั่น