บทละครโทรทัศน์ คมแฝก ตอนที่ 24 (จบบริบูรณ์) หน้า 15
กัลป์รำพึง “ไม่ว่าจะทรงอานุภาพแค่ไหน อาวุธที่เราใช้ประหัตประหารกัน คมแฝกมันก็เป็นแค่ไม้ไอ้แสน ไม่ใช่ของวิเศษ ทุกอย่างอยู่ที่ใจ” แสนมองซากคมแฝกบนพื้นเหมือนบรรลุเคล็ดวิชา
“อโหสิให้กูด้วย เพื่อน”
แสนมีเลือดไหลจากจมูก จากสภาพเทพและปีศาจเมื่อครู่ ตอนนี้แสนกลายเป็นคนธรรมดาคนหนึ่ง แสนทรุดฮวบจะล้ม ดวงตากัลป์ยามนี้มีเพียงความเจ็บปวด และว่างเปล่า น้ำตาเอ่อคลอขึ้นมา “ไอ้แสน”
แสนหันมามองกัลป์ ก่อนจะแสยะยิ้มเลือดกบปาก “ฮ่าๆๆ กูไม่มีวันแพ้ กูคือแสน ราชสีห์!!! ฮ่าๆๆๆ”
แสนหงายหน้ามองฟ้าทรุดร่างกองไปกับพื้น
เวลาใกล้หมด กัลป์รีบวิ่งไปหยิบรีโมทแล้วหยุดเวลาไม่ให้ระเบิดทำงาน เวลาของระเบิดหยุดทำงาน เสียงติ๊ดๆๆหยุดหาย กัลป์กระโดดขึ้นรถไปหาอัญชัน ทั้งสองคนกอดกันอย่างดีใจ แสนนอนตายอยู่
หลายวันต่อมา ถนนเมืองพลกลับมาแสงสีอีกครั้ง ยามนั้นเมืองพลมีงานบุญครั้งใหญ่เพื่อทำบุญให้หมู่บ้านและอุทิศให้ผู้กล้าที่ล่วงลับไป ในงานมีมหรสพฉายหนังกลางแปลง มีการออกร้านขายขนม อาหารฯลฯ
ร้านกาแฟพ่อปาน มีคนแน่นหนาตา มีชาวบ้านเดินผ่านไปมา พ่อปานชงกาแฟหน้าเปื้อนยิ้ม
“อ้าวเร่เข้ามาโว้ยเร่เข้ามา กาแฟโอเลี้ยงน้ำหวานซื้อหนึ่งแถมหนึ่ง ขนมบุฟเฟ่ต์หยิบกินได้ไม่อั้น วันนี้พ่อปานใจป้าเลี้ยงฟรี”
แม่แจ้เข้ามาตีเพี๊ยะ “นี่ เมากาแฟหรือไงฮึตาปาน เดี๋ยวก็ขาดทุนหรอก”
“ฮึย ไม่เป็นไร วันนี้มีงานบุญทั้งที ขาดทุนแค่นี้ กากี่นั้ง หยวนๆ” จงอางกำลังเสิร์ฟกาแฟอยู่ แต่แล้วก็เห็นหญิงสาวคนหน่งเดินเข้ามาในร้าน จงอางดีใจ “เจ๊” ดวงใจวันนี้แต่งตัวดี เหมือนเด็กสาวปกติทั่วไป
“มีที่ว่างรึเปล่าคะ”
“มีครับ มี” จงอางหันไปสะกิดโต๊ะข้าง “พี่ไปนั่งกับลุงโต๊ะโน้นก่อน โต๊ะนี้มีลูกค้า”
ลูกค้ามองหน้ากันงงๆ ก่อนย้ายหนี จงอางรีบเช็ดโต๊ะเขยิบเก้าอี้ให้ดวงใจ
“เชิญนั่งครับเจ๊ เอาเหมือนเดิมนะครับ นมเย็นแล้วก็ขนมเปี๊ยะ”
ดวงใจดุ “นี่ มาเรียกฉันเจ๊ทำไม เรารู้จักกันเหรอ” จงอางอึ้ง
แม่แจ้รีบบอกพ่อปาน “แย่ล่ะตาปาน ฉันได้ข่าวว่าหนูดวงใจสมองกระทบกระเทือนตั้งแต่โดนระเบิดคราวโน้น นี่คงความจาเสื่อมลืมไอ้จงอางแล้วมั้ง”
“แล้วหายเอ๋อรึยัง หรือว่าเพี้ยนหนักกว่าเก่า” แม่แจ้ยักไหล่ พ่อปานชะเง้อดูเหตุการณ์ต่อ