บทละครโทรทัศน์ ตี๋ใหญ่ดับดาวโจร ตอนที่ 6 หน้า 3

จนหยิบยาออกมาจะมาพ่น 

ครูฝึกสั่ง“ไม่ต้องนักเรียน" ครูฝึกหมายถึงยาพ่น “วางลง ลุกขึ้น ......ลุก...ขึ้น” ไซเรนวางขวดยาพ่น หอบหนักขึ้น “มองหน้าครู ยืนนิ่งๆ ครูเข้าใจอาการป่วยของมึงดี แต่ถ้าลมหายใจของตัวเองยังเอาชนะไม่ได้ จะลากสังขารไปรับใช้ประชาชนได้ยังไง โรคที่มึงเป็นเนี่ย มึงต้องเอาความแข็งแรงทั้งจิตใจและร่างกาย...สู้ ...ใจเป็นนายกายเป็นบ่าว” ไซเรน โงนเงน หอบจะทรุด ตาลอย “ไม่ไหวแล้วครับ ผมไม่ไหว”

“มองหน้าครู มีสติสิวะ มันอยู่ที่ใจ แม่งไอ้พวกใจเสาะ ยืน.. ใช้ใจมึงยืนไว้ไม่ใช่ขา.....มึงดูกูนี่” ครูฝึกหยิบยาออกมาจากกระเป๋า” ไซเรนทรุดลงพ่นยา ครูส่ายหน้า ก้มลงพูดด้วย “กูเนี่ยกินยาวันละ 20 กว่าเม็ด ไม่รู้กี่โรคกูยังไหวเลย ไอ้ห่ามึงแค่หอบกระจอกชิบหาย”

“ไม่ไหวแล้วครับครู” เสียงไซเรนสะอื้น

“มึงไปคิดดูดีๆ ว่าสอบมาที่นี่ทำไม เพื่ออะไร เพื่อใคร อุตส่าห์สอบแข่งกับคนทั้งประเทศมาตั้งเท่าไหร่ มึงรู้มั้ยมีอีกกี่คนที่เค้าอยากเป็นตำรวจ แค่นี้มึงจะถอดใจแล้วเหรอ แล้วจะไปดูแลปัญหาของประชาชนได้ยังไง” ครูฝึกเดินออกไปทิ้งไซเรนที่เจ็บใจในความอ่อนแอของตัวเองนอนแผ่หลาหอบหายใจ 

ตี๋ใหญ่ในชุดตำรวจแอบดูอยู่มุมหนึ่ง มองไซเรนด้วยความเป็นห่วง ไซเรนรู้สึกเหมือนมีคนมองอยู่ มองไปที่ตี๋ใหญ่ซึ่งหายไปแล้ว

 

ตี๋ใหญ่ที่กำลังทุกข์ใจ เดินเหม่อผ่านร้านกาแฟเห็นหลิน จึงตัดสินใจเดินเข้าไปหา แต่ยังไม่ทันจะนั่งหลินก็ชิงทักขึ้นมาก่อน "เริ่มติดกาแฟแล้วเหรอคะ คุณธาวิน"  

"ผ่านมา..ฟังอะไรอยู่ครับ"

"พักสมองก็ฟังอะไรไปเรื่อยเปื่อยแหล่ะค่ะ  .....วันนี้มีกลิ่นความเศร้านะ มีอะไรเล่าหลินฟังได้นะคะ”

ตี๋ใหญ่เปลี่ยนเรื่อง "คุณชอบฟังเรื่องเกี่ยวกับอะไร" 

"ตอนนี้ฟังเรื่องกฏแห่งสุริยะค่ะ ....หนังสือพูดถึงการใช้ชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ โดยการอยู่และยอมรับโดยไม่ทุกข์   ซึ่งโลกของแต่ละคนก็ไม่เหมือนกัน....โลกของคุณเป็นยังงัย เล่าให้ฟังหน่อย” 

ตี๋ใหญ่ไม่ตอบ "โลกของผมไม่สนุกหรอก แล้วโลกของคุณเป็นยังงัย” 

หลินไม่คาดคั้น เข้าใจ  "โลกของหลิน อาจจะบอกไม่ได้ว่าเป็นสีชมพู สีเขียว หรือสีดำ แต่โลกของหลินสวยมากนะคะ"

"ถ้าคุณอยากช่วยคนๆ หนึ่ง แต่เค้าคิดว่าคุณเป็นคนทำลายชีวิตครอบครัวของเค้าไปทั้งครอบครัว คุณจะทำยังงัย"  

“ขึ้นอยู่กับว่าคุณตั้งใจทำลายเค้ารึเปล่า ถ้าช่วยเค้าแล้วคุณสบายใจ ถึงแม้เค้าจะไม่ต้องการก็ตาม แต่ใจคุณรู้สึกดีกับสิ่งที่ทำก็ทำเถอะค่ะ หลินกำลังจะไปที่ร้านคุณไปนั่งเล่นได้นะ ได้กลิ่นหอมๆ จะได้สบายขึ้น ท่าทางคุณจะยังไม่ได้นอน"

ตี๋ใหญ่ยิ้มเศร้า “ความง่วงมีกลิ่นด้วยเหรอ”