บทละครโทรทัศน์ รักนี้เจ้จัดให้ ตอนที่ 24 (ตอนจบ) หน้า 19
"นี่คือเหงา..นี่แหละเหงา..นี่คือความจริงที่ได้เจอ..เจ็บปวดทรมานลึกลงข้างในใจ..โอ้ความเหงา มันช่างหนาวมันช่างยาวนานและทุกข์ทน..รอคอยใครบางคนมาหยุด........" เสียงเพลงหยุดกึกลง ลูกจันที่กำลังเล่นเอ็มวีสะดุ้ง..หยุดไปด้วย
“ฮัลโหล” บ๋อยรับโทรศัพท์..ที่แท้เป็นเสียงริงโทน..แม๊...ทำเอาซะอินเลยลูกจันยังคงนั่งเหงาต่อไป
ตกดึก ลูกจันกลับมาถึงบ้าน เห็นพีทกำลังคุยโทรศัพท์ค้างอยู่
พีททักลูกจัน “เป็นอะไรไปน่ะลูกจัน..ดูเศร้าๆ นะ”
ลูกจันสะดุ้ง..รีบปรับสีหน้าให้ปกติ “เปล่านี่..แฮปปี้ดี..ไม่ได้เศร้าอะไร”
พีทสังเกตแววตาของลูกจัน “เหงารึเปล่า”
ลูกจันรีบตอบเสียงสูงอย่างมีพิรุธมาก “ม๊ายยยยยย...ไม่เหง๊า”
พีทพยักหน้ารับรู้ “อ๋อเหรอ...เคๆ..งั้นเดี๋ยวฉันขอคุยกับพ่อต่อนะ” ลูกจันเดินขึ้นบันไดขึ้นห้องไป
“ครับพ่อ..พีทติดต่อพอลไม่ได้เลยครับ...พ่อมีที่อยู่เหรอครับ..งั้นพีทขอจดไว้หน่อยนะครับ..ว่างๆ จะได้ขึ้นไปเยี่ยม...กลัวพอลจะเหงาแล้วคว้าสาวๆ แถวนั้นมาทำเมียน่ะสิครับ...เห็นพอลเคยบอกว่าสาวๆที่นั่นสวยซะด้วย”
พีทก้มหน้าก้มตาจดที่อยู่ของพอล แกล้งทำไม่รู้ไม่ชี้ ไม่เห็นลูกจันที่กำลังยืนแอบฟังอยู่ด้วยสายตาลุกวาวด้วยความหึง
“สาวสวยเหรอ...ฮึ่มมมมมม!” ลูกจันเข่นเขี้ยวในใจ
ที่ห้องรับแขกในบ้านของพีทมืดสนิท มีแสงไฟฉายเล็กๆ ค่อยๆ ใกล้เข้ามา เจ้าของไฟฉาย...คือลูกจันนั่นเอง หญิงสาวย่องไปที่ที่พีทวางกระดาษจดที่อยู่พอล ค่อยๆ หยิบกระดาษที่อยู่พอลขึ้นมา ลูกจันยิ้มสมใจแล้วย่องกลับขึ้นไปชั้นบน อีกมุมหนึ่งของห้องรับแขก...พีทค่อยๆโ ผล่ออกมา ยิ้มสมใจยิ่งกว่าลูกจัน!!!
เช้าวันต่อมา ในป่าลึก ลูกจันแต่งตัวทะมัดทะแมงสะพายเป้..เดินตามชาวเขาสองผัวเมีย
ลูกจัน...ดูเหนื่อยมาก ถามหอบๆ “นี่....อีกไกลมั้ยคะ”
ชาวเขาชายหันมาตอบห้วนๆ “ไกล!” ลูกจันหน้าเสีย
“ไหวมั้ย...ถ้าไม่ไหวจะกลับก็ได้นะ” ชาวเขาหญิงเอ่ยอย่างเห็นใจ
ลูกจันไม่ยอมกลับ..รีบตอบลิ้นรัว “ไหวๆ..ไม่กลับ..ไปต่อเลย”
ชาวเขาสองผัวเมียพาลูกจันเดินต่อ ลูกจัน...เหน็ดเหนื่อยเหลือเกินกับการมาตามผู้ชาย...แต่สู้ตายไม่ยอมถอย ลูกจันเดินเซโรงังตามชาวเขาผัวเมียอย่างไม่ย่อท้อ