บทละครโทรทัศน์ คลื่นชีวิต ตอนที่ 16
บทโทรทัศน์ : คนปั้นฝัน
เช้าวันต่อมา ชยันต์นั่งหลับอยู่ที่เก้าอี้ห้องประชุมที่บริษัท เอาขาพาดกับโต๊ะไว้ พัฒนะเห็นสภาพของ ชยันต์ก็รู้ว่าเขาคงมาอาศัยนอนอยู่ที่นี่ทั้งคืน พัฒนะตั้งใจเคาะโต๊ะให้ชยันต์รู้สึกตัว ชยันต์สะดุ้งตื่น ตกใจ
“บ้านช่องมีก็ไม่กลับ ทำตัวเป็นผีไร้ศาลอยู่ได้” พัฒนะเอ่ยทักลูกเขย ชยันต์ยังงัวเงีย เมาขี้ตาอยู่ ท่าทาง ดูเพลียๆ
“พอดีผม...” ชยันต์จะหาข้ออ้างเรื่องงานมาแก้ตัว
“จะหลบหน้าเมียว่างั้น?” พัฒนะขัดขึ้น
“ไม่ใช่ครับ”
“ก็แล้วทำไมไม่กลับไปเคลียร์กัน” พัฒนะย้อนถาม
“ผมอยากให้เปี๊ยกเขาคิดได้ด้วยตัวเองบ้าง ถ้าเขายังไม่เชื่อใจผมแบบนี้ กลับไปก็เจอแต่ปัญหาเดิมๆ”
“ครอบครัวไม่ใช่ศาล หาคนถูก-ผิดไปก็เท่านั้น ถ้าไม่รู้จักให้อภัย เอาแต่ลงโทษกันแล้วจะอยู่กันต่อ ไปยังไง” พัฒนะเอ่ยเตือน
“ขอโทษนะครับ..คุณพ่อไม่ใช่ผม...คุณพ่อก็พูดได้” ชยันต์แย้งขึ้น
“ขอโทษนะครับคุณชยันต์...ผมนี่เจอระดับแม่เปี๊ยกเลยครับผม แล้วรู้ไหมว่าผมปราบแม่เปี๊ยกยังไง ...ตบเลย !!!” พัฒนะย้อนคำชยันต์
“คุณพ่อตบคุณแม่เลยเหรอครับ ?” ชยันต์มองพัฒนะอย่างชะงัก
“เปล่า ตบมือพนมวันทา แล้วกราบที่บ่าเมียงามๆ พ่อรู้ว่าผู้ชายต้องมีศักดิ์ศรี แต่การยกโทษให้ก่อน ไม่ได้แปลว่าไม่มีศักดิ์ศรีนะ แต่นี่แหละวิถีของลูกผู้ชายตัวจริงที่มองข้ามความงี่เง่าของมนุษย์เมียไปได้ !! อย่า ปล่อยให้ผู้หญิงคิดเอง เพราะจากประสบการณ์ตรงของพ่อ..ผู้หญิงไม่เคยคิดถูกได้ มีแต่คิดผิดไปกันใหญ่!” พัฒนะกอดไหล่ชยันต์ เอ่ยแนะนำ ชยันต์ถอนใจเหนื่อยใจ
“ถ้าไม่อยากมีเมียเป็นก๊อตซิล่า รีบกลับบ้านไปเคลียร์ซะ ก่อนที่ทีมงานจะอดตายเพราะ รอแกสอง คนง้อกันนี่แหละ!!” พัฒนะเอ่ยจริงจัง
อีกด้านหนึ่ง ที่โรงพยาบาล จีราวัจน์ที่ถูกย้ายขึ้นมานอนพักในห้องคนไข้ ยังไม่รู้สึกตัวต้องให้น้ำเกลืออยู่ โดยมีสาธิตนั่งเฝ้าอยู่ข้างเตียง เสียงมือถือของจีราวัจน์ดังขึ้น สาธิตเดินมาดูที่มือถือที่เขาวางไว้ตรงโต๊ะหัวเตียง
เห็นว่าเป็นสายจากสุกี้ สาธิตหยิบโทรศัพท์มากดรับ
“ฮัลโหล ...ผมสาธิตพูดครับ”
สุกี้ถือมือถือค้างเพราะอึ้งที่ได้ยินเสียงสาธิตเป็นคนรับสาย ข้างๅ สุกี้เป็นจริยานั่งร่วมโต๊ะอาหารกับสุกี้