บทละครโทรทัศน์ คลื่นชีวิต ตอนที่ 16 หน้า 3

“เจ็บมากไหมลูก?” ยายจันทร์เอ่ยถาม

“เจ็บแผล...ยังไม่เจ็บเท่าที่ยายกับไอ้พันทิ้งจีไป” จีราวัจน์แกล้งงอน

“ถึงยายไม่ทิ้งแกวันนั้น...วันนึงยายก็ต้องไปจากแกอยู่ดี”ยายจันทร์เอ่ยยิ้มๆ

“ทำไมชีวิตจี...ไม่เคยมีคนที่รักอยู่ใกล้ๆ...คนที่อยู่ใกล้กลับเป็นคนที่เกลียดจี...ฟาดฟันจี...เหมือนอยาก

ให้จีตายตรงหน้าเขา” จีราวัจน์มองยายจันทร์ด้วยสายตาเจ็บปวด

“จี…” ยายจันทร์อึ้งไป

“ไม่ว่าจะเป็นแม่…หรือ...คุณสาธิต...จีคงผิดมากที่เข้ามาในชีวิตพวกเขา” ยายจันทร์ได้ฟังอย่างนั้น ก็กอดจีราวัจน์อย่างสงสาร

“จีเหนื่อยเหลือเกินยายจ๋า...จีไม่รู้จะมีชีวิตเพื่อให้คนเกลียดต่อไปทำไม”

“อย่าพูดแบบนี้นะจี!...จำได้ไหมว่ายายเคยสอนแกว่ายังไง..ใครเห็นเราเลว..เราชั่ว..ก็ช่างเขา!..เรารู้ตัว เราว่าเราเป็นยังไงก็พอ ทำความดีไม่จำเป็นต้องให้ใครเห็น..ถ้าไม่มีคนติดทองหลังพระ..พระจะงามทั้งองค์ได้ เหรอจี ?” ยายจันทร์เอ่ยเตือน

“แต่ถ้าทำความดีไป..แล้วไม่มีคนรัก ! จะทำไปเพื่ออะไรยาย” จีราวัจน์ย้อนถาม

“จำไว้นะ! ถ้าความดีมีจริง..ความรักก็มีจริง..และความรักที่แท้จริง..มันจะมาจากผลความดีของแก.. จำคำยายไว้” ยายจันทร์เอามือลูบหัวจีราวัจน์ จีราวัจน์ได้ฟังค่อย ๆ หลับลง

เวลาต่อมา จีราวัจน์ค่อยๆ สะลึมสะลือลืมตาขึ้นมา เหลือบมองมาข้างเตียง เห็นสาธิตหลับฟุบเอาหน้า ก้มอยู่กับเตียงข้างๆ เธอ จีราวัจน์แปลกใจที่เห็นสาธิต จากนั้นเริ่มนึกเรื่องยายจันทร์ขึ้นมาได้ จึงรีบลุกขึ้น

“ยาย...”

“ตื่นแล้วเหรอ” สาธิตรู้สึกตัวตื่นขึ้น เห็นจีราวัจน์ฟื้นก็ดีใจ

“เมื่อกี้ยายมาหาชั้น ยายอยู่ไหน?” จีราวัจน์เอ่ยถาม จะลุกลงจากเตียงพร้อมกับจะดึงสายน้ำเกลือที่แทง ที่แขนออก

“ให้หมออนุญาตก่อน” สาธิตเข้าไปคว้าแขนจีราวัจน์ไว้  ไม่ให้อีกฝ่ายเอาน้ำเกลือออก

“ชั้นจะไปหายาย ชั้นไหว” จีราวัจน์ดิ้นไม่ยอม รีบเดินลงมาจากเตียง แต่ลุกแล้วเข่าอ่อนทรุดตัวลงหลัง จากลงจากเตียงมาได้

“อย่าดื้อได้ไหม...” สาธิตเข้าไปโอบรับไว้ แล้วดึงตัวจีราวัจน์จะให้กลับไปที่เตียง

“ปล่อย...ยายรอชั้นอยู่ ยายรอชั้นอยู่” จีราวัจน์ดิ้นให้หลุดจากสาธิต พยายามจะแกะสายน้ำเกลือ แต่ สาธิตไม่ยอมเอ่ยบอกอีกฝ่าย

“พันพายายจันทร์ไปที่วัดแล้ว รอให้น้ำเกลือหมดก่อน ผมจะพาคุณตามไป”

“ฉันอยากไปตอนนี้...” จีราวัจน์เอ่ยวิงวอน