บทละครโทรทัศน์ คลื่นชีวิต ตอนที่ 6 หน้า 5
ปียากุลมองชยันต์หน้าเสียนิดๆ แต่ยังมีฟอร์ม ไม่รับผิด
“เลิกกองไปเลย !! ไม่ต้องทำมันแล้ว พอ เลิก !!!!” ชยันต์พูดประชด ตั้งใจพูดใส่หน้าปียากุลแล้วก็เดินผ่านไปเลยด้วยความน้อยใจ และโกรธปนเปกัน
ผู้ช่วยพยักหน้ารับแล้วก็รีบวิ่งกลับไป ปียากุลมองตามชยันต์ ....ในใจก็รู้สึกผิดที่ด่าไปแล้ว แต่ก็มีทิฐิเกินกว่าจะยอมรับ
ที่ลานจอดรถ จีราวัจน์เดินกระเผลกมาที่รถ พร้อมคุยมือถือกับสุกี้ “จีหนีนักข่าวมาที่ลานจอดรถแล้ว ..พี่สุกี้รีบตามมาแล้วกัน”
สาธิตยืนรออยู่ที่รถ ที่บังเอิญจอดอยู่ข้างรถจีราวัจน์พอดี สาธิตหันมาตามเสียงเห็นจีราวัจน์ก็ชักสีหน้า...จีราวัจน์หันมาสบตา แล้วจะเดินหนี เพราะไม่อยากปะทะกับสาธิต
สาธิตอดไม่ได้พูดดักขึ้น “เชื่อหรือยังว่า “กฎแห่งกรรม” มันมีจริง แถมยังทำงานได้รวดเร็ว และเที่ยงตรงมากๆ” จีราวัจน์สะดุดกึก ค่อยๆ หันมา..สาธิตจัดต่อ..หน้าตาอย่างกวนประสาทและสะใจ “เอ..หรือว่าจริงๆ แล้วไม่ใช่อุบัติเหตุ แต่ตั้งใจตกลงมา สามีคนอื่นจะได้เข้าไปช่วย..ได้เป็นข่าวแถมยังได้ สร้างความแตกแยกให้ครอบครัวคนอื่น! ลงทุนเจ็บตัวนิดหน่อย..แต่ก็คุ้ม!!”
จีราวัจน์หมดความอดทนหันมาสวนกลับ “ถ้าจะมโนเป็นเรื่องเป็นราวได้ขนาดนี้ เลิกเป็นทนายแล้วไปเขียนนิยายดีกว่านะ คนอย่างฉัน...ถ้าจะ ลงทุนเจ็บตัว มันต้องได้กลับคืนมามากกว่านี้..แค่สามีคนอื่นฉันไม่ต้องการ!”
“แล้วต้องการอะไร หรือต้องการแย่งของคนอื่นมาเป็นของตัวเอง !!”
จีราวัจน์สวนด้วยความหมั่นไส้ “ถ้าผู้ชายอยากมาเอง ฉันก็ช่วยไม่ได้”
“อย่ามายุ่งกับพี่ชยันต์ !”
“คุณไปบอกเค้าเองก็แล้วกัน อย่ามายุ่งกับฉัน !!”
สาธิตมองอย่างดูถูก “คุณนี่มันเห็นแก่ตัวจริงๆ อยู่ที่ไหนมีแต่คนเดือดร้อน!”
“ถ้าคุณไม่อยากเดือดร้อนอีกคน ก็อยู่ห่างๆ ฉันไว้แล้วกัน”
สาธิตหมั่นไส้ ดึงจีราวัจน์มาเข้ามาใกล้ “ผมไม่กลัวคุณ ผู้หญิงอย่างคุณทำอะไรผมไม่ได้หรอก !!”
“ปล่อย !!”
สาธิตไม่ปล่อย กลับกระชากตัวจีราวัจน์เข้ามาใกล้ หน้าประจันหน้าเสียง เครียด “อยากจะมั่วกับผู้ชายคนไหนก็ไป! แต่อย่ามายุ่งกับคนในครอบครัวผม ถ้าน้องสาวผมต้องเจ็บเพราะคุณ.. ครั้งนี้จะไม่มีใครหยุดผมทำลายคุณได้อีก” สาธิตดันจีราวัจน์ออกห่างจากตัวเองทันที จนจีราวัจน์เซเกือบล้ม
ทันใดนั้น สุกี้กับสุธีก็เดินมาพอดี สุกี้เห็นสาธิตก็ตกใจ “ว้ายยยยยย !! จะมีการนองเลือดกันอีกหรือเปล่าเนี่ย !!!” สุกี้รีบวิ่งเข้ามาหาจีราวัจน์ “จี ! เกิดอะไรขึ้น” สุกี้รีบไกล่เกลี่ย “มีอะไรค่อยๆ พูดกันนะคะ”
“ไม่มีอะไรต้องพูดแล้วค่ะ ให้เค้าเก็บคำด่าไว้ใช้วันหลังบ้างก็ได้ เจอกันคราวหน้า จะได้ไม่ต้องด่าเรื่องซ้ำๆ” จีราวัจน์พูดจบก็พูดกระเผลกๆ กลับไปที่รถ