บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ ลิขิตริษยา ตอนที่ 15 (ตอนจบ) หน้า 3
“นั่นสิคะ ปกติถ้าแม่เป็นไรจะต้องเรียกหาหนู นี่แม่กลับเรียกน้าเจิม หนูกลัวแม่จะเป็นอะไรแต่ไม่ยอมบอกมากกว่านะคะ” เนตรแปลกใจ
หลวงเดชสีหน้าครุ่นคิดกังวลขึ้นมาทันที “พ่อเองก็คิดเหมือนกัน”
พระยาราชรักษ์และคุณหญิงมณีกินอาหารเสร็จ
จันเดินเข้ามาถามอย่างนอบน้อม “รับของหวานเลยไหมคะ”
คุณหญิงมณีพยักหน้ารับ “เอามาเลยจัน” จันเดินออกไป
พระยาราชรักษ์หันไปยิ้มแซวๆ “เลี้ยงพี่ดีอย่างนี้ อีกหน่อยพี่คงเป็นหมูแน่ๆ”
“ถึงเป็นหมู ก็เป็นหมูที่น่ารัก ดูภูมิฐาน แล้วก็มีเสน่ห์ที่สุดสำหรับน้องค่ะ”
พระยาราชรักษ์หัวเราะ “นี่ไปเอาคำพูดหวานๆ แบบนี้มาจากใครเนี่ย”
“สงสัยจะจากตาตั้มมั้งคะ คนกำลังมีความรัก พูดจาอะไรก็ดูหวานไปหมด”
อรรถกรเดินยิ้มเข้ามา พระยาราชรักษ์เห็นอรรถกรก็แปลกใจ “อ้าวตาต้น นี่มาราชการอีกแล้วเหรอ”
อรรถกรอึกอักคิดว่าจะพูดยังไงดี “ไม่ใช่มาราชการหรอกครับคุณพ่อ แต่เป็นภารกิจของหัวใจครับ”
พระยาราชรักษ์และคุณหญิงมณีมองหน้ากันแปลกใจ
คุณหญิงมณีนั่งเครียดอย่างไม่สบอารมณ์
พระยาราชรักษ์เดินเข้ามา “พี่ว่าน้องต้องปล่อยวางบ้างนะ เรื่องแบบนี้น้องก็รู้ว่าไม่มีใครบังคับฝืนใจใครได้”
“แต่ทำไมต้องเป็นแม่นี่...ลูกสาวหลวงเดชด้วยคะ” คุณหญิงมณีออกอาการไม่พอใจ
“ก็อย่างที่พี่บอก ว่าเราไปบังคับฝืนใจตาต้นคงไม่ได้ ในเมื่อลูกของเรารักเค้าออกปานนั้น”
คุณหญิงมณีหงุดหงิดฮึดฮัด
อรรถกรก้มลงกราบคุณหญิงมณีก่อนจะเงยหน้ามองอย่างขอความเห็นใจ “ผมต้องกราบขอโทษคุณแม่ที่ขัดใจคุณแม่เรื่องนี้ แต่ผมหลงรักคุณหนูอรมานานแล้ว เพียงแต่ผมไม่กล้าบอกใคร เพราะผมรู้ว่าคุณหนูอรคงไม่ได้สนใจผม”
“แล้วทำไมอยู่ๆ ถึงกล้ามาบอกแม่ล่ะ”
“เพราะผมเปิดใจสารภาพรักกับเธอไป และเธอไม่ได้รังเกียจอะไรผมครับ”
“ก็แน่ล่ะสิ ลูกเป็นถึงนายแพทย์หนุ่มอนาคตไกล วงวานว่านเครือก็เป็นถึงลูกเจ้าคุณมาก่อน ใครจะมารังเกียจ ออกจะดีใจจนเนื้อเต้นล่ะไม่ว่า”
“คุณหนูอรเธอไม่ได้คิดอย่างนั้นนะครับคุณแม่ อีกอย่างเธอเองก็เป็นถึงลูกสาวคุณหลวงมาก่อน เชื้อสายเธอก็ไม่ได้ยิ่งหย่อนไปกว่าเรานี่ครับ”
คุณหญิงมณีตัดบท “ตอนนี้แม่พูดอะไรไปก็คงจะไม่มีความหมายแล้วสินะ เพราะเราตั้งอกตั้งใจจะคบหาดูใจกับแม่นี่ให้ได้นี่” คุณหญิงมณีลุกเดินออกไป