บทละครโทรทัศน์ แม่อายสะอื้น ตอนที่ 11 หน้า 5
“ขอบคุณนะครับที่ให้มารับ”
ทรงพลยิ้มแล้วเปิดประตูรถให้ดาวนิล ดาวนิลยิ้มแล้วขึ้นรถ ทรงพลปิดประตูแล้วกลับไปขึ้นรถก่อนขับออกไป
หลิวหลิวที่มองทั้งคู่อยู่แล้วยกมือถือขึ้นมาถ่ายก่อนยิ้มอย่างมีเลศนัย
บนรถทรงพล
“วันนี้อยากกินอะไรดีครับ”
“อะไรก็ได้ค่ะ”
ทรงพลแซว “อะไรก็ได้ มีขายที่ไหนนะ” ทรงพลหันมายิ้มให้ดาวนิล “อาหารญี่ปุ่นละกันนะครับ ผมมีร้านโปรดอยู่ร้านหนึ่ง เชฟมาจากญี่ปุ่นเลย” เสียงโทรศัพท์ดัง ทรงพลมองแล้วเห็นเป็นเบอร์ทรงวุฒิก็จอดรถที่ข้างทาง
“ขอรับโทรศัพท์แป๊บนะครับ ว่าไงไอ้วุฒิ คุยกับลูกค้ามีปัญหาอะไรหรือเปล่า รายละเอียดก็อยู่ในแฟ้มไง เออๆ เดี๋ยวชั้นเข้าไปคุยเอง” ทรงพลกดวางสาย “ขอโทษนะครับ พอดีเรื่องงานมีปัญหานิดหน่อย”
“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวชั้นนั่งแท็กซี่กลับจากตรงนี้ก็ได้”
ทรงพลลังเล “ไม่งั้นผมขอแวะไปจัดการเรื่องงานแป๊บเดียว แล้วจะได้พาคุณไปทานข้าว”
ดาวนิลยิ้ม “ก็ได้ค่ะ”
ทรงพลโล่งอก “ขอบคุณครับ” ทรงพลขับรถออกไป
บริษัทลูกค้าทรงพล ทรงพลเดินเข้ามาในบริษัท ทรงพลหันมาบอกดาวนิลให้นั่งรอตรงที่โซฟาด้านนอก
“คุณดาวนิลรอผมซักสิบห้านาทีนะครับ” ดาวนิลพยักหน้าแล้วนั่งลง ทรงพลเดินเข้าไปที่ด้านในบริษัท
คลีนิคเทวัญ เทวัญเขียนใบสั่งยาให้คนไข้ “กินยาตามที่หมอสั่งนะครับ แล้วนอนพักเยอะๆจะได้หายไวๆ”
พนักงานเปิดประตูเข้ามา หมอเทวัญส่งใบสั่งยาให้ คนไข้เดินออกไป
“ไม่มีคนไข้แล้วค่ะ คุณหมอให้ปิดคลีนิคเลยไหมคะ”
เทวัญพยักหน้า พนักงานเดินออกไป เทวัญมองไปที่โทรศัพท์แล้วกดหาดาวนิล
บริษัทลูกค้าทรงพล เสียงโทรศัพท์ดัง ดาวนิลมองไปรอบๆไม่เห็นใครถึงยอมหยิบโทรศัพท์เก่าๆของตัวเองขึ้นมา เห็นขึ้นชื่อเป็นทวัญ ดาวนิลมองไปทางห้องที่ทรงพลเดินเข้าไป แล้วกังวลว่าทรงพลจะเดินออกเจอเลยกดตัดสาย เทวัญพอโทรไม่ติดก็ถอนหายใจ แล้วเก็บของกลับบ้าน ดาวนิลมองที่โทรศัพท์อย่างรู้สึกผิด
“ขอโทษนะคะคุณหมอ แล้วดาวนิลจะรีบโทรกลับนะคะ” ดาวนิลกดปิดมือถือแล้วรีบเก็บเข้ากระเป๋า แล้วมองไปที่ทางที่ทรงพลเดินเข้าไป ดาวนิลมองที่นาฬิกาที่แขวนอยู่