บทละครโทรทัศน์ แม่อายสะอื้น ตอนที่ 30 (จบบริบูรณ์) หน้า 16
เทวัญเดินตามมาทัน ดาวนิลยกมือไหว้ “หมอเสียใจด้วยนะ.... ดาวนิลมาทัน..?” ดาวนิลส่ายหน้า
“แต่ดาวนิลก็กลับมาแล้ว หมอเชื่อว่าพ่อเค้าจะให้อภัย”
“แต่ดาวนิลไม่ให้อภัยตัวเองค่ะ”
“อย่าพูดแบบนั้นสิดาวนิล”
“ชีวิตดาวนิลไม่เหลืออะไรแล้ว ไม่มีพ่อให้ดูแล ช่อเอื้องไม่เห็นดาวนิลเป็นพี่อีกแล้ว ส่วนคุณพล..”
“ดาวนิลต้องเข้มแข็ง จำไว้ว่าดาวนิลยังมีหมออีกคน หมอเป็นกำลังใจให้ดาวนิลเสมอนะ”
ดาวนิลยกมือไหว้ “ขอบคุณค่ะคุณหมอ คุณหมอมีพระคุณกับดาวนิลมากมายเหลือเกิน ชาตินี้ดาวนิลคงตอบแทนพระคุณที่คุณหมอทำให้ไม่หมด ถ้าชาติหน้ามีจริง ดาวนิลขอให้มีโอกาสได้ทำอะไรเพื่อทดแทนบุญคุณคุณหมอบ้างนะคะ” เทวัญมองดาวนิลเหมือนจะเอะใจอะไรบางอย่าง แต่เสียงกลองดังขึ้นซะก่อน
ดาวนิลหันไปมอง “พิธีจะเริ่มแล้ว คุณหมอไปที่งานเถอะค่ะ เดี๋ยวดาวนิลไป”
ดาวนิลเดินออกไป เทวัญมองตามด้วยความเป็นห่วง
คณะดนตรีเล่นดนตรีให้ช่อเอื้องรำ ช่อเอื้องเริ่มตีกลองสะบัดชัยอย่างแทบไม่มีน้ำตาต่อหน้าเมรูพ่อ
ในอดีตครูคำปันสอนช่อเอื้องตีกลอง แล้วช่อเอื้องเกเร
ช่อเอื้องเริ่มน้ำตาไหล ตั้งใจรำกลองให้ดีที่สุดอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน ทุกคนที่มาร่วมงานแทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่ได้ มองช่อเอื้องรำด้วยความสงสาร
ช่อเอื้องเปลี่ยนจังหวะตีกลองสะบัดชัยเป็นเร็วขึ้นจนจบ แล้วร้องไห้สะอึกสะอื้นกราบที่โลงศพพ่อ
“พ่อ......ชั้นรำกลองสะบัดชัย....ที่พ่อเคี่ยวเข็ญสอนชั้นจบเพลงแล้วนะ.....พ่อเห็นมั้ยจ๊ะ”
ชาวบ้านพากันน้ำตาไหล พวกชาวคณะที่เล่นเครื่องตนตรีให้ช่อเอื้องรำ ต่างพากันร้องไห้กราบศพครูคำปัน
อยู่ๆ ก็มีเสียงชาวบ้านคนหนึ่งดังขึ้น “ดูนั่น” ทุกคนในที่นั้นต่างพากันหันไปมองตามเสียง แล้วต่างก็เงียบกริบ
ดาวนิลในชุดรำดาบถือดาบค่อยๆ เดินเข้ามาท่ามกลางสายตาของทุกคนในที่นั้น ดาวนิลเดินมาทรุดลงนั่งคุกเข่าหน้าศพครูคำปัน วางดาบลงข้างๆตัวแล้วพนมมือ
“พ่อจ๋า.... ดาวนิลเป็นลูกที่ไม่ดี... ทอดทิ้งพ่อ.... ทอดทิ้งน้อง พ่อต้องตาบอดเพราะดาวนิล น้องต้องลำบาก...ลูกต้องพิการ เพราะดาวนิลคนเดียว... ดาวนิลอกตัญญู ทำให้พ่อต้องตาย.... พ่อเลี้ยงดาวนิล สอนให้เป็นคนดี แต่ดาวนิลมันเลว มัวแต่หลงอยู่กับความสุขของตัวเอง มาคิดได้ก็ตอนที่ทุกอย่างสายเกินไปแล้ว ความเสียใจที่ดาวนิลต้องเจอในวันนี้ มันน้อยนักเมื่อเทียบกับความทุกข์ความเสียใจที่ดาวนิลทำกับพ่อ....พ่อจ๋า... วันนี้ดาว