บทละครโทรทัศน์ แม่อายสะอื้น ตอนที่ 19 หน้า 3
ดาวนิลแอบมองเข้าไปในบ้าน เห็นเทวัญ นมน้อยและทรงวุฒิคุยกับช่อเอื้องอยู่ ดาวนิลดูมีสีหน้ากังวล
ระหว่างที่มองอยู่ ทรงพลเดินเข้ามาที่ด้านหลัง “ดูอะไรอยู่เหรอครับ”
ดาวนิลตกใจ “คุณพล..... ดาวนิลตกใจหมดเลย กลับมาแล้วเหรอคะ”
ทรงพลหัวเราะ “ครับ ผมเห็นคุณเดินมาทางนี้ก็เลยเดินตามมา มาทำอะไรตรงนี้ครับ”
ดาวนิลคิดคำแก้ตัว “คือ...หมู่นี้ดาวนิลปวดหัวบ่อยน่ะค่ะ เลยว่าจะมาปรึกษาคุณเทวัญ”
“ไม่สบายเหรอครับ ปวดมากไหม ผมพาไปหาพี่เทวัญ”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ! เหมือนคุณเทวัญจะมีแขก ดาวนิลไม่ได้เป็นอะไรมาก ปวดหัวนิดหน่อยเดี๋ยวกินยาก็คงจะหาย”
“แน่ใจนะครับ”
“ค่ะ”
“งั้นผมเอากระเป๋าเอกสารไปเก็บบนบ้านก่อน แล้วเราออกไปกินข้าวกัน”
“ค่ะ” ทรงพลจับมือดาวนิลพาเดินกลับบ้าน ดาวนิลแอบมองไปทางบ้านเทวัญอย่างกังวล
นมน้อยพาช่อเอื้องเดินออกไป ทรงวุฒิมองตามไปอย่างเซ็งๆ แล้วหันมาพูดกับพี่ชาย
“พี่เทวัญอ่ะ ไม่รู้เรื่องเลย”
“อะไรของแก ถ้าไม่อยากให้เขาทำงานที่นี่แล้วพามาสมัครงานกับนมน้อยทำไม”
“อยากให้ทำสิพี่ แต่ให้ทำที่บ้านผมนะ”
“เจ้าวุฒิ ให้มันน้อยๆหน่อย ช่อเอื้องเขาเป็นเด็กดี แกห้ามไปยุ่งกับเขาเชียวนะ” ทรงวุฒิทำหน้าไม่ฟัง
“แล้วนี่ไปเจอเขาได้ยังไง”
“เขาโทรมาขอให้ไปช่วยตามหาพ่อ คือพ่อเขาทนคิดถึงพี่สาวไม่ไหวก็เลยแอบหนีเข้ากรุงเทพมา โคตรน่าสงสารเลย ตอนที่เจอนะ พ่อเขาโดนวัยรุ่นขโมยกระเป๋าไป เงินไม่เหลือซักบาท ต้องนั่งร้องเพลงขอทานอยู่ริมถนนอ่ะ”
เทวัญได้ยินก็ได้แต่ถอนหายใจ “แล้วนี่พ่อเขาอยู่ที่ไหน”
“พักอยู่บ้านเพื่อนเขา บ้านเล็กยังรูหนู ผมชวนมาอยู่โรงแรมเรายัยนั่นก็ไม่ยอม จะมีศักดิ์ศรีอะไรกันนักหนาก็ไม่รู้”
“แล้วนี่...เขามากันแค่สองคนพ่อลูกเหรอ”
“มีน้องมาด้วยอีกคน” เทวัญจำได้ทันทีว่าเป็นกลอง “น่าสงสารเข้าไปอีก เป็นเด็กพิการมีแขนอยู่ข้างเดียว เฮ้อ...บ้านนี้ พี่สาวหายก็หายตัวไป น้องก็พิการ พ่อก็ตาบอดอีก”