บทละครโทรทัศน์ ศรีอโยธยา ตอนที่ 5 หน้า 2

พิมาน : นรีเค้าก็แบบนี้ล่ะครับ เจอกับพี่โอ๋ที่ไร เป็นต้องมีเรื่องเม้าท์กันยืดยาวเลยครับ.. พลอยไม่ชอบของเก่าเลยเหรอครับ

พลอยนภา : ไม่เลยค่ะ ของเก่าทำให้พลอยคิดถึงคุณทวด คุณปู่คุณย่า ซึ่งมันเป็นยุคสมัยที่ผ่านมานานแสนนาน มันไม่โมเดิร์นเลย

พิมาน : ผิดกับผม ผมชอบวันเก่าๆ ...ที่ ARTIST มี CREATE งานที่ประณีต SUCH A GOOD OLD DAY! ...อาหารอร่อยมั้ยครับ...

พลอยนภา : อร่อยมากค่ะ...

นรีและโอ๋ ยืนถือแก้วแชมเปญอยู่ที่มุมหนึ่งของร้าน

นรี : ปลาติดเหยื่อไหมเอ่ย...

โอ๋ : หล่อนหมายถึงใครยะ คุณพลอยนภาหรือพิมาน

นรี : แล้วพี่ว่าใครล่ะ

โอ๋ : ดูอิหรอบนี้ คงติดเหยื่อกันเองทั้งสองตัวมั้ง

นรี : ลงเอยซะที พิมาน สหายรัก

นรียกแก้วแชมเปญแล้วดื่ม

ห้องวายุ ภาพในโทรทัศน์ดับวูบลงเหลือแต่ภาพซ่าๆ ไฟสว่างขึ้นมาในทันที วายุรู้สึกเหมือนมีพลังอะไรบางอย่างดึงดูดเขาเข้าไปยังกำไลที่ตกอยู่บนพื้น เขาใช้มือลองแตะดูเมื่อรู้สึกว่าไม่มีความร้อนใดๆ ก็หยิบกำไลนั้นขึ้นมา วายุจ้องมองกำไลทองนั้น แล้วยกขึ้นส่องกับแสงไฟจากเพดานห้องมันส่องประกายวาววับจนน่าอัศจรรย์ใจ เขาเชื่อว่ากำไลน้อยวงนั้นมิใช่กำไลปลอมสำหรับเข้าฉากภาพยนตร์อย่างธรรมดาเสียแล้วหากเป็นโบราณวัตถุอันล้ำค่ายิ่ง...

ที่ร้านอาหาร THE ARTIST STUDIO BY WAYU

พลอยนภา : ดูเหมือนฝนตกนะคะ ข้างนอกน่ะค่ะ พี่พิมานชอบฝนไหมคะ

พิมาน : อืม....

พลอยนภาหัวเราะเสียงใส : พลอยเป็นคนชอบฝนนะค่ะ เพราะชื่อพลอยนภา มันเหมือนเม็ดฝนที่ตกลงมาจากฟ้าและกระทบแสงแดดเป็นประกาย นี่พลอยพูดจริงๆ นะคะ

พิมาน : ถ้าตกแรงเป็นพายุก็ไม่ชอบครับ...ถ้าตกปรอยๆ อย่างที่อังกฤษก็โอเค

พลอยนภา : น่าเสียดายจัง ที่นิวยอร์กนี่ตกเป็นพายุเลยคะ

พิมาน : ชื่อพลอยนภาล่ะ ค่อนข้างแปลกสำหรับคนสมัยใหม่นะครับ