บทละครโทรทัศน์ ศรีอโยธยา ตอนที่ 5 หน้า 3
พลอยนภา : ก็แปลกพอๆ กับพิมาน...จริงมั้ยคะ
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น พิมานหยิบโทรศัพท์มือถือจากกางเกง
พิมาน : ขอโทษนะครับ...Excuse Me
เขามองเบอร์โทรแล้วลุกขึ้น
พลอยนภา : เชิญค่ะ...
พิมานลุกขึ้นเดินไปยังมุมหนึ่งของร้าน
พิมาน : ฮัลโหล วายุ เป็นไงบ้าง ถ่ายเสร็จแล้วเหรอ ตอนนี้ พี่อยู่ร้านวายุ
วายุพูดโทรศัพท์ เขายังคงถือกำไลทองไว้ในมือ
วายุ : พี่ครับ ผมมีเรื่องรบกวนหน่อยครับ พี่รู้ไหมว่า ผมมาอยุธยาแค่วันเดียว มีเรื่องแปลกๆเกิดขึ้นกับผมทั้งวันเลยพี่
พิมาน : พี่ก็เหมือนกันเลยว่ะ...เมื่อวาน...ตอนที่พานักเรียนไป...วายุเจออะไร
วายุ : เยอะแยะไปหมดครับพี่ เอาไว้เจอกันแล้ว ผมจะเล่าให้ฟัง คืองี้ครับพี่ ผมได้กำไลทองมาวงหนึ่งครับ ก็จากไอ้เรื่องแปลกๆ นี่แหละครับ ผมคิดว่ามันเป็นของเก่าจริงๆ ก็จากวิชาที่พี่สอนผมนั่นแหละ แต่มันแปลกตรงที่ว่าจากรูปพรรณมันดูใหม่มาก ใหม่เหมือนกับเพิ่งทำได้ไม่กี่ปีนี้เอง ผมเลยอยากส่งไปให้พี่ตรวจดูครับว่ามันเป็นของเก่าจริงๆ รึเปล่า แต่ผมเชื่อนะว่ามันเป็นของโบราณจริงๆเพราะดูจากลายสลักเสลาแล้วไม่มีใครในยุคนี้น่าจะก๊อปปี้ได้สวยขนาดนี้ครับ ผมคิดว่าพี่น่าจะสนใจ...
พิมาน : สนใจซิ วายุ ส่งมาเลย พรุ่งนี้เช้าก็ดีนะ พี่ว่างอยู่
วายุ : โอเคพี่ ผมจะให้รถกองถ่ายส่งให้พี่ที่แกลลอรี่แต่เช้าเลยนะครับ พี่เข้ากี่โมงครับ
พิมาน : แปดโมงก็ถึงแล้ว ส่งมาเลยนะ วายุ
วายุ : โอเคครับ ได้ความยังไง โทรมาหาผมเลยนะครับ ขอบคุณครับ โอเคครับ แล้วเจอกันครับ สวัสดีครับ
เขาปิดโทรศัพท์มือถือวางโทรศัพท์และกำไลทองลงที่โต๊ะข้างเตียงแล้วรีบขึ้นไปนั่งคุกเข่าสวดมนต์อย่างเป็นจริงเป็นจัง
พิมานเดินกลับมาหาพลอยนภาที่โต๊ะ
พิมาน : ขอโทษทีครับ...เจ้าของร้านโทรมาพอดีเลย...เมื่อกี้เราคุยกันถึงไหนแล้วครับ
พลอยนภา : เราคุยกันถึงเรื่องชื่อค่ะ...
พิมาน : ใช่ ผมถามพลอยว่าชื่อพลอยนภา ค่อนข้างแปลกสำหรับคนสมัยใหม่