บทละครโทรทัศน์ ศรีอโยธยา ตอนที่ 3 หน้า 2
ล่มลงกลางแม่น้ำ สมบัติก็สูญหมด สูญหมดนะคะ เจ้าคุณพี่ขา พิมาน หยุดเป่าขลุ่ยได้แล้ว หนวกหูจะตาย ข้าศึกจะถึงตัวแล้ว ยังมานั่งใจเย็นเป่าขลุ่ยเป็นทองไม่รู้ร้อนอยู่ได้ จำเริญจริงพ่อคู๊ณ พ่อมหาจำเริญ ไม่น่ากลับมานอนที่บ้านเลย...อยู่ในวังซะเลยจะประเสริฐศรีมณีเด้งซะมากกว่า
พิมาน : แล้วคุณอาจะให้กระผมทำยังไงดีกว่าเป่าขลุ่ยละขอรับ ให้ไปรบกับศัตรูหรือ
กำนัลนารีสังข์ : ว้าย พูดไม่รู้จักฟัง เจ้าคุณพี่ขา เจ้าคุณพี่ ดูฤทธิ์ดูเดชหลานรักเจ้าคุณพี่สิเจ้าคะ
พระยาพลเทพ : ช่างมันเถอะน่า มันยังเด็กอยู่
กำนัลนารีสังข์ : เออ พอพูดถึงเด็ก น้องนึกได้ เมื่อเช้านี้ที่พระที่นั่งสรรเพชญ์ ได้ยินว่าเจ้าคุณพี่ปล่อยให้ คุณสิน คุณทองด้วง คุณบุนนาค ถอนหงอกเจ้าคุณพี่ต่อหน้าพระพักตร์ แล้วยิ่งกว่านั้น เจ้าคุณพิชัย ก็ให้ท้ายพวกมันด้วย จริงไหมเจ้าคะ
พิมานหยุดเป่าขลุ่ยทันทีที่ได้ยินคำว่าเจ้าคุณพิชัย เริ่มสนใจที่จะฟังทัศนะของอา พระกำนัลนารีหันมองพิมาน
กำนัลนารีสังข์ : ขอบพระคุณเจ้าค่ะ คุณท่านเจ้าขา ที่กรุณาหยุดเปล่าขลุ่ยซะได้
พิมาน : เป็นไรมิได้ขอรับกระผม
พระยาพลเทพ : แต่ที่พี่ไม่พอใจก็คือ การที่พระองค์ท่านให้ท้ายทั้งมหาดเล็กคนโปรด แล้วก็ขุนศึกคนโปรด จนไม่เห็นหัวเราเลย ทั้งๆที่พระองค์เองนั่นแหละที่ทรงเป็นต้นเหตุของสงครามในครั้งนี้ ทำให้ต้องเดือดร้อนกันไปทั้งแผ่นดิน
พิมาน : ไม่เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่งในทัศนะของอา แต่เก็บเงียบเอาไว้
กำนัลนารีสังข์ : น้องว่าไม่น่าจะใช่เพราะพระองค์ท่านหรอกนะเจ้าคะ แต่เป็นพวกคนโปรดทั้งหลายที่นำความขึ้นเพ็ดทูล ทำให้พระองค์ท่านทรงตัดสินพระทัยผิดซะมากกว่า น้องว่าพวกมันจงใจที่จะคานอำนาจเจ้าคุณพี่ในราชสำนัก เพราะพวกมันอยากเป็นใหญ่กันซะเอง เชื่อน้องสิเจ้าคะ เจ้าคุณพี่
คำพูดของน้องชายลักเพศ ทุกคำเปรียบประดุจเชื้อเพลิงที่เร่งเปลวเพลิงแห่งความแค้นของเจ้าพระยาพลเทพให้ลุกโชน
พระยาพลเทพ : ใครหน้าไหนที่มันจะมาล้มเราได้ สังข์ อย่าลืมสิว่า เราเป็นผู้ที่กุมการค้าทั่วทั้งกรุงศรีฯ ราชสำนักต้องอยู่ในกำมือของเรา ไม่ใช่เราที่อยู่ในกำมือของราชสำนัก
กำนัลนารีสังข์ : จริงเจ้าค่ะ
พิมานไม่สนใจฟัง หยิบขลุ่ยขึ้นมาเป่าต่อ
บุษบาบรรณ์นอนอยู่บนฟูกที่นอน เบื้องบนของเด็กน้อยนั้น มุ้งยังคงถูกตลบขึ้น ในมือของเธอยังคงกำผ้าของพิมานเอาไว้แน่น ราวกับเป็นเครื่องยึดเหนี่ยวทางใจของเธอในยามนี้ สักครู่มีลมเย็นพัดมาเบาๆ