บทละครโทรทัศน์ สายธารหัวใจ ตอน 12 หน้า 2
สุนันทากับอ๋องดูแม้นเทพต่อปฐวีเห็นแม้นเทพอึ้งไป รีบตอบแทนอย่างใจเย็น
“ใจเย็นๆกันนะคะทุกคน หญิงว่าท่านพ่อกำลังยืนยันกับพวกพี่ๆอยู่นะคะ ว่าท่านพ่อไม่มีทางทำตัวเลวอย่างที่มีข่าวซุบซิบกัน”
แม้นเทพมองปฐวี รู้ดีว่าลูกหลอกด่า เก็บความไม่พอใจเอาไว้ แม้นเทพมองไปรอบๆ เห็นสุนันทา อ๋อง วิเชียร ยุพิน พนักงานทุกคนที่รู้เรื่องดีมองมา แม้นเทพรู้สึกอาย แต่ยังชูคอ แม้นเทพเห็นละมุลกับสวัสดิ์ ละมุลมองมาด้วยสายตาเจ็บปวด แม้นเทพเมิน ไม่สนใจ
ละมุลทนฟังไม่ไหว สวัสดิ์เห็นอาการของละมุล กระซิบคุย
“เราไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่กันก็ได้นะครับ”
ละมุลรู้สึกได้ว่าสวัสดิ์ห่วงใย “ค่ะ แต่...ฉันอยากฟัง ว่าคุณหญิงจะพูดว่ายังไง แม่บอกฉันว่า ถึงเวลาที่ฉันต้องเข้มแข็ง”
“ตามใจคุณแล้วกัน แต่ถ้าไม่ไหว...ก็บอกผม”
“ขอบคุณนะคะ...ครู”
ละมุลกับสวัสดิ์ยืนดูแม้นเทพและปฐวีต่อไป ณรังค์เดินมากับสิริกันยาจากด้านหนึ่ง ตรงมาหยุดมองที่แม้นเทพ ปฐวีและกลุ่มนักข่าว
นักข่าวคนที่ 1 ถามขึ้นอีก“คุณหญิงช่วยอธิบายคำพูดของท่านชายเพิ่มเติมหน่อยนะคะ”
“ท่านพ่อเป็นถึงหม่อมเจ้า จะทำอะไรก็ต้องคำนึงถึงพระเกียรติและศักดิ์ศรีก่อนเป็นอันดับแรก จะคว้าคนใช้ในวังมาเป็นเมียทั้งๆ ที่ก็มีพระชายาอยู่แล้ว ถือเป็นพฤติกรรมเลวทรามอย่างที่สุด ท่านพ่อไม่มีทางลดตัวลงไปทำอะไรต่ำๆแบบนั้นแน่”
แม้นเทพกัดฟันกรอดๆสุนันทาแอบยิ้มเยาะ ณรังค์ถอนใจ สบตากับสิริกันยา
“ถ้าคุณละมุลได้ยิน คงเสียใจมากนะคะ”
ณรังค์นิ่งแทนคำตอบ เจ็บแทนละมุล เขาหันไปเจอละมุลกับสวัสดิ์พอดี ละมุลเจ็บปวด จนลืมตัวเอามือจิกแขนสวัสดิ์ พยายามจะไม่สะเทือนใจ กลืนน้ำตาที่กำลังคลอหน่วยเอาไว้ สวัสดิ์เจ็บ เพราะเล็บกำลังฝังลงไปในเนื้อ แต่ยืนนิ่ง อดทนไว้...ให้เธอได้ระบาย ณรังค์เห็นละมุลยิ่งสงสารปฐวีมองฝ่านักข่าวออกไปเห็นละมุล เธอยิ่งได้ใจ
“อีกอย่างท่านพ่อก็ไม่ได้โง่ ถ้าท่านทำอย่างที่สงสัยกันจริง ท่านไม่มีทางเก็บเด็กเอาไว้แล้วเลี้ยงดูให้โตขึ้นมาเป็นหลักฐานประจานความเลวของตัวเองให้สังคมซุบซิบกันสนุกปากหรอกค่ะ หญิงพูดถูกมั้ยคะ”
นักข่าวคนที่ 1 ถามต่อ “ฝ่าบาททรงเห็นว่ายังไงเพคะ”
แม้นเทพตอบ “หญิงวีพูดถูกทุกอย่าง....ผมไม่ได้โง่”
แม้นเทพมองปฐวีที่หลอกด่า ปฐวียิ้มประชดใส่พ่อ นักข่าวเถียงไม่ออก รู้แต่ถามต่อไม่ได้ความจริง ละมุลพยายามเก็บอารมณ์ เพิ่งรู้สึกตัว ว่าตัวเองจิกแขนสวัสดิ์อยู่ รีบชักมือกลับ
“อุ๊ย ขอโทษค่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ ไม่เจ็บ”
ละมุลรู้ดีว่าสวัสดิ์เจ็บ แต่เห็นรอยยิ้มของสวัสดิ์...ละมุลมองอย่างขอบคุณอีกครั้ง
“คุณ โอเคนะ”
“ฉันพยายามจะโอเคอยู่ค่ะ”
“สู้ๆครับ ประเด็นมันไม่ได้อยู่ที่ใครจะยอมรับหรือไม่ยอมรับเรา แต่อยู่ที่....เรายอมรับและเห็นคุณค่าของตัวเราเอง เพื่อให้เรามีจุดยืน และใช้ชีวิตต่อไปได้”