บทละครโทรทัศน์ สายธารหัวใจ ตอน 2 หน้า 2
สุนันทาเช็ดมือเสร็จแล้ว ยิ้มให้สิริกันยาก่อนเดินออกไป สิริกันยายิ้มอย่างมีกำลังใจเมื่อมีคนเข้าใจในสิ่งที่ทำอีกฟากหนึ่งของงานเลี้ยงแม้นเทพดื่มเครื่องดื่มอย่างไร้อารมณ์เกียรติศักดิ์เห็นแม้นเทพอยู่คนเดียวรีบเดินเข้าไปหา
“ท่านชายอยู่ตรงนี้เอง กระหม่อมตามหาเสียทั่วงาน”
แม้นเทพมองด้วยหางตาสุดจะรำคาญ แต่ไม่เอ่ยอะไร
เกียรติศักดิ์ตั้งใจมาเยาะเย้ยแม้นเทพ “กระหม่อมอยากจะมาขอโทษ เรื่องที่พวกเด็ก ๆมันเข้าไปขนเฟอร์นิเจอร์จากวังจงสวัสดิ์ ไอ้พวกนั้นมันก็บุ่มบ่ามเกินไปหน่อยนะกระหม่อมไม่ให้เกียรติกันบ้างเลยแต่ทำไงได้...มันก็ต้องหาทางเอาเงินคืน ได้เล็กได้น้อยก็ยังดี”
แม้นเทพอึ้งที่เกียรติศักดิ์พูดเรื่องนี้
“แต่ความจริง แค่เฟอร์นิเจอร์ไม่กี่ชิ้น มันคงไม่ได้ช่วยทำให้ยอดหนี้ในบัญชีของท่านลดลงสักเท่าไหร่ …ท่านคงทรงทราบ”
“มีอะไรก็พูดมา ตอนนี้ลูกหญิงไม่อยู่ มีแค่เราสองคน ไม่ต้องมาสร้างภาพ”
“กระหม่อมไม่ได้สร้างภาพ กระหม่อมรักคุณหญิงจริงๆ และจะยินดีมากถ้าท่านชายจะวางพระทัยให้กระหม่อมได้ดูแลคุณหญิง ยังไง ๆ เรามันก็เป็นคนกันเองทั้งนั้น”
“ฉันไม่เคยเอาตัวไปวางไว้เป็นพวกเดียวกันกับคนอย่างแก พวกที่รวยมาได้จากเงินสกปรก ทำธุรกิจสกปรกๆ ไอ้พวกที่คิดว่ามีเงินแล้วจะทำอะไรก็ได้”
“แต่ไอ้ธุรกิจสกปรกที่ท่านว่า กระหม่อมก็เห็นท่านมาใช้บริการจนเป็นลูกค้าประจำ แปลว่าท่านเองก็ไม่ได้รังเกียจเงินสกปรกเลยนี่กระหม่อม”
แม้นเทพหน้าหงายเจอเกียรติศักดิ์ตอกกลับเจ็บแสบ “ฉันรู้สันดานคนอย่างแก แกไม่ได้รักลูกฉันจริง แต่ทำไปเพื่อหวังจะใช้จงสวัสดิ์เป็นใบเบิกทางต่อยอดธุรกิจ!”
เกียรติศักดิ์จ้องตาแม้นเทพเขม็ง “ก็ไม่เห็นจะแปลก …เรามันก็รู้ไส้รู้พุงกันดี กระหม่อมว่าท่านชายเอง ก็คง จะเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับจงสวัสดิ์นะกระหม่อม”
เกียรติศักดิ์เย้ยแม้นเทพ ยิ้มอย่างผู้ชนะ ทิ้งให้แม้นเทพครุ่นคิดกับข้อเสนอเรื่องปฐวี
ณรังค์ยืนเหม่ออยู่ที่ระเบียงด้านหนึ่งของงานเลี้ยง เบรกอารมณ์แล้วจะกลับเข้างานแอบได้ยินแขกในงานเม้าท์เรื่องปฐวีทะเลาะกับเด็กเสิร์ฟ
“ยัยคุณหญิงปฐวีเนี่ย ร้ายนะ ไม่ยอมท่าเดียว จะไปเอาอะไร้กับเด็กเสิร์ฟลดตัวไปทะเลาะอยู่ได้”
แขกอีกคนรีบเสริมทัพ “แต่ก็สะใจนะ เพราะเด็กเสิร์ฟคนนั้นก็ไม่ใช่เล่น สู้ไม่ถอยเหมือนกันทีแรกคิดว่าจะโดนคุณหญิงตบเอาซะแล้ว”
“แหม! นักข่าวเต็มงานขนาดนี้ คุณหญิงคงไม่เอาพิมเสนไปแลกกับเกลือหรอกเรื่องสร้างภาพน่ะ…นางถนัด”
แขกสองคนหัวเราะเยาะปฐวี ณรังค์ได้ยินรู้สึกเป็นห่วงรีบกลับเข้าไปในงาน