บทละครโทรทัศน์ เพียงชายคนนี้ไม่ใช่ผู้วิเศษ ตอนที่ 8

ศตวรรษกำลังนั่งเขียนงานและดื่มกาแฟอยู่ที่ห้องอาหารของโรงแรม ในขณะที่เขากำลังขะมักเขม้นทำงานอยู่นั้นเอง อนุศนิยาก็เดินเข้ามาในห้องอาหาร ศตวรรษแทบไม่เชื่อสายตาเลยว่าจะได้มาเจอกันที่นี่ เขารีบหันหน้าหลบไม่ให้อนุศนิยาเห็นและนิ่งคิดว่าใช่ความบังเอิญแน่รึเปล่า พนักงานห้องอาหารพาอนุศนิยาไปนั่งอีกด้าน ศตวรรษจึงอาศัยโอกาสนั้นรีบหนีออกมา ศตวรรษก้มหน้าก้มตาเดินจนไม่ทันมองพนักงานที่สวนมา พนักงานเบี่ยงหลบจนถาดอาหารร่วงหล่นลงเสียงดังไปทั่ว อนุศนิยาหันมาดู แต่ศตวรรษหลบได้ทัน จึงคลาดกับอนุศนิยาไปได้อย่างหวุดหวิด

เสาวรสกำลังเดินบนสายพานอย่างสบายใจพร้อมคุยบลูทูธกับศตวรรษไปด้วย ส่วนนันทนากำลังออกกำลังโดยมีแชปดูแลอยู่ข้างกัน

“บังเอิญโลกกลมหรือพรหมลิขิตก็ไม่รู้ คนเราจะเป็นเนื้อคู่ หนียังไงก็หนีไม่พ้น”

เสาวรสกับนันทนาส่งซิกให้กันเมื่อจัดฉากให้ทั้งคู่เจอกันที่เชียงรายได้สำเร็จ

ที่ห้องพัก ศตวรรษยังไม่อยากเชื่อเท่าไหร่นักว่าแม่จะไม่รู้เห็นจริงๆ “ขอให้มันจริงนะครับ ไม่ใช่ว่าเป็นแผนของแม่ที่หลอกให้เรามาเจอกัน”

“แต่ถ้าบรรยากาศโรแมนติคขนาดนั้น ก็ปล่อยไปตามธรรมชาติได้นะลูก อย่าไปฝืนมันไม่ดี“

ศตวรรษหัวเสีย เริ่มจัดข้าวของเตรียมออกไปทำงาน “ไม่ใช่ฝีมือแม่ก็แล้วไป แล้วก็ไม่ต้องคาดหวังอะไรลมๆแล้งๆนะครับ เพราะรับรองว่าเขาจะไม่ได้เห็นหน้าผมเลยตลอดสามวัน แค่นี้ก่อนนะครับผมมีเลคเช่อร์ที่มหาวิทยาลัย”

เสาวรสตกใจมากเมื่อศตวรรษขู่อย่างนั้น “วรรษ.... วรรษไม่เอา อย่าให้เสียเที่ยวสิ....โธ่”

นันทนาประชด “ลูกชายคุณไหวไหมเนี่ย ลงทุนให้ยายนุศแหกอกขนาดนี้แล้ว ถ้ายังไม่ได้กันอีกนี่ ฉันว่าไปบวชเถอะ จะได้ไม่เป็นภาระลูกหลานที่จะมาผุดมาเกิด”

เสาวรสได้แต่ยิ้มแห้งๆ ไม่รู้เลยว่าศตวรรษจะใจแข็งขนาดที่ว่าไว้จริงรึเปล่า

ศตวรรษเปลี่ยนเสื้อผ้า ถือกระเป๋าคอม เตรียมออกไปเลคเช่อร์ที่มหาวิทยาลัย เขาปิดประตูออกมาจากห้องพัก

อนุศนิยาที่เพิ่งกลับเข้าห้องพักไป ตกใจที่ได้ยินเสียงประตูของห้องข้างๆ  อนุศนิยารีบโผล่หน้าออกมาดู เห็นด้านหลังของศตวรรษก็เข้าใจว่าเป็นทาเคดะซัง “คุณทาเคดะซังจะไปใหน?” หญิงสาวตัดสินใจที่จะตามเขาออกไป