บทละครโทรทัศน์ เพียงชายคนนี้ไม่ใช่ผู้วิเศษ ตอนที่ 25 (ตอนจบ) หน้า 5
อนุศนิยานั่งอยู่ที่เตียง มองไปยังพาสปอร์ตและซองตั๋วเครื่องบินสองซองทั้งของเธอเองและของชาครีย์ อนุศนิยาครุ่นคิดอย่างหนักว่าควรจะเดินทางไปตามที่แพลนไว้ดีไหม
อุดมศักดิ์หันมาอาละวาดใส่บอดี้การ์ด “อะไรนะ ยันโสมหายตัวไปจากเซฟเฮาส์ มันหายไป?”
“มีสายบอกว่าอยู่ที่กระบี่ แต่ตอนนี้ยังไม่เจอตัวครับ”
“มึงไปตามหาตัวมันให้เจอ ก่อนตำรวจจะเจอตัวมันเลยนะ ถ้าหามันไม่เจอ มึงไม่ต้องกลับมาให้กูเห็นหน้า”
บอดี้การ์ดรีบเผ่นออกไปทันที อีหนูเห็นอุดมศักดิ์หัวเสีย อีหนูพยายามจะเข้าไปเอาใจ “ใจเย็นนะคะ”
“ยัดซิลิโคนไว้ในกระโหลกรึไง ลูกทั้งคนจะให้ใจเย็นอยู่ได้ยังไง” อุดมศักดิ์ของขึ้นใส่เพราะเป็นห่วงโสมมิกามากจนทำให้อีหนูเปิดเปิงไปอีกคน
วันต่อมา ศตวรรษกับแอเซาะหิ้วกระเป๋าเครื่องมือแพทย์เดินไปตรงท่าเรืออย่างรีบร้อน
“เร็วหน่อยพี่... ทางนี้” แอเซาะรีบเดินนำศตวรรษไปที่เรือประมงที่จอดอยู่ที่ท่า
เมื่อทั้งคู่เดินลงไปในเรือ โสมมิกาที่ซ่อนตัวอยู่บริเวณนั้นก็เดินออกมา โสมมิกายิ้มเมื่อเห็นศตวรรษกลับมาใช้ชีวิตที่เกาะรอกอีกครั้ง
เรือประมงลำหนึ่งจอดเทียบอยู่บนท่าเรือ ศตวรรษกับแอเซาะดูคนไข้ที่อยู่ในเรือประมง คนไข้คนนั้นเป็นแรงงานพม่าที่ลักลอบเข้าเมืองอย่างผิดกฎหมาย คนเจ็บสลบไปไม่ได้สติ
ศตวรรษเห็นที่ช่วงอกของคนไข้มีรอยฟกช้ำอยู่ทางด้านขวา จึงได้ลองเคาะที่ปอดทางขวาของคนไข้ดูเพื่อไล่ฟังเสียง “น่าจะมีเลือดคั่งในปอด ทำไมถึงปล่อยเอาไว้อย่างนี้”
ชาวประมงบอก “มันเข้าเมืองผิดกฎหมาย ไม่กล้าไปโรงพยาบาล”
“ต้องเจาะระบายเลือดออกมา ถ้าปล่อยให้ติดเชื้ออาจไม่รอด “
“หมอช่วยมันหน่อย มันกำลังจะมีลูก อย่าให้มันเป็นศพกลับไป มันเตรียมของนี่เอาไว้ให้ลูก หมอเอาเป็นค่ารักษามันก็ได้” ชาวประมงยัดถุงกำมะหยี่เล็กๆ ใส่มือศตวรรษ
ศตวรรษเอาออกมาดูเห็นเป็นสร้อยทองที่เป็นสร้อยข้อเท้าเด็ก ศตวรรษเห็นแล้วยิ่งสงสารเมื่อรู้ว่าคนเจ็บกำลังต้องการจะเจอลูกแค่ไหน
แอเซาะวิตก “เอาไงดีพี่”
ศตวรรษกดดัน เขากำสร้อยเส้นนั้น สีหน้าเคร่งเครียด ระหว่างนั้นมีเสียงมือถือที่เปิดสั่นไว้ดังอย่างต่อเนื่อง ศตวรรษหันไปมองเห็นโทรศัพท์มือถือกำลังมีสายเรียกเข้า
ชาวประมงเล่า “เมียมันโทรมาทุกวัน คงไม่รู้ว่าผัวมันกำลังจะตาย นี่ก็ไม่รู้จะส่งข่าวบอกเขาว่ายังไง”