บทละครโทรทัศน์ เหมือนคนละฟากฟ้า ตอน 7
บทโทรทัศน์ : เบญจธารา
บ้านวริศรักษ์ กรรณิการ์ตะลึงอึ้งกับท่าทีของชัชรัณ
“มารยาท อาจเป็นเรื่องที่คุณไม่เคยเรียนรู้ แต่คุณควรจะมีสามัญสำนึกว่าความคู่ควรมันอยู่ตรงไหน!”
เตยเกาะแขนมาลัยแน่น “ป้า...”
มาลัยคิด ๆ แล้วรีบเดินออกไป เตยรีบตามไป กรรณิการ์พยายามตั้งสติกับเรื่องที่เกิดขึ้นตรงหน้า
“กล้าดียังไงมาแตะต้องของ ๆ แม่ผม!”
“คุณชัชคะ...ฉันแค่อยากจะช่วย...”
“มันเป็นวิถีของพวกชอบถีบตัวสินะ จัดแจง ก้าวก่ายให้คนในบ้านเห็นว่าคุณยิ่งใหญ่แค่ไหน คนเราขึ้นสูงได้ แต่ช่วยกรุณาวางตนอย่างเจียมตัว อย่างน้อยให้ผมได้รู้สึกว่าคุณมีความละอายติดตัวมาบ้าง”
“ฉันไม่ได้คิดที่จะทำอย่างที่คุณพูดนะคะ ฉันแค่หวังดี”
“ใครขอความหวังดีจากคุณ พ่อ ผม ยาย หรือว่าใคร?”
กรรณิการ์อึ้งไป “ไม่มีค่ะ ฉันจัดการเอง”
“ถ้าไม่มีใครร้องขอ แต่คุณมายุ่งเอง แบบนี้เขาเรียกว่า...”
“หยุดนะชัช!” เถกิงเข้ามา
“คุณกรรณแค่ต้องการช่วย อย่าทำเหมือนคนใจแคบ”
“ผมควรต้องใจกว้างเหมือนพ่อใช่ไหม ช่วยผู้หญิงตกทุกข์ได้ยากทุกคนบนโลกที่พร้อมจะขาย!”
เพี๊ยะ! เสียงฝ่ามือของเถกิงกระทบกับหน้าของชัชรัณ ทุกคนตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น เถกิงอึ้งกับสิ่งที่ตัวเองทำ
ชัชรัณมองเถกิงด้วยสายตาผิดหวัง “ชัช...พ่อ”
ชัชรัณมองด้วยสายตาเจ็บปวด น้อยใจเถกิง ชัชรัณเดินออกไป เถกิงมองตามด้วยความเสียใจ
กรรณิการ์เห็นเพ็ญศรีมองอย่างสะใจก่อนจะเดินออกไป กรรณิการ์มองเถกิงที่น้ำตาคลอด้วยความโกรธในการกระทำของเพ็ญศรี
มุมหนึ่ง บ้านวริศรักษ์ กรรณิการ์ตามเพ็ญศรีเข้ามาพร้อมกับความโกรธ
“มีความสุขมากไหม!ที่ทำให้พ่อลูกเขาแตกกัน”
เพ็ญศรียิ้มเย้ย “เธอแน่ใจเหรอว่าฉันเป็นคนทำ...”
“คุณรู้อยู่แก่ใจ” เพ็ญศรีลอยหน้าลอยตาไม่ยอมรับ
กรรณิการ์สมเพช “การทำร้ายคนที่เรารัก มันไม่ทำให้คุณได้รักตอบหรอกนะคะ รักแท้คือการเห็นคนที่เรารักมีความสุข”
เพ็ญศรีสวนทันที “มีความสุขที่เห็นคนที่เรารักโดนคาบไป ความสุขโง่ๆ แบบนั้นไม่ใช่สำหรับคนอย่างฉัน!
“ทำฉัน ฉันทนได้ แต่คุณเถกิงเขาไม่ได้ทำผิด”
“เขาผิดตั้งแต่เลือกผู้หญิงโสโครกอย่างเธอแล้ว ฉันยืนเคียงข้างเขามาตลอด ทำทุกอย่างเพื่อช่วยให้เขาได้มีและได้ดีจนทุกวันนี้ แต่เขากลับทรยศฉัน ฉันจะไม่ยอมให้เธอได้สงบสุขแน่ จำเอาไว้!” เพ็ญศรีหันกลับมา
“ถ้าคิดจะเขี่ย ฉันออกจากบ้านนี้ล่ะก็...ฉันจะทำให้พี่เถกิงเจ็บปวดทรมานยิ่งกว่าตายทั้งเป็น”