บทละครโทรทัศน์ เหมือนคนละฟากฟ้า ตอน 7 หน้า 3
“หันมา...” เจนจันทร์หันมา โยทกาชี้ไปด้านบนเห็นว่าตุ๊กตาอยู่ด้านบนหลังตู้สูง “หยิบสิ...”
เจนจันทร์ที่ส่วนสูงไม่ถึงต้องพยายามเอื้อม เจนจันทร์เขย่งสุดตัวแล้วลากเก้าอี้ก้าวขาปีนจนหยิบลงมาจนได้
เจนจันทร์ยิ้ม “เยส! ได้แล้ว”
“รู้สึกยังไง
“ยากนะ แต่ได้แล้วก็รู้สึก....อืม...เข้าใจละ ยากนะ...ชอบเขาแต่ต้องเล่นตัวให้มีค่า จะรักแล้วต้องยากขนาดนั้น ประเพณี วัฒนธรรมใช่มะ”
“เพื่อศักดิ์ศรีของตัวเองต่างหาก”
“ถามจริงๆ เหอะ ไอ้คำว่าศักดิ์ศรีมันมีขอบเขตอยู่ตรงไหน”
“สำหรับฉัน ศักดิ์ศรีคือ การนับถือตัวเองในการทำสิ่งดี มันทำให้เราภูมิใจในตัวเอง”
ห้องนอนเถกิง เถกิงเดินเข้ามาในห้อง เห็นกรรณิการ์นอนหันหลังให้บนเตียง “คุณกรรณ...”
เถกิงเรียกกรรณิการ์แต่กรรณิการ์ไม่หัน เถกิงคิดว่ากรรณิการ์หลับแล้วก็ปิดไฟนอน
กรรณิการ์ยังไม่หลับ กรรณิการ์น้ำตาไหลไม่มีเสียงสะอื้น
คอนโดเซม โยทกา เซมและเจนจันทร์ยังคุยกันต่อ
“แล้วเราก็จะไม่”ยอม”ปล่อยให้คำพูดหรือการกระทำของใครทำร้ายเราได้”
“แล้ววางตัวล่ะ” เซมซัก
“ยายเคยบอกว่าทุกคนโตขึ้นถึงไม่รู้หนังสือก็จะรู้ว่าอะไรดีอะไรเลว อย่างน้อยก็ศีล 5 ถ้าเราเลือกความคิด ศีลธรรม จรรยาบรรณที่ดีวางไว้ในตัวเรา ไม่ว่าเราจะพูดหรือทำอะไรก็จะมีแต่สิ่งดี ถ้าวันนี้ถูกต้องพรุ่งนี้ก็ไม่มีอะไรต้องกลัว”
เห็นภาพกรรณิการ์นอนน้ำตาร่วง
“แต่ถ้าพลาดมันก็จะกลายเป็นแผลที่รอให้คนกรีดซ้ำแล้วซ้ำอีก เจ็บปวดด้วยคำคนไม่มีที่สิ้นสุด”
โยทกาเน้น “ฉันไม่อยากเจ็บปวดแบบนั้น”
“สาธุ!”
“ขอให้สมหวัง ๆ ๆ เพี้ยง!” เซมเป่ากระหม่อมแบบแรงมาก น้ำลายกระเด็นกันเลยทีเดียว
“พี่เซม...กระเด็นเต็มหน้าเลย”
“นี่ล่ะศักดิ์สิทธิ์มาก”
เสียงมือถือโยทกาดัง โยทกามองยิ้มแล้วกดรับ “ค่ะคุณชัช”
เซมกับเจนจันทร์มองล้อเลียน โยทกาเดินหนีออกไปด้านนอก “ว่าไงคะคุณชัช คุณชัช..”
“คุณชัช ได้ยินหรือเปล่าคะ คุณชัช”
ชัชรัณเดินถือมือถือแนบหูออกมากำลังจะพูด แต่ชะงักที่เห็นสภาพแปลงดอกไม้ย้ำเตือนความเจ็บปวด แล้วมองมือถือตนเอง ชัชรัณค่อยๆ ลดมือถือลง
“คุณชัช...คุณชัชคะ!” ชัชรัณหยิบกุหลาบที่ถูกตัดร่วงที่พื้นขึ้นมาไว้ในมือแนบแก้มน้ำตาร่วง