บทละครโทรทัศน์ พยัคฆ์ร้ายสาย(ส)ลับ ตอนที่ 11 หน้า 4
พิ้งค์อึ้งไปกับคำพูดของเจน
เคนในมาด King Crow แข็งแกร่ง คล่องแคล่ว และฝีมือจัดจ้านกว่าพุฒิ ไม่นานพุฒิก็เริ่มเพลี่ยงพล้ำ King Crow ไม่ลังเลที่จะเข้าไปซ้ำ จนพุฒิเจ็บลุกไม่ขึ้น
“บอกแล้ว ฉันน่าเป็นคนพูด ว่าอย่าให้ต้องลงมือ”
ชาคริตใช้จังหวะนี้เอง เตรียมลั่นไกใส่ King Crow พิ้งค์มองจ้อง แล้วไม่อาจปล่อยให้เคนเป็นอะไรไปได้
“อย่านะ” พิ้งค์กระโดดเข้าไปแย้งปืนจากชาคริต กระสุนปืนลั่นออกไป ปัง !
King Crow เหลือบตามองนิ่ง ๆ ไม่มีทีท่าตื่นเต้นใด ๆ ก่อนเดินออกไป ขณะที่พิ้งค์กับชาคริตยังยื้อแย่งปืนกันอยู่ “ปล่อยนะ ปล่อย!”
ชาคริตผลักพิ้งค์ออกไป ก่อนหันปืนไปทางเคน แล้วยิงออกไปหลายนัด ปัง ๆ ๆ ๆ ๆ แต่เคนหายไปแล้ว
พิ้งค์ลุกขึ้นมา เจนเข้าไปจ้องหน้าพิ้งค์ “พิ้งค์ เธอทำบ้าอะไร”
“ยังไงฉันก็ปล่อยให้เคนเป็นอะไรไม่ได้”
พุฒิประคองตัวเองขึ้นมา พิ้งค์รีบเข้าไปหา “พุฒิ เป็นอะไรหรือเปล่า”
“ตอนนี้ห่วงไอ้เคนดีกว่า”
ทั้งพุฒิและพิ้งค์ต่างมีสีหน้ากังวล เดาไม่ถูกว่าเคน คิงโครว์ จะไปทำอะไรต่อจากนี้ เจนและชาคริตก็เช่น ต่างมีสีหน้าเคร่งเครียด
บ้านซูซี่ ซูซี่กดเพลงที่สมาร์ทโฟน เพลงคลาสสิกเพลงเดียวกับที่ King Crow เปิดดังขึ้นมา ซูซี่ยืนฟังเพลงนั้น แล้วนึกถึง King Crow แต่ซูซี่นึกไม่ถึง เมื่อหมุนตัวหันมา King Crow ก็ยืนอยู่ข้างหน้า ซูซี่ถึงกลับผงะ “หะ !”
ซูซี่ตั้งสติก่อนถามออกไป “นี่คุณ ... คุณมาทำไม”
“ผมคิดถึงคุณ ... คุณก็คงคิดถึงผมเหมือนกัน จริงมะ”
“ใครบอก”
“เพลงที่คุณเปิดนี่ไง มันเป็นเพลงของผม”
King Crow หมุนตัวเต้นไปตามทำนองเพลง ท่วงท่าร่าเริงแบบกวน ๆ พอ King Crow หันไปหาซูซี่อีกที ในมือซูซี่ก็มีปืนยื่นตรงมาที่เขา “มันจบแล้ว เลิกเล่นละครได้แล้วเคน”
King Crow ยิ้ม “ทำไมเรียกผมแบบนั้นล่ะ อาทิตยา”
ซูซี่ค้างอยู่แค่นั้น ไม่เคยมีใครเรียกเธอว่าอาทิตยา นอกจาก King Crow คนเดียวเท่านั้น มือที่กุมปืนค่อย ๆ ลดต่ำลง “คุณจริง ๆ ... ไม่มีใครเรียกฉันชื่อนี้”