บทละครโทรทัศน์ พยัคฆ์ร้ายสาย(ส)ลับ ตอนที่ 16 หน้า 3
เวทีบาร์ยูโทเปีย เคนยืนอยู่เบื้องหน้าเจ๊หว่าง เคนสวมรองเท้าส้นสูงปี๊ด ยืนเก้ ๆ กัง ๆ ดูไม่มั่นคงนัก
“จำไว้ ทุกครั้งที่ก้าวขึ้นมาบนเวที เราคือนางผญา ทุกท่วงท่าต้องเริ่ด เริ่มจากการเดิน”
เจ๊หว่างถอยออกมาดู เคนยังยืนเก้ ๆ กัง ๆ “เอาเลยเหรอครับ”
เจ๊หว่างดุ “ก็ใช่น่ะสิ ไป”
เคนเริ่มเดินแบบยังรักษาศูนย์ไม่ได้ เฮียฮะกับพิ้งค์มองดูอย่างไม่สบายใจนะ เคนเดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็เสียหลัก
“เฮ้ย ๆๆๆๆๆ” เคนหน้าคะมำ ล้มคว่ำไป พิ้งค์ถึงกับเอามือปิดตาไม่อยากมอง “อู๊ย”
เจ๊หว่างมองอย่างเสียอารมณ์สุด ๆ “โอ๊ย จะบ้าตาย”
เคนยันตัวเองขึ้นมาอย่างทั้งเจ็บทั้งอาย “อ้า... ขอโทษครับ”
ห้องแต่งตัว บาร์ยูโทเปีย เจ๊หว่างพูดกับเคน
“คาบาเร่ต์โชว์คือการแสดงอย่างหนึ่ง เล่นเป็นอะไร เราต้องสวมหัวใจ ใส่บทบาท เป็นอย่างนั้นให้ได้ ลองดู ... เกอิชา”
เคนใส่ชุดโชว์เกอิชา พยายามทำท่าทางเป็นเกอิชา ยิ้มปากจู๋ แต่ดูยังไงก็ไม่ใช่
“มาดอนน่า”
เคนใส่ชุดโชว์มาดอนน่า พยายามทำท่าทางเบ่งกล้ามแข็งแกร่งแบบมาดอนน่า แต่ดูยังไงก็ไม่ใช่อีกเช่นกัน
“บียองเซ่”
เคนใส่ชุดโชว์บียองเซ่ พยายามทำท่าโพสแบบบียองเซ่ แต่ดูยังไงก็ดูไม่ช้ายไม่ใช่
เจ๊หว่างถึงกับส่ายหน้ากุมขมับ “โอ๊ย ขอยาแก้ปวดหัวหน่อยได้ป่ะ”
“นี่ค่ะ” พิ้งค์ยื่นยาพร้อมแก้วน้ำให้ เจ๊หว่างรีบกิน แต่ไม่รู้สึกดีขึ้น
“อีกเม็ด เม็ดเดียวเอาไม่อยู่”
“ค่ะ ๆ” พิ้งค์ยื่นยาอีกเม็ดให้ เจ๊หว่างรีบกิน เคนยื่นหน้าเข้ามาหา “เป็นไงเจ๊ ผมเล่นเหมือนไหม”
เจ๊หว่างไม่ตอบเคน แต่บอกกับพิ้งค์ “ขออีกเม็ด”
พิ้งค์รู้สึกแย่ไปด้วย “ค่า”
บาร์ยูโทเปีย บนเวที เคนแต่งหญิงกับเจ๊หว่างยืนหันหน้าเข้าหากัน เฮียฮะกับพิ้งค์ยืนดูอยู่ข้างล่างอย่างเอาใจช่วย
“รู้ไหม ว่าอะไรที่ทำให้โชว์บางโชว์สุดยอด ขณะที่โชว์ส่วนใหญ่แค่งั้น ๆ หรือไม่ก็ถึงขั้นป่วย”