บทละครโทรทัศน์ พยัคฆ์ร้ายสาย(ส)ลับ ตอนที่ 19 หน้า 3
“คุณธงรบค่ะ” ธงรบหันมาซูซี่โดยไม่พูดอะไร “ให้ซูซี่จัดการต่อเองเถอะค่ะ”
“แน่ใจนะ ว่าเธอจะทำให้มันยอมพูดออกมา”
“ค่ะ”
ธงรบโยนโซ่ทิ้งลงกับพื้น หันหลังเดินออกมา แต่เมื่อถึงลูกน้องคนหนึ่ง ธงรบก็หยุด สั่งพอให้ได้ยิน
“คอยเฝ้าพวกมันไว้”
“ครับนาย”
ธงรบเดินจากไป ซูซี่มองหน้าเคน “คิง”
เคนเงยหน้ามองซูซี่ แต่ไม่เอ่ยคำใด ๆ “คุณจะยอมตายไปกับของนั่นจริงเหรอ” เคนยังคงนิ่งเงียบ
“พูดออกมาสิ พูดออกมา” ซูซี่หยิบโซ่ขึ้นมา แล้วฟาดไปบนร่างของเคน เสียงโซ่กระทบร่างดังลั่น แต่เคนก็กัดฟันข่มความเจ็บ ธงรบหันกลับมามอง แล้วยิ้มอย่างพอใจ สะใจ “พูดออกมาเดี๋ยวนี้ เดี๋ยวนี้”
แล้วน้ำตาซูซี่ก็ไหลออกมา โดยไม่มีใครเห็น นอกจากเคนเท่านั้น
ปัจจุบัน เคนรู้ตัวว่ามีใครมองดูอยู่ เคนหันไปหาซูซี่ที่ยืนมองเขาอยู่ แล้วหันกลับไปทางเวทีนั้นอีกครั้ง ตั้งสติเรียกความทรงจำ
ลูกน้องธงรบสองคนช่วยกันหามเคนเข้ามาในบ้านธงรบ ซูซี่สั่งอย่างแสร้งวางอำนาจ “โยนมันไว้ตรงนี้แหละ”
ร่างเคนถูกวางลงอย่างไม่ไยดี
“พวกแกไปได้แล้ว” ลูกน้องธบรบรั้ง ๆ รอ ๆ – ซูซี่ตะคอก “ไปซี่ !!!”
ลูกน้องธงรบก้าวออกไป ทันทีที่ประตูปิด ซูซี่ก็โผเข้าหาเคนอย่างทั้งรัก ทั้งห่วง และสงสาร “คิง”
เคนอยู่ในสภาพที่ไม่อาจสื่อสารใด ๆ ได้
“ขอโทษนะที่ต้องทำแบบนี้ แต่ถ้าฉันไม่ทำ ป่านนี้เขาคงฆ่าคุณไปแล้ว อดทนไว้นะ ฉันจะหาทางช่วยคุณให้ได้”
ซูซี่พยายามนึกหาทางออก แล้วซูซี่ก็นึกบางอย่างได้ ซูซี่รีบตรงไปที่ตู้ ดึงลิ้นชักออก แล้วหยิบกล่องไม้ออกมา ในนั้นมีเข็มฉีดยาซึ่งซูซี่ยกขึ้นดูอย่างสองจิตสองใจ
ปัจจุบัน เคนหันกลับไปหาซูซี่อีกครั้ง “คุณนั่นเองที่เป็นคนลบความทรงจำของผม”
“ตอนนั้นฉันคิดว่านี่เป็นทางเดียวที่จะช่วยคุณได้ เพราะถ้าคุณไม่หลงเหลือความทรงจำ ธงรบก็ไม่จำเป็นต้องทรมานคุณ เพื่อให้บอกที่ซ่อนแฟลชไดร์ฟ”
“แต่เขาอาจฆ่าผมก็ได้”