บทละครโทรทัศน์ พยัคฆ์ร้ายสาย(ส)ลับ ตอนที่ 5 หน้า 4
เคนดูลำบากใจ “น้ายักษ์ครับ ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากจะช่วยนะ แต่ว่า...”
ยักษ์รีบตัดบท “โอเค จบข่าว ไม่ต้องพูดต่อแล้ว”
เคนอึ้งไป ด้วยความงงว่าเกิดอะไรขึ้น
สตูดิโอเล็ก ๆ ทาผนังสีเดียวเรียบ ๆ ใช้เป็นที่สำหรับการทดสอบหาคนเหมือนยูซ่า สาวคนหนึ่งกำลังแสดงท่าเลียนแบบยูซ่าตามคลิปยอดนิยม อยู่หน้ากล้องซึ่งพุฒิเป็นคนถ่าย รายนี้นอกจากจะหน้าไม่เหมือนแล้ว ยังหลุด ๆ รั่ว ๆ ไม่ตรงตามที่ยูซ่าแสดงไว้เลย ยักษ์ เคน ซูซี่ บับเบิ้ล และนับดาว ดูด้วยความเบื่อหน่าย สุดท้ายยักษ์ก็ยกมือบอกให้หยุด เพลงเฝดลง “อ่ะ ๆ ขอบคุณ คนต่อไป”
นางโชว์คนถัดมา ก็อปโชว์เดียวกัน แต่รูปร่างหน้าตาลีลาไม่ได้เลย ยักษ์มองดูแล้วส่ายหน้า ว่าไม่ได้เลย
นางโชว์คนที่สาม ก็อปโชว์เดียวกัน แต่ก็ยังคงไม่ใกล้เคียงอีก ทุกคนดูเซ็งกว่าเดิม
นางโชว์คนที่สี่ ก็อปโชว์เดียวกัน คนนี้เตลิดเปิดเปิง เว่อร์สุด ๆ จนล้มหลุดเฟรมไป ก่อนกลับเข้ามาโชว์ต่อ
ยักษ์ยืนขึ้นพูด “โอเค พอได้แล้ว คนต่อไป”
นางโชว์เดินออกไป บับเบิ้ลเข้ามาบอกยักษ์ “หมดแล้วครับน้า”
“หา !”
“ไม่ต้องหงต้องหาเลยน้า ที่ดูไปเนี่ยเป็นสิบแล้วนะ”
“แต่มันยังใช้ไม่ได้เลยนี่หว่า เร็ว ไปหามาเพิ่มอีก”
“โหยน้ายักษ์ แล้วนี่ต้องหามาอีกแค่ไหนเนี่ย”
“ก็หามาให้เยอะที่สุดนั่นแหละ จะเจ๊หว่าง เจ๊แหว่ง หรือเจ๊ไหน ๆ เอ็งก็โทรไปกราบกราน ให้คุณเจ๊ทั้งหลายช่วยส่งเด็กมาให้ที”
“ก็ได้” บับเบิ้ลยกโทรศัพท์กดออกแล้วรอสาย
ซูซี่ลุกขึ้น เคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เหลือบตามองตาม ซูซี่เดินเข้าไปหายักษ์และบับเบิ้ล
“เสียเวลาเปล่าค่ะ ในโลกนี้มียูซ่าคนเดียว ไม่เหมือนใครและไม่มีใครเหมือน นอกจาก...”
ซูซี่หันไปมองเคน คนอื่น ๆ ก็เช่นกัน ทั้งห้องเงียบกริบ รอให้เคนพูดอะไรออกมา เคนลุกขึ้นมาอย่างหงุดหงิด
“ก็... ผมบอกแล้วไง ว่าผมก็อยากจะช่วย แต่...”
“คุณเคนคะ ซูซี่ขอร้องล่ะ”
พุฒิเข้ามาอีกคน “นะไอ้เคน”
นับดาวขอด้วย “นะคะคุณเคน”