บทละครโทรทัศน์ ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 2 หน้า 2
บูรพาหันหลังทำท่าจะเดินไป….จ๊อดดิ้นรนส่งเสียงในคอเหมือนจะบอกบูรพาให้อยู่ช่วยตนก่อน บูรพาเดินไปได้หน่อย ก็หยุดมองท๊อฟฟี่ในมือแล้วตัดสินใจ หันไปคว้าถุงกระสอบทรายแตกๆแถวนั้นวาดผ่านหน้าพวกของเมฆ จนทรายฟุ้งกระจายเข้าหูเข้าตา
เมฆร้อง “อ๊ากกกกก ตากู”
“ไอ้หอกเอ๊ย กำแหงหรือมึง” ตุ้ยชักเหล็กขูดชาร์ปที่เหน็บไว้ในซอง นสพ.ที่ขอบกางเกง กะแทงสวนใส่บูรพา
บูรพาใช้ถุงกระสอบทรายหวดมั่วเข้าใส่พวกของเมฆจนแตกกระเจิง ก่อนจะกระชากคอเสื้อจ๊อดลากวิ่งหนีไปด้วยกัน
เมฆที่ยังขยี้ตาอยู่ ร้องสั่งลูกน้อง “จับมัน ไปจับมันมาให้กู โอ้ย ไอ้ฉิบหายเอ๊ยสาดเข้ามาได้”
ลูกน้องของเมฆวิ่งตามจ๊อดกับบูรพาออกไป
บูรพากับจ๊อดวิ่งหนีมาที่ลานหลังโรงอาหาร แต่ก็ถูกสมุนของเมฆตามมาทัน พวกนักโทษบางส่วนล่าถอย โดยเฉพาะที่แก่ๆหรือพิการ บูรพากับจ๊อดถูกสมุนของเมฆตีวงโอบล้อมเอาไว้
“พวกเรา…ยำมันเลย!”
ลูกน้องของเมฆขยับจะกรูกันเข้าไปยำบูรพา บูรพาหนีไปที่ประตูทางออก พวกเมฆไล่บูรพามาแต่แล้วก็ชะงักค้าง….เมื่อใครคนหนึ่งขวางทางอยู่ ทุกคนหันไปเห็นเป็นเคี้ยงยืนอยู่กับลูกน้อง 2-3 คน
“เอ้ย หยุดก่อน” เคี้ยง เก้ายอดเดินนำบรรดาสมุนเข้ามา ก่อนจะหยุดมองเมฆ แล้วเดินสาวเท้าเดี่ยวๆ มาหาเมฆตามลำพัง เดินเบียดผ่านลูกน้องเมฆเข้าไปอย่างไม่กลัวเกรง เพราะมีแต่คนหลบทางให้
“ลุงเคี้ยง”
เคี้ยงเดินรี่เข้ามา “มึงยังจำกูได้อีกหรือไอ้เมฆ”
“จ..จะจำได้สิลุง”
เคี้ยงชี้ไปที่บูรพา “มึงมีปัญหากับไอ้เด็กนี่เหรอ” เมฆพยักหน้า เคี้ยงขำ “กับอีแค่เด็กใหม่คนเดียว มึงเล่นพาคนมาเป็นสิบไม่อายลูกน้องบ้างหรือวะ มึงมีน้ำยารึเปล่าไอ้เมฆ”
“อ..เอ่อ…”
“ตัวๆกับมันมึงกล้ามั้ยวะเมฆ กล้ามั้ย” เมฆพูดไม่ออก มองไปเห็นลูกน้องของตนรอฟังคำตอบอยู่ เคี้ยงย้ำ “ถ้ากลัวก็หดหางใส่ตูด แล้วไสหัวไป”
เมฆหันมามองบูรพา ซึ่งก้าวออกมาอย่างท้าทาย…. เมฆมองบูรพาแค้นๆ เกิดเลือดบ้า เงื้อหมัดโผเข้าใส่บูรพาอย่างรวดเร็ว การต่อสู้เปิดฉากขึ้น ท่ามกลางเสียงเชียร์อื้ออึงของนักโทษรอบข้าง