บทละครโทรทัศน์ ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 2 หน้า 3
บูรพาคอยฉากหลบเมฆที่รุกไล่อย่างเอาเป็นเอาตาย ช่วงต้นๆ บูรพาไม่ทันตั้งหลักจึงโดนต่อยไปหลายหมัด กองเชียร์โดยเฉพาะลูกสมุนของเมฆพากันสะใจ
“ระวัง” จ๊อดร้องเตือน
“มึงตาย! ตายซะ! ตายซะ!” เมฆเริ่มชะล่าใจไล่ถล่มบูรพา
จ๊อดเป็นห่วงขยับจะเข้าช่วย แต่ถูกคนของเมฆยันตัวเอาไว้ จึงได้แต่ร้องตะโกน “เฮ้ย สู้เค้าโว้ย”
บูรพาพยายามยกแขนขึ้นป้อง….หลับตาลงด้วยความเจ็บปวด ในความเจ็บปวด โฉมหน้าของตะวันฉายเมื่อครั้งต่อยกับบูรพา แวบเข้ามา บูรพาลืมตาโพลงแผดเสียงร้องอย่างบ้าคลั่ง ก่อนจะดาหน้าตะลุยหมัดเข้าหาเมฆไม่คิดชีวิต เมฆเสียหลักเพราะไม่คิดว่าบูรพาจะเกิดฮึดสู้
เคี้ยงยิ้มอย่างพอใจ จ๊อดส่งเชียร์ นักโทษคนอื่นๆเริ่มเชียร์ตาม ทำเอาพวกของเมฆ คือเปียกและตุ้ยหน้าเสียจะขยับเข้าไป แต่เข่งลูกน้องเคี้ยงก็ชี้หน้าห้าม
จ๊อดเชียร์ “เอามันเลย ฆ่ามันเลย”
เมฆพยายามตอบโต้ แต่ก็ถูกบูรพากระหน่ำตอบด้วยลีลานักมวยอาชีพ ในที่สุดเมฆก็โดนบูรพาซัดจนหมอบจมกองเลือด พวกนักโทษพากันโห่ร้องอย่างสะใจ
บูรพาหอบเลือดท่วม หันมามองเคี้ยงอย่างสำนึกในบุญคุณ เคี้ยงยิ้ม แล้วหันไปพยักหน้าให้กับลูกสมุน ยกกำลังพลกลับรังนอนของพวกตน เปียกกับตุ้ยเข้าไปประคองเมฆ เมฆนอนหอบมองบูรพาอย่างอาฆาตแค้น
ในห้องนอนจ่าเวศ จ่าใช้มือยึดไว้กับห่วงเหนือเตียง เพื่อพยุงตัวให้นั่ง ตะวันฉายเข้ามาประคองและอุ้มพ่อลงจากเตียงมานั่งที่รถเข็น ก่อนจะจัดแจงสวมถุงเท้ารองเท้าให้จ่าเวศ จ่าเวศมองตะวันฉาย ทั้งเห็นใจ ทั้งตื้นตัน
“เบื่อรึเปล่าพ่อ อยู่แต่ในบ้านตั้งหลายวันอยากจะไปเที่ยวไหนรึเปล่าครับ”
จ่าเวศลังเล “แกจะสะดวกเหรอ สภาพพ่อมันเป็นแบบนี้”
ชายหนุ่มยิ้มปลอบ “ไม่มีปัญหาหรอกพ่อ แหม เราสองคนฟิตปั๋งออกขนาดนี้ ว่าแต่พ่ออยากไปไหนหรือครับ”
“พ่ออยากไปเยี่ยมเจ้าบูรพา”
ตะวันฉายคิดแล้วก็ยิ้มพยักหน้าให้พ่อ จ่าเวศพลอยยิ้มอย่างคลายกังวลไปด้วย
ห้องเยี่ยมผู้ต้องหา ท่ามกลางบรรยากาศจอแจ จ่าเวศนั่งอยู่บนรถเข็นรอเยี่ยมลูกคนเล็ก สักครู่ผู้คุมก็นำตัวบูรพามาส่ง สองพ่อลูกต่างฝ่ายต่างอึ้งมองสภาพของกันและกัน โดยเฉพาะจ่าเวศที่มองสภาพฟกช้ำและมีรอยแผลที่หน้าของบูรพาอย่างไม่เชื่อสายตา
บูรพาเองก็มองขาจ่าเวศแล้วถาม “พ่อเป็นยังไงบ้าง”