บทละครโทรทัศน์ ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 14 หน้า 7
ตะวันฉายนิ่งอึ้งไป ทัศน์นั่งรอคำตอบ ตะวันฉายจิบกาแฟครุ่นคิดลังเล ก่อนจะเงยหน้าตอบ “จริงของคุณ…เราสองคนมีอะไรคล้ายๆกัน ผมเชื่อว่าคุณเองก็คงจะมีฝันร้ายที่ทำให้คุณต้องนอนผวาบ่อยๆ เหมือนกันกับผม ต้องเจ็บปวดกับการตัดสินใจที่ผิดพลาดในอดีตของตัวเอง” ทัศน์รับฟัง และยิ้มรับอย่างขมขื่น “เราทั้งสองคนต่างก็อยากจะไปให้พ้นจากฝันร้ายที่ว่า….” ทว่าตะวันฉายกลับส่ายหน้า “แต่วิธีของคุณไม่ใช่ทางเลือกของผม” ทัศน์นิ่วหน้า “ผมยังมีความหวังและผมก็เชื่อว่าทุกการกระทำของผมยังมีความหมายต่อคนอื่นๆอีกด้วย”
“ใคร…ประชาชนงั้นเหรอ หรือว่าพวกตำรวจรุ่นน้อง”
ตะวันฉายเน้น “ทุกคนที่ผมรัก… คุณทัศน์ ผมอดทนสู้กับความอยุติธรรมนอกกฎหมายทุกประเภทมาเกือบห้าปีเต็ม ก็เพราะผมมีความหวังว่าผมจะเอาชนะมัน ไม่ใช่เพื่อยอมแพ้”
ทัศน์ไม่ตอบ…หากแต่ขยับยิ้มออกมา ยิ้มอย่างเจ็บแค้นที่ถูกปฏิเสธ
ทัศน์มองตะวันฉายผ่านทางกระจกหูช้าง เห็นตะวันฉายกำลังเดินกลับไปที่ด่านตรวจ เขามองผ่านเงาสะท้อนของกระจกอย่างไม่พอใจ
กฤชที่นั่งอยู่ในตำแหน่งคนขับหันมาถาม “ไม่ได้ผลหรือครับคุณทัศน์”
“ดูเหมือนผู้หมวดของเราจะไม่ชอบคำชวนแบบละมุนละม่อมคงอยากได้อะไรที่กระแทกกระทั้นกว่านั้น ได้ เราจัดให้ได้อยู่แล้ว มีความหวังมากนักใช่มั้ย”
เคี้ยงนั่งเหม่อลอยคิดอะไรอยู่ตามลำพัง ห่างออกไปมีสมุนสองสามคนคอยอารักขา เคี้ยงคิดไปได้สักครู่ก็ไอออกมา
มีคนเดินเข้ามาทางด้านหลัง ลุงเคี้ยงหันมา พบว่าเป็นเจิมฉัตรที่ถือเครื่องดื่มมาเสิร์ฟ
“ดื่มอะไรร้อนๆซะหน่อยสิ ลุงเคี้ยง”
“ขอบใจ” เขามองแต่ไม่ยอมดื่ม “พวกที่ออกไปตามหาเสี่ยเจริญกลับกันมาหมดรึยัง”
“คอตกกลับมากันหมดแล้ว”
“ไม่มีวี่แววเลยงั้นเหรอ”
เจิมฉัตรพยักหน้า เคี้ยงคิดแล้วก็ไอขึ้นมาอีกรีบเปิดตลับยาทานเข้าไป
“ท่าทางดูเหมือนลุงจะไม่ค่อยสบายนะ”
“ก็แพ้อากาศตามประสาคนขี้คุก”
“ก็ดี จะให้เด็กเอาลูกกรงไปติดห้องนอนก็แล้วกันนะ เผื่อจะช่วยอะไรได้บ้าง”
เคี้ยงรู้ตัวว่าโดนกัด ก็หันมามอง “มีอารมณ์ขันดีนี่ เคยได้ยินไอ้เจริญมันบอกเหมือนกันว่ามีเมียเด็ก แต่ไม่คิดว่าจะสวยพริ้งขนาดนี้ ตอนแรกยังนึกว่ามันไปเช่าอีผู้หญิงชั้นต่ำที่ไหนมาซะอีก”
เจิมฉัตรไม่แคร์คำเหน็บของเคี้ยง ถือว่าเจ๊ากัน “ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับป๋าจริงๆ..คุณชัชชัยก็คงได้เป็นหัวหน้า คุณชัชชัยเป็นคนหนุ่ม ไม่ชอบอะไรคร่ำครึล้าสมัย ถึงเวลานั้นอะไรที่มันเก่าๆไร้ค่าขวางหูขวางตาก็คงต้องโดนกวาดล้างกันยกใหญ่”