บทละครโทรทัศน์ ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 15 หน้า 3
แต่แล้วก็ลังเลหันมาดูศพ ก่อนจะตัดสินใจถอดเสื้อตัวนอกห่มร่างไอ้ปอดก่อนจะร้องไห้ “กูไม่เคยให้อะไรมึงเลยไอ้ปอด กูไม่เคยมีอะไรให้มึงเลย”
เช้าวันใหม่ที่สตูดิโอ ธิชามารดน้ำต้นไม้ดอกไม้ที่ปลูกใส่กระถางหน้าสตูดิโอ สักครู่ปูที่อยู่ในสตูดิโอก็มาเคาะกระจกชี้ให้ดูอะไรเซ็งๆ ธิชาหันไปดู บูรพาเดินมาหาธิชา ท่าทางผ่องใสกว่าทุกวัน…เขายื่นช่อดอกไม้ให้ธิชา
“เนื่องในโอกาสอะไรหรือคะ”
“คุณลองทายดูสิ”
“มันจบแล้วใช่มั้ย” เธอเอ่ยอย่างดีใจ “คุณเป็นอิสระแล้วใช่มั้ย”
บูรพาพยักหน้า ธิชาโผกอดบูรพาไว้ด้วยความดีใจ
ลูกค้าในร้านชะเง้อมองออกไป ด้วยความงุนงงก่อนจะหันมาที่ปูเหมือนรอคำตอบ
“คนนั้นเค้าเป็นลูกค้าประจำน่ะค่ะ ที่นี่เราเป็นกันเองกับลูกค้าเสมอ”
ธิชากับบูรพาแฮบปี้ด้วยกัน
รถของบูรพากำลังแล่นไปตามถนนสายต่างจังหวัด บูรพาและธิชาพูดคุย ป้อนอาหารกันมาตลอดทาง ธิชาดูป้ายบอกทางเห็นว่าเริ่มห่างจากกรุงเทพฯออกมามากทุกที
“เราจะไปไหนกันเหรอคะ” ธิชาถาม
“เดี๋ยวก็รู้น่า”
พระอาทิตย์ยามเย็น บูรพาจอดรถซุกที่ข้างทาง ก่อนจะหิ้วถุงเสบียงลงจากรถมากับธิชาและจูงมือพาเธอเดินผ่านป่าไผ่เข้าไปสักครู่หนึ่งก็หยุดลง ธิชามองภาพเบื้องหน้าอย่างตื่นตะลึงเมื่อเห็นบ้านหลังเล็กๆสวยงาม ตั้งอยู่ในป่าไผ่
“คุณชอบมันรึเปล่า”
“คุณถามแบบนี้ได้ยังไง นี่มันบ้านในฝันของผู้หญิงเชียวนะ”
“เชิญครับ….”
บูรพากับธิชาเดินอยู่บนระเบียงบ้าน
“ทำไมคุณถึงรู้จักที่นี่”
“ลุงเคี้ยงเป็นคนแนะนำ บ้านหลังนี้ ลุงเคี้ยงกับป๋ามีไว้รับรองสมาชิกของกลุ่ม เวลามีภัย”
“เซฟเฮ้าส์อย่างนั้นเหรอ” เธอกวาดตามอง “สวยขนาดนี้เชียว”
“ความจริงมันเคยเป็นบ้านเก่าของลุงเคี้ยง แกถึงได้กำชับให้คนคอยดูแลเป็นอย่างดี….” เขายิ้มกับธิชา “ครั้งแรกที่ผมเห็นที่นี่ผมอยากให้มันเป็นบ้านจริงๆ มากกว่าจะเป็นที่หลบภัย”
ธิชารู้สึกพอใจที่บูรพาคิดอย่างนั้น “ฉันก็เหมือนกันค่ะ”
บูรพายิ้มให้ธิชาอย่างมีความสุข
ธิชานั่งเหม่อมองดวงดาวบนท้องฟ้า บูรพาเดินมาห่มเสื้อให้เธอก่อนจะนั่งลงคงเคียงข้าง
“สวยนะคะ สวยกว่าในเมืองตั้งเยอะ”