บทละครโทรทัศน์ ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 15 หน้า 4
“นั่นสิ นึกไม่ถึงเลย ชีวิตผมยังจะมีโอกาสได้มีเวลาแบบนี้กับคุณ” ธิชาหันมามองบูรพา เขาเอ่ยต่อ “เมื่อไม่กี่วันมานี่คุณเกือบจะต้องสูญเสียทุกอย่าง แม้แต่ลมหายใจของตัวเองกับคนที่ตัวเองรัก”
“มันจะไม่เกิดเรื่องอย่างนั้นขึ้นอีกแล้ว ถูกมั้ยคะ”
บูรพายิ้มรั้งตัวธิชามากอดอย่างทะนุถนอม “คุณคงไม่โกรธนะ ถ้าผมจะบอกว่าผมยังไม่ได้วางแผนอนาคตระยะยาวเลยสักแผน”
“คุณมีแผนสำหรับเร็วๆนี้แล้วงั้นเหรอ”
“ไปเที่ยวกับคุณ อยู่ใกล้ๆกับคุณ แล้วก็ทำทุกอย่างตามที่คุณต้องการ ผมเคยบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าผมจะชดเชยเวลาที่สูญเสียไปทั้งหมดให้”
ธิชานึกเงียบๆสักพัก “บูรพาคะ ฉันมีเรื่องอยากจะขอร้องคุณเรื่องนึง แต่คุณต้องสัญญาก่อนว่าจะไม่โกรธ”
“ว่ามาสิ”
“จวนจะถึงวันเกิดพ่อคุณอยู่แล้ว คุณไปร่วมงานวันเกิดของท่านหน่อยจะได้มั้ย”บูรพาคิดแล้วก็ยอมพยักหน้าออกมา “แล้วคุณช่วยคืนดีกับพี่ชายคุณสักวันนึงนะคะ” บูรพาอึ้ง..หน้าเครียด ธิชารีบกอดบูรพาไว้แน่น “คุณสัญญาแล้วนะว่าจะไม่โกรธ แค่แกล้งทำก็ได้นี่คะ พ่อคุณจะได้มีความสุข”
“เอาล่ะๆ ผมเข้าใจแล้ว ปล่อยผมเถอะ เดี๋ยวกระดูกผมหักพอดี”
“รับปากฉันนะคะ”
บูรพาคิดนานก่อนจะพยักหน้าอีกครั้ง ธิชาซบบ่าบูรพาอย่างโล่งใจ
ท่ามกลางความมืดจะได้ยินเสียงประตูลูกกรงเปิดออก เสียงร้อยเวรเรียก “โจ ท่าเตียน ออกมาได้แล้ว”
ตะวันฉายกับเสือพาโจเดินออกจากห้องขังของสน.ท้องที่
โจโวย “หมวด บอกคนรับผิดชอบปรับปรุงสถานที่หน่อยนะนอนหนึ่งคืนเหมือนหมื่นปี แอร์ก็ไม่มี ยุงก็เยอะ หมอนซักใบผ้าห่มซักผืนก็ไม่แถมให้ ขนมนมเนยก็ไม่รู้จักเอามาเลี้ยงผู้ต้องหา ทำอย่างนี้เดี๋ยวก็อดได้รางวัลโรงพักดีเด่นหรอก”
เสือประชด “น้อยๆหน่อยคุณหนู คุกนะ ไม่เนอสเซอรี่ จะเรียกร้องอะไรกันนักกันหนา”
“ปล่อยให้บ่นไปเถอะเสือ งานนี้ยังไงโจเค้าก็เดือดร้อนเพราะฉัน”
“อ้านั่น ต้องอย่างนั้น เห็นมั้ยคนจะเป็นผู้หมวดได้เค้าต้องคิดอย่างนี้ ผู้หมู่หัดดูเอาไว้เป็นตัวอย่างซะด้วย…อุ๊ย !”
โจเดินชนกับผู้กองที่เพิ่งเดินพ้นทางแยกออกมาอย่างจัง
“ผู้กอง”
ผู้กองมองโจเหยียดๆ ก่อนจะมองมาที่ตะวันฉาย “ผู้หมวด คืนนี้จ่าชูชัยลาหยุด คุณต้องอยู่เวรแทนเค้า”
“คืนนี้เลยหรือครับ“
“ใช่จนถึงเช้า อ้อ แล้วที่ของคุณอยู่ที่ด่านโน่น ไม่ใช่บน สน.ไม่จำเป็นอย่าขึ้นมาเพ่นพ่านบนนี้”
ตะวันฉายอายเสือกับโจจนไม่รู้จะเอาหน้าไปซุกไว้ไหน ผู้กองปลีกตัวจะเดินไป แต่เสือก็ฟิวส์ขาดเสียก่อน
“ทำไมผู้กอง หมวดเค้าก็เป็นตำรวจเหมือนกันทำไมจะขึ้นมาบนสน.ไม่ได้”
“เสือ” ตะวันฉายพยายามดึงรั้งตัวเสือ แต่เสือไม่สนใจ
“คุณเป็นใคร ยศอะไรถึงกล้ามาขึ้นเสียงกับผม”
“ยศอะไรก็ไม่สำคัญทั้งนั้น คนอย่างผมผิดถูกว่าตามเรื่อง”
“อ้อ คุณกำลังบอกว่าผมทำไม่ถูกงั้นเหรอ”