บทละครโทรทัศน์ เสน่หาสัญญาแค้น ตอนที่ 13 หน้า 5

ตอนเย็นที่บ้านไกรตระกูล  ปานตะวันเดินกลับเข้ามาแล้วสะดุ้งเฮือก 

“ไปไหนมา”

ปานตะวันเห็นนาคินทร์ยืนอยู่ ปานตะวันไม่กลัว “ฉันลาคุณนารถไว้แล้ว” 

นาคินทร์ยัวะ ปรี่เข้ามาหา “ขี้ลืมหรือว่าโง่??”

ปานตะวันตวัดสายตามองนาคินทร์ทันทีอย่างโกรธ

“ผมต่างหากที่เป็นเจ้านายของคุณ .. ไม่ใช่ยัยนารถ!!!”

ปานตะวันเถียงไม่ออก

“คุณนี่มันอย่างที่ผมคิดจริงๆ แรกๆทำเป็นเอาใจใส่ ดูแลยัยนารถไม่ขาดตกบกพร่องแต่ก็ไม่นาน..ลายเริ่มออกให้เห็นแล้ว”

ปานตะวันจ้องตาท้าทาย “ไล่ฉันออกเลยสิคะ??”

นาคินทร์อึ้ง..กล้า?? ท้าทาย?? ส่ายหน้ายิ้มเยาะๆ พูดใส่หน้า “ไม่สำเร็จหรอก อย่ามาใช้วิธีนี้กับผม ผมไม่ได้โง่!!”

ปานตะวันโกรธ

“คิดจะเล่นเกมกับผม มันต้องใช้สมอง มันต้องลึกซึ้งหน่อยเคยบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าคุณตบตาคนทั้งโลกได้ แต่ไม่ใช่ผม!!”

ปานตะวันโกรธจะเดินไป 

นาคินทร์กระชากแขนดึงมาใกล้หน้า “ออกไปแรดกับใครมา?? ไอ้นัค หรือไอ้อัค??? บอกมา!!!” ปานตะวันโกรธมาก สะบัดๆจะทุบนาคินทร์ แต่นาคินทร์ล็อคไว้แน่น “รึว่าเหมาแพ็ค??”

“หยาบคาย!!! สกปรก!!! จิตใจคุณ มันสกปรกที่สุด!!!”

นาคินทร์มองดูถูก “สะอาดนักนี่คุณน่ะ!!!โสโครก!!! นังบำเรอ!!!”

ปานตะวันช็อค ทั้งโกรธ ทั้งน้อยใจ เสียใจ อับอาย น้ำตาเอ่อ ไหลหยดติ๋ง จ้องหน้านาคินทร์เป๋ง นาคินทร์เห็นน้ำตาผู้หญิงก็มีแอบวูบ ก่อนจะหลบตาเพราะกลัวใจอ่อน ผลักปานตะวันกระเด็นออกไป 

นาคินทร์หันหลังให้ ไม่อยากเห้นน้ำตา “ไป!! จะไปไหนก็ไป!!!”

ปานตะวันมองนาคินทร์อย่างแค้น “อย่าร้ายกาจกับฉัน อย่ากดดันฉันให้มากไปกว่านี้”

นาคินทร์ยังยืนหันหลังนิ่งฟัง

“เพราะถึงฉันจะเป็นคนที่มีความอดทน.. แต่ความอดทน..มันมีได้..มันก็หมดได้เหมือนกัน!!!” ปานตะวันยืนจ้องนาคินทร์แล้วค่อยๆเดินออกไปทิ้งนาคินทร์ไว้ตรงนั้น สายตามีแว่บอ่อนลงแบบเริ่มสับสนหัวใจตัวเอง

ห้องนอนปานตะวัน ปานตะวันเปิดประตูพุ่งพรวดมาทิ้งตัวร้องไห้อย่างเจ็บปวด

“ฉันหมดแล้วนะ..ฉันหมดความอดทนแล้ว!!!”

ปานตะวันร้องไห้เสียใจ