บทละครโทรทัศน์ เสน่หาสัญญาแค้น ตอนที่ 11 หน้า 3
ปานตะวันอึ้ง
“แต่ผมไม่เคยบอกซักคำว่า..ผมรักคุณ”
ปานตะวันอึ้ง..น้ำตาหยด!!
นาคินทร์ยิ้ม “และชั่วชีวิตนี้..คงไม่มีวันที่ผมจะรักคุณได้หรอก..ปานตะวัน”
ปานตะวันช็อกเหมือนฟ้าถล่ม..สะอื้นถาม “ถ้าคุณไม่รักฉันแล้วคุณ”
“แล้วผมนอนกับคุณทำไมน่ะเหรอ?” ปานตะวันเบือนหน้าอับอาย“คุณคงต้องถามตัวคุณเองด้วย”
ปานตะวันหันมามองหน้านาคินทร์งงๆ “เพราะคุณให้ผมเอง”
ปานตะวันตาโต นาคินทร์ยื่นหน้าไปใกล้ “ผมไม่ได้ขอ”
ปานตะวันแทบช็อก โกรธจนทนไม่ไหว เงื้อมือจะตบ นาคินทร์รับไว้ จับมือไว้แน่น ก่อนจะผลักตามลงไปคร่อมไว้ “อย่านะ!! ปล่อยฉันนะ!!”
นาคินทร์มองอย่างรังเกียจ “นึกว่าผมอยากจะแตะต้องผู้หญิงอย่างคุณนักเหรอ?”
ปานตะวันอึ้ง นาคินทร์ส่ายหน้า “อย่าเข้าใจผิด ผู้หญิงอย่างคุณมันไม่มีราคาซักนิด ในสายตาของผม”
ปานตะวันอึ้ง “ไอ้เรื่องที่เกิดขึ้นคืนนั้นน่ะ ผมแค่ ‘จำเป็น’ และก็ ‘จำใจ’”
ปานตะวันหัวใจสลาย น้ำตาริน
“จำไว้ด้วย” พูดจบนาคินทร์ก็ลุกพรวดออกจากห้องไป ทิ้งให้ปานตะวันนอนร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดอยู่บนเตียง
ที่เคาน์เตอร์บาร์บ้านไกรตระกูล นาคินทร์นั่งกึ่ม นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้น
ซักพักอัครินทร์เข้ามาถาม “พี่คินทำอย่างนั้นทำไมครับ?”
“ฉันทำอะไร?”
“พี่คินพาคุณตะวันหายกันไปสองต่อสอง แล้วพี่คินก็ทิ้งเค้าไว้คนเดียว ทิ้งให้ผู้หญิงคนเดียวต้องเดินตากฝนกลับมา--พี่คินทำได้ยังไง??”
“หุบปาก!!! นี่แกเป็นน้องฉันรึเป็นพ่อฉันถึงได้มาพูดจากับฉันแบบนี้ห๊ะ..ไอ้อัค!!”
“ถึงผมจะเป็นน้อง แต่ถ้าพี่คินทำในสิ่งที่ไม่ถูกต้อง ผมก็จะต้องพูดแบบนี้กับพี่”
“ฉันน่ะเหรอทำในสิ่งที่ไม่ถูกต้อง?? ฉันกำลังทำในสิ่งที่ถูกต้องที่สุด”
“ผมไม่เข้าใจพี่เลยจริง ๆ พี่คิน”
“ซักวันแกก็จะเข้าใจ”
“แต่วันนี้..ผมอยากให้พี่ปล่อยคุณตะวันไปซะ”
“นาคินทร์จ้องหน้า “แกว่าไงนะ??”
“ถ้าพี่เกลียดเค้า ไม่ชอบเค้า แล้วพี่จะเก็บเค้าไว้ทำไม?”
นาคินทร์จ้องหน้า “ฉันจะทำอะไร ยังไงกับใคร มันก็เป็นเรื่องของฉัน โดยเฉพาะ ‘ผู้หญิงคนนี้’เค้าเป็นของฉันแกไม่เกี่ยว”