บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร หงส์ ตอนที่ 7 หน้า 2
อาฉางหยุดยืนรอที่ปลายหน้าผา ยิ้มเศร้าๆให้เถ้าแก่สุง เถ้าแก่สุงยิ้มดีใจจนน้ำตาไหลที่ได้เจอหน้าอาฉางอีกครั้ง “อาฉาง ลื้อยังไม่ตายเหรอ... รู้มั้ยว่าอั๊วคิดถึงลื้อแค่ไหน... กลับไปอยู่กับอั๊วนะ”
“อาป๊า อั๊วกลับไปอยู่กับอาป๊าด้วยไม่ได้แล้วนะ”
“ทำไมล่ะ ทำไมไม่ได้...อั๊วเป็นเจ้าพ่อ จะชี้เป็นชี้ตายใครก็ได้ทั้งนั้น”
“อั๊วดีใจที่เกิดมาชาตินี้ได้เป็นลูกอาป๊า สักวันนึงเราคงได้พบกัน ได้อยู่ด้วยกันอีก”
“อาฉาง... ไม่มีลื้อแล้วอั๊วจะอยู่กับใคร”
“อาหงส์ยังไงล่ะป๊า อาหงส์จะเป็นตัวแทนอั๊วเอง” เถ้าแก่สุงส่ายหน้า ปาดน้ำตา สะอื้นเหมือนเด็กๆ แทบไม่เหลือเค้าว่าเป็นถึงเจ้าพ่อใหญ่ “อั๊วมีน้องสาวแค่คนเดียว อั๊วอยากให้อาป๊ารักอาหงส์เหมือนที่รักอั๊ว”
“อาฉาง ลื้อไม่ต้องพูดอีกแล้ว กลับไปกับอั๊วเถอะนะ” อาฉางยิ้มจางๆ หันหลังแล้วเดินนำหน้าไปเรื่อยๆยังปลายหน้าผาสูงชัน “อาฉาง !!!” เถ้าแก่สุงตกใจสุดขีดเมื่อเห็นอาฉางเดินไปยังปลายหน้าผา ไม่ยอมหันหลังกลับ รีบไขว่คว้าตัวอาฉางไว้
เถ้าแก่สุงตกใจสะดุ้งตื่น ลืมตาโพลง เหงื่อแตกเต็มหน้า “อาฉาง !!!”
หมวยที่นั่งสัปหงกดูแลเถ้าแก่สุงอยู่ สะดุ้งตื่นเมื่อได้ยินเสียงเถ้าแก่สุงโวยวายลั่น “ฝันร้ายเหรอคะ เถ้าแก่”
เถ้าแก่สุงมองไปยังป้ายวิญญาณของอาฉางที่อยู่ในห้อง “อั๊วฝันเห็นอาฉาง... อาฉางมาหาอั๊ว”
“เถ้าแก่คงคิดมากเรื่องเมื่อตอนกลางวันจนเก็บเอาไปฝัน”
“อาหงส์ล่ะ?”
“ยังคุกเข่าอยู่ข้างนอกเลยค่ะ ข้าวสักคำน้ำสักหยดก็ไม่ยอมกิน บอกว่าจะคุกเข่าอยู่อย่างนั้นจนกว่าเถ้าแก่จะยกโทษให้”
เถ้าแก่สุงเริ่มรู้สึกตัว คิดว่าตัวเองทำกับหงส์เกินกว่าเหตุไปหรือเปล่า
หงส์คุกเข่าท่าทางอิดโรย เนื่องจากตากแดดมาทั้งวัน และอดข้าวอดน้ำ หลงเฝ้ามองหงส์อยู่เคียงข้างไม่ยอมไปไหน
หมวยวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาหาหงส์ด้วยความดีใจ หมวยหอบ“เจ้หงส์ ! เถ้าแก่สุง...เถ้าแก่สุงยกโทษให้หงส์แล้ว ! ลุกขึ้นเถอะ !”
“อาป๊ายกโทษให้หงส์จริงเหรอ?” หมวยพยักหน้า พอรู้ว่าเถ้าแก่สุงให้อภัย หงส์ก็ยิ้มแบบเพลียๆ หงส์หันหน้าไปทางห้องเถ้าแก่สุง แล้วก้มลงคารวะขอบคุณเถ้าแก่สุงก่อนที่จะสลบพับไปด้วยความอ่อนแรง
“คุณหนู !!!”
“ทำไงดีล่ะ! เจ้หงส์สลบไปแล้ว !”
“รีบพาคุณหนูไปพักก่อน”