บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร หงส์ ตอนที่ 7 หน้า 3
หลงจะเข้าไปอุ้มหงส์ แต่ทันใดนั้นกุ่ยก็ปราดเข้ามาผลักหลงจนกระเด็น “หลีกไป! เพราะลื้อ! เจ้หงส์ถึงต้องเป็นแบบนี้ !” หลงมองหงส์ที่สลบไปในอ้อมแขนของกุ่ย “ถ้าลื้อยังไม่เลิกตอแยกับเจ้หงส์ อย่าหาว่าอั๊วไม่เตือน!” กุ่ยจ้องหน้าหลงอย่างแค้นใจ ก่อนเข้าไปอุ้มร่างหงส์เดินออกไป
หลงได้แต่มองตามด้วยความเป็นห่วง รู้สึกผิดที่เป็นต้นเหตุ
ร้านเต็ก ตี๋เล็กรบเร้าเต็กเรื่องสู่ขอหงส์ “ผัดวันประกันพรุ่งอยู่นั่นแหละ เมื่อไหร่อาป๊าจะสู่ขออาหงส์ให้อั๊วเสียที”
เต็กกำลังไหว้ตี่จู้เอี๊ยะขอพรให้ทำมาค้าขึ้นเสร็จพอดี “ลื้อก็รู้... ตอนนี้อาแปะสุงของลื้อกำลังคิดไม่ตกเรื่องเสี่ยเกาท้าประลองงิ้วอยู่ หน้าสิ่วหน้าขวานอย่างงี้ จะให้อั๊วพูดสุ่มสี่สุ่มห้าได้ยังไง”
“มัวแต่ชักช้าอืดอาด เดี๋ยวคนอื่นสู่ขอตัดหน้า อั๊วก็อดแต่งงานกับน้องหงส์กันพอดี”
“จะกลัวอะไรห๊า อาตี๋เล็ก ตำแหน่งหัวหน้าแก๊งหงส์ดำ พี่ใหญ่ยังวางใจมอบให้อั๊วนับประสาอะไรจะยกลูกสาวให้ลื้อไม่ได้”
“อาป๊าแน่ใจนะ?”
“เออสิวะ ! เรือล่มในหนองทองจะไปไหนรอให้การประลองงิ้วผ่านไปก่อน ถ้าคณะเฟิ่งหวงชนะ อั๊วถือโอกาสนี้เป็นฤกษ์งามยามดีสู่ขออาหงส์ฉลองชัยชนะซะเลย”
“แล้วถ้าแพ้ล่ะ ?อั๊วไม่ต้องอดแต่งงานเหรอ ?”
“โรงงิ้วเฟิ่งหงก็ต้องปิดลง จะเปิดการแสดงที่ไหนอีก ทางเดียวที่แก๊งหงส์ดำจะเรียกศรัทธากลับคืนมาได้ก็คือต้องผูกไมตรีเป็นทองแผ่นเดียวกันกับแก๊งกระเรียนของเรา ไม่ว่าผลจะออกมาอย่างไรจะแพ้หรือชนะ ลื้อก็ได้ร่วมหอลงโรงกับอาหงส์อยู่ดี” เต็กหัวเราะร่าอย่างอารมณ์ดี ตบบ่าลูกชายหัวแก้วหัวแหวน
ตี๋เล็กค่อยยิ้มออก วางใจในความเฉียบแหลมของเต็ก
วิหารจตุโลกบาลในศาลเจ้า หงส์เก็บอุปกรณ์ฝึกงิ้วกลับบ้าน มองด้วยความอาลัยอาวรณ์
ซินแสง้วงผ่านมาเห็นประตูวิหารเปิดอยู่ แปลกใจที่เห็นหงส์ไม่ฝึกงิ้วเหมือนทุกวัน “คุณหนูหงส์...วันนี้ไม่ฝึกงิ้วเหรอ?”
หงส์ส่ายหน้าช้าๆ ตอบด้วยน้ำเสียงเศร้า “หงส์คงเล่นงิ้วไม่ได้แล้วล่ะค่ะ ซินแส”
“ทำไมล่ะ”
“อาป๊าไม่อยากให้หงส์เล่นงิ้ว หงส์ก็จะไม่เล่นอีกต่อไป”
“ในชีวิตของมนุษย์มีหลายเรื่องที่ไม่อาจพ่ายแพ้ และมีอีกหลายเรื่องที่ไม่อาจเอาชนะได้”
“จะรู้ได้ยังไงคะว่าเรื่องไหนควรยอมแพ้ เรื่องไหนควรเอาชนะ”
“จงยอมแพ้เมื่อใดก็ตามที่เห็นว่าไม่สมควรจะเอาชนะ ถ้าชนะแล้วก่อทุกข์ ทำลายสุขทั้งแก่ตนเองและผู้อื่น
ชัยชนะนั้นจะมีประโยชน์อะไร”