บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร หงส์ ตอนที่ 12 หน้า 5
เช้ามืดวันใหม่ หน้าบ้านเถ้าแก่สุง หงส์ออกมายืนคนเดียวยืนมองพระอาทิตย์ที่กำลังจะขึ้นท้องฟ้าใกล้จะสางแล้ว ทั้งคืนยังไม่ได้นอน หงส์ยืนกอดอก รู้สึกหนาวเหน็บอย่างบอกไม่ถูกถอนหายใจหนักๆ หลงเดินออกมาพร้อมด้วยชุดคลุมหนาของหงส์ หลงยื่นชุดคลุมให้หงส์ หงส์รับไปสวมคลุมกันหนาว
“เช้านี้อากาศเย็น น้ำค้างแรงจัด นายน้อยไม่ควรออกมาข้างนอก เดี๋ยวจะไม่สบาย”
“อาหลง ฉันอยากถอนตัว ฉันคิดว่าฉันไม่เหมาะกับตำแหน่งหัวหน้าแก๊งหงส์ดำ”
“ทำไมอยู่ๆนายน้อยถึงได้ถอดใจ”
“คนอยู่ในวงการต้องสั่งสมบารมีจนเป็นที่ยอมรับ อาเจ็กเต็กเหมาะสมมากกว่าฉัน”
“ถ้าเป็นอย่างนั้น เถ้าแก่สุงก็คงจะแต่งตั้งเถ้าแก่เต็กเป็นหัวหน้าแก๊งหงส์ดำไปตั้งนานแล้ว”
“การเป็นหัวหน้าแก๊งมันไม่ใช่เป้าหมายของฉัน ฉันทำไม่ได้”
“มาถึงขั้นนี้แล้วนายน้อยต้องทำให้ได้... นายน้อยเป็นความหวังเดียวของเถ้าแก่สุง”
“ฉันไม่อยากแบกรับความคาดหวังของใครอีกแล้ว”
“ลองคิดดู ถ้าแก๊งหงส์ดำต้องตกอยู่ในเงื้อมมือของเถ้าแก่เต็กและตี๋เล็ก อะไรมันจะเกิดขึ้น”
“แต่ฉัน...”
“นายน้อยควรเตรียมตัวให้พร้อมเพื่อเข้าพิธีสถาปนาหัวหน้าแก๊งหงส์ดำได้แล้ว”
หงส์รู้สึกถึงภาระอันหนักอึ้งที่ต้องแบกรับ
หงส์นั่งคุกเข่าเบื้องหน้าแท่นบูชาเถ้าแก่สุง ซึ่งตั้งอยู่แท่นเดียวกับป้ายวิญญาณอาฉาง “ถ้าหงส์ไม่ขึ้นรับตำแหน่งวันนี้ หงส์จะผิดต่ออาป๊ามั้ย.... อาป๊าจะยกโทษให้หงส์หรือเปล่า”
สายลมพัดเข้ามาทางหน้าต่างวูบหนึ่ง พัดเอาหนังสือสวดมนต์จีนเล่มหนาๆที่วางอยู่บนหิ้งเปิดกางออก ลมพัดรูปที่สอดไส้อยู่ในหนังสือเล่มนั้นตกลงมาตรงหน้าหงส์ หงส์หยิบรูปที่คว่ำหน้าเหล่านั้นขึ้นมาดู รูปใบแรกเป็นรูปเถ้าแก่สุงตอนเป็นหนุ่มถ่ายรูปกับโรงงิ้วเฟิ่งหวง ยิ้มด้วยความภาคภูมิใจ หงส์พลิกดูรูปต่อไป... เป็นภาพเถ้าแก่สุงตอนหนุ่มในพิธีแต่งงานกับกิมลั้ง “นี่เหรอ อาม้า...” หงส์ตื้นตัน เพิ่งได้เคยเห็นรูปแม่ตัวเองเป็นครั้งแรก... อย่างน้อยรูปถ่ายก็ไม่ได้ถูกเผาทิ้งไปเสียทั้งหมด หงส์ยิ้มเศร้าๆ “หงส์หน้าเหมือนอาม้านี่เอง ถึงได้อาภัพ” หงส์พลิกดูภาพใบสุดท้าย...เป็นรูปอาฉางในชุดงิ้ว...หงส์รู้สึกน้อยใจที่เถ้าแก่สุงไม่เคยเก็บรูปหงส์เอาไว้เลย
หงส์นึกขึ้นได้ว่า เถ้าแก่สุงเคยพูดเอาไว้ว่าชีวิตนี้ภูมิใจอยู่ 3 อย่าง “ในชีวิตอั๊วมีสิ่งที่ภาคภูมิใจเพียงไม่กี่อย่าง... หนึ่งคืออั๊วได้เป็นเจ้าของคณะงิ้วนี้ สองคืออั๊วได้แต่งงานกับกิมลั้ง แม่ของลื้อ และสามคืออั๊วได้ลูกชายที่ดีไว้สืบสกุลอย่างอาฉาง”
หงส์เก็บรูปทั้งสามใบสอดกลับเข้าไปในหนังสือสวดมนต์บนหิ้ง ทันใดนั้นเองหงส์รู้สึกว่ายังมีรูปอีกใบสอดอยู่ที่หน้าสุดท้ายของหนังสือเล่มนั้น หงส์หงายรูปถ่ายใบนั้นคือมาดู... เป็นรูปตอนหงส์ชนะการประลองงิ้วหงส์ไม่รู้ตัวว่าถูกถ่ายตอนไหน