บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร หงส์ ตอนที่ 2 หน้า 2

“ปืนมันตายเร็วเกินไป มีดดีกว่าโว้ย” ตี๋เพ้งแสยะยิ้มเหมือนเสือร้ายจะขย้ำลูกแกะ

มีดสองเล่มถูกปักลงบนโต๊ะพร้อมกัน ทั้งเถ้าแก่สุงและตี๋เพ้งหยิบมีดขึ้นมาดวลกัน คนที่อยู่รอบๆ เฮลั่น พนันขันต่อกัน ส่วนใหญ่อยู่ข้างตี๋เพ้งเจ้าถิ่นเดิม เถ้าแก่สุงเปิดเกมบุกก่อน ตี๋เพ้งหลบฉาก เอามีดฟันที่กลางหลังเถ้าแก่สุง แล้วถีบเถ้าแก่สุงล้มกระเด็น มีดกระเด็นร่วงจากมือเถ้าแก่สุง 

ตี๋เพ้งตามมาเหยียบมือเถ้าแก่สุงไว้ไม่ให้หยิบมีด แล้วเอามือจ่อคอหอยเถ้าแก่สุงไว้ “มึงมีดีแค่นี้เองเหรอ ห๊า! ไอ้ลูกหมา งั้นก็ตายซะ” ตี๋เพ้งเงื้อมีดจะแทงเถ้าแก่สุง เถ้าแก่สุงเอาแขนซ้ายรับคมมีด จนมีดปักคาที่แขนของเถ้าแก่สุงมิดด้ามดึงไม่ออก 

เถ้าแก่สุงอาศัยจังหวะช่วงที่ตี๋เพ้งเผลอหยิบมีดที่หล่นอยู่ แล้วแทงสวนที่หน้าอกของตี๋เพ้งทันทีจนล้มตึง “มึงจำเอาไว้ ว่ากูชื่อสุง!” เถ้าแก่สุงกระหน่ำแทงตี๋เพ้งจนกระทั่งขาดใจตาย

เถ้าแก่สุง ปัจจุบันไม่หลงเหลือความเลือดร้อนเหมือนแต่ก่อนแล้ว

“เมื่อสามสิบปีก่อน พี่ใหญ่ไม่เคยกลัวใครแม้กระทั่งความตาย ลืมแล้วหรือไง เพราะโค่นไอ้ตี๋เพ้งเจ้าถิ่นได้ เฮียถึงได้เป็นเถ้าแก่สุง ประมุขใหญ่มีคนก้มหัวให้อย่างทุกวันนี้ ตอนนี้เฮียสุงคนเดิมหายไปไหน”

“อย่าพูดถึงอดีตอีกเลย ตอนนี้ไม่เหมือนเมื่อสามสิบปีที่แล้ว วันเวลาผ่านไปเหมือนสายน้ำ ไม่หวนย้อนกลับ ทุกอย่างเปลี่ยนไปหมดแล้ว อาไช้” 

ไช้ชักสีหน้าไม่พอใจที่เถ้าแก่สุงเหมือนคนถอดใจ

หลงมองอาณาเขตกว้างใหญ่ของโรงงิ้วเฟิ่งหวง แล้วเปรยขึ้น “โรงงิ้วเฟิ่งหวงอาณาเขตกว้างใหญ่ไพศาลสมฐานะหัวหน้าแก๊งหงส์ดำ”

หงส์เล่าให้หลงฟัง “อาแปะจางบอกว่าที่ตรงนี้อยู่ในตำแหน่งหัวมังกร ใครๆก็อยากเป็นเจ้าของกันทั้งนั้น เคยมีนักการเมืองใหญ่มาขอซื้อ แต่อาป๊าไม่ยอมขาย จะเก็บไว้ท่าเดียว”

หลงครุ่นคิด “กว่าจะมีวันนี้ เถ้าแก่สุงคงต้องผ่าน “อะไร” มาไม่น้อย”

“ตอนหนุ่มๆ สมัยยังเป็นดาวรุ่ง อาป๊าคงเอาเรื่องอยู่ ไม่อย่างงั้นคงไม่นั่งเก้าอี้ประมุขสมาคมเลือดมังกร เป็นพี่ใหญ่ในวงการนักเลงได้จนถึงทุกวันนี้” หงส์หัวเราะเบาๆ “มีใครบ้างล่ะกล้าขัดคำสั่งเถ้าแก่สุง หัวหน้าแก๊งหงส์ดำ” 

“มิน่า... อาป๊าคุณหนูถึงได้ชี้เป็นชี้ตายใครก็ได้”

หงส์สะกิดใจกับคำพูดและน้ำเสียงกร้าวของหลงเล็กๆ  หงส์เห็นไช้เดินออกมาจากห้องรับแขกพอดี 

หงส์มาส่งไช้ที่หน้าประตู “อาเจ็กน่าจะอยู่กินข้าวเย็นด้วยกันก่อน”