บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร หงส์ ตอนที่ 2 หน้า 5
“เถ้าแก่ !!!” ทุกคนตกใจ
เถ้าแก่สุงพูดจบก็เดินออกไปทันที หงส์มองตาม กลัวว่าเถ้าแก่สุงจะเลิกโรงงิ้วตามที่ลั่นวาจา
หลงดักซุ่มอยู่หน้าโรงงิ้ว หาโอกาสจะลอบยิงเถ้าแก่สุง แต่เถ้าแก่สุงไม่ออกมาจากโรงงิ้วเลย มือหลงจับด้ามกระบอกปืนที่เหน็บอยู่ที่กางเกง เตรียมพร้อมจะชักออกมายิงทุกเมื่อ
“อาหลง!” หลงใจหายรีบหันกลับไป เห็นหงส์ยืนอยู่
หลงเหงื่อซึม คิดว่าหงส์รู้แล้วว่าตนจะมาฆ่าเถ้าแก่สุง “คุณหนู !!”
“วันนี้ไม่มีงิ้วแสดงหรอกนะ”
“งั้นเหรอครับ”
“เพิ่งรู้ว่านายชอบดูงิ้วกับเค้าด้วย”
หลงพยักหน้าตามน้ำ โล่งใจที่หงส์ไม่ผิดสังเกต
มุมร่มรื่นในโรงงิ้ว หลงพยายามล้วงข้อมูลจากหงส์ “เถ้าแก่สุงไม่ออกจากโรงงิ้วไปไหนบ้างเหรอครับ ?”
“ตั้งแต่เฮียฉางตาย วันๆ อาป๊าก็เอาแต่เก็บตัวอยู่แต่ในห้อง ไม่ค่อยออกไปไหน งานที่สมาคมก็ให้อาเจ็กเต็กคอยดูแลทั้งหมด นานๆถึงจะออกไปประชุมสักที นายถามทำไมเหรอ ?”
“ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมแค่อยากรู้จักเจ้าพ่อใหญ่อย่างเถ้าแก่สุงให้มากขึ้นเท่านั้น”
หงส์พูดกลั้วหัวเราะ “ทำไม ? นายอยากเป็นเจ้าพ่อมั่งหรือไง?”
หลงน้ำเสียงเจ็บปวด “วิถีของเจ้าพ่อเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือดและความตาย ผมไม่เคยคิดอยากเป็นหรอกครับ ไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับพวกเจ้าพ่อด้วยซ้ำ”
“ถ้างั้นนายมาเข้าแก๊งอาเจ็กไช้ทำไม?”
“เพราะผมมีหนี้ต้องสะสาง”
“นายต้องทำงานใช้หนี้อาเจ็กเหรอ?”
หลงจ้องหน้าหงส์ ไม่ตอบ ลุกพรวดขึ้น “ผมออกมาข้างนอกนานเกินไปแล้ว ขอตัวกลับก่อน” หลงพูดจบก็เดินออกไป สวนกับหมวยที่เดินเข้ามาพอดี
หงส์กับหมวยช่วยกันทำกับข้าวให้คนงิ้วในครัว “ผู้ชายคนนั้นใครน่ะ เจ้หงส์ ?”
“อาหลง... เป็นคนขับรถให้อาเจ๊กไช้น่ะ”
“เหรอ? ท่าทางไม่เห็นเหมือนคนขับรถเลย”
“สนใจเค้าหรือไง?”
“แหวะ... หน้าตาก็ดีอยู่หรอก แต่ไม่ยักมีเสน่ห์ อยู่ด้วยคงเบื่อแย่”
“ลืมไป หมวยชอบคนอารมณ์ขันอย่างอากุ่ย” หงส์หัวเราะ