บทละครโทรทัศน์ เกมพยาบาท ตอน 11 หน้า 3

อัคคีดึงตัวฉัตรชบามาที่ลานจอดรถ “ทำไมไม่เอาเรื่องผม ยอมความทำไม”

“ฉันไม่อยากให้นายโกรธแค้นพี่ฉัตรอีก ฉันอยากให้เรื่องทุกอย่างมันจบซักที”

อัคคียิ้มเหยียด “คุณคิดว่าการให้อภัยของคุณมันจะทำให้ผมหายแค้นพวกคุณได้งั้นเหรอ ยิ่งผมเห็นคุณกับไอ้ฉัตรชนกยังมีความสุขอยู่อย่างนี้ผมก็ยิ่งแค้น”

ฉัตรชบายิ้มเยาะ “ฉันบอกแล้วไงว่าฉันกับพี่ฉัตรจะไม่มีวันทุกข์ทรมานใจให้นายเห็นเด็ดขาด แล้วตอนนี้ฉันกับพี่ฉัตรก็กำลังมีความสุขมากกกกก” เธอลากเสียงยาวประชด

“อยากจะรู้จริงๆ ว่าไอ้ฉัตรชนกมันเป็นพี่ชายประสาอะไร มันยังมีความสุขอยู่ได้ยังไงทั้งที่รู้ว่าน้องสาวมันเอาตัวเข้าแลกเพื่อปกป้องมัน”

“พี่ฉัตรไม่รู้เรื่องนี้ แล้วฉันก็จะไม่มีวันบอกให้เค้ารู้ด้วย” ฉัตรชบาจะเดินหนี อัคคีกระชากตัวฉัตรชบากลับมา แรงกระชากทำให้ฉัตรชบาเซมาปะทะที่อกอัคคี ฉัตรชบาจะดีดตัวออก อัคคีกอดล็อคเอวไว้ “ปล่อยฉัน! นายไม่มีสิทธิมาวุ่นวายกับชีวิตฉันอีก เรื่องความแค้นของนายมันควรจะจบไปตั้งแต่คืนนั้นแล้ว”

อัคคีถามกวนๆ “คืนไหน?”

“คืนที่ฉันยอม...” ฉัตรชบาเจ็บปวด พูดไม่ออก

อัคคีพูดต่อให้ “คืนที่คุณยอมเป็นเมียผม”

“นายก็จำได้นี่ ถ้างั้นก็ปล่อยฉันได้แล้ว แล้วอย่ามายุ่งกับฉันอีก” ฉัตรชบาพยายามดันตัวเองออก แต่อัคคีกอดไว้แน่น

“เรื่องนั้นคุณพูดเองเออเองอยู่ฝ่ายเดียว ผมไม่ได้รับปากอะไรคุณทั้งนั้น”

“นายอัคคี! พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง”

“ก็หมายความว่า ผมจะไม่ยอมให้คุณกับไอ้ฉัตรชนกลอยหน้ามีความสุขอยู่บนความทุกข์ของผมกับศาน่ะสิ”

ฉัตรชบาโกรธมาก ตบหน้าอัคคีไปอย่างแรง “ไอ้คนทุเรศ นายมันไม่ใช่ลูกผู้ชาย”

อัคคียิ้มยั่ว “คืนนั้นคุณก็เห็นแล้วไม่ใช่เหรอว่าผมเป็นลูกผู้ชายทั้งแท่ง”

ฉัตรชบาโกรธมากตบหน้าอัคคีไปอย่างแรงอีกที “หยุดหยาบคายกับฉันซะที!”

“ผมไม่ยอมให้คุณตบฟรีๆ หรอกนะ” อัคคีดึงฉัตรชบาเข้ามาจูบ ฉัตรชบาดิ้นรนขัดขืน พออัคคีปล่อย ฉัตรชบาก็ตบหน้าอัคคีไปอีกสองทีซ้อน จนอัคคีหน้าหัน อัคคีแค่นยิ้มอย่างโหด “เรื่องนี้มันไม่จบง่ายๆ อย่างที่คุณคิดหรอก แล้วถ้าไอ้ฉัตรชนกมันยังไม่รู้เรื่องของเรา ผมก็จะเป็นคนทำให้มันรู้เอง”

ฉัตรชบาหน้าเสีย ไม่อยากให้ฉัตรชนกรู้เรื่องนี้ เพราะห่วงความรู้สึกพี่ชาย