บทละครโทรทัศน์ เกมพยาบาท ตอน 11 หน้า 5
“ทำไมไปเข้าห้องน้ำนานจังคะอัคคี”
“พอดีเจอคนรู้จัก เลยแวะทักทายกันนิดหน่อย”
จิดาภารับฟังไปไม่ได้ติดใจสงสัยอะไร
อัคคีขับรถเข้ามาจอดส่งจิดาภาที่หน้าคอนโด
“อัคคีคะ ฉันขอให้คุณลืมความแค้นทั้งหมดที่ผ่านมา แล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่ได้มั้ยคะ ฉันอยากเห็นคุณกลับมาเป็นผู้ชายที่น่ารักอบอุ่นเหมือนเดิมนะคะ”
“ชาตินี้ผมไม่มีวันลืมว่าไอ้ฉัตรชนกมันทำอะไรกับน้องสาวผมไว้บ้าง”
“โอเคค่ะ ฉันเข้าใจว่าคุณแค้นคุณฉัตรชนกมาก แต่ฉันขอถามคุณอย่างนึงนะคะว่า คุณจับคุณฉัตรชบาไปเป็นเครื่องมือในการแก้แค้นแล้ว คุณมีความสุขขึ้นมั้ยคะ”
อัคคีชะงักไปนิดหนึ่งเหมือนถูกพูดแทงใจดำ เพราะลึกๆ แล้วอัคคีไม่ได้มีความสุขกับการแก้แค้นเลย แถมลึกๆ แล้วยังรู้สึกผิดต่อฉัตรชบาด้วยซ้ำ อัคคีแกล้งตอบแบบหลอกตัวเอง “มีความสุขสิ ตอนนี้ผมมีความสุขมากเลย และจะยิ่งมีความสุขมากกว่านี้ถ้าได้เห็นไอ้ฉัตรชนกมันทรมานใจไปจนตาย”
จิดาภาทั้งเหนื่อยใจและกังวลใจที่อัคคียังไม่ยอมปล่อยวางความแค้น
อัคคีกับอดุลย์นั่งคุยงานกันอยู่ที่บ้าน
“โครงการก่อสร้างโรงแรมที่เชียงใหม่ตอนนี้เสร็จสมบูรณ์ 100% แล้วนะ แต่แกต้องขึ้นไปตรวจงานก่อน ก่อนที่จะให้บริษัทผู้ว่าจ้างเข้ามาตรวจรับงาน ถ้าไม่มีปัญหาอะไรเราก็น่าจะปิดจ๊อบนี้ได้ภายในสองอาทิตย์”
อัคคีไม่อยากไป “หมายความว่าฉันต้องไปขึ้นไปอยู่เชียงใหม่สองอาทิตย์เลยเหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิ” อดุลย์มองจับพิรุธ “แล้วทำไมแกต้องทำท่าเหมือนไม่อยากไปอย่างนั้นล่ะ หรือว่าแกติดใจอะไรที่นี่
อัคคีรีบปฏิเสธ “ใครว่าฉันไม่อยากไป จะให้เดินทางพรุ่งนี้เลยก็ยังได้”
“งั้นแกก็รีบขึ้นไปจัดกระเป๋าเลย เพราะฉันจองตั๋วเครื่องบินไฟลท์เจ็ดโมงเช้าพรุ่งนี้ไว้เรียบร้อยแล้ว”
“เช้าขนาดนั้นเลยเหรอวะ” อัคคีอึ้งๆ ไป ไม่คิดว่าจะต้องเดินทางด่วนขนาดนี้
ในบ่อนการพนันของเสี่ยเป้า นักพนันเล่นการพนันกันอยู่ตามโต๊ะต่างๆ แน่นห้อง พัฒนะถูกลูกน้องเสี่ยเป้าหิ้วปีกเดินผ่านนักพนันเหล่านั้นเข้าไปข้างใน สภาพพัฒนะถูกซ้อมมาจนสะบักสะบอม
พัฒนะถูกจับโยนลงมากองอยู่แทบเท้าของผู้ชายคนหนึ่ง ผู้ชายคนนั้นจิกผมพัฒนะกระชากให้เงยหน้าขึ้นมองหน้าตน
“เสี่ยเป้า!” เสี่ยเป้า ยิ้มเหี้ยมใส่หน้าพัฒนะ “จับผมมาทำไม”