บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ Fly To Fin สุดติ่งจิงเกอเบล ตอนที่ 12
ที่มหาวิทยาลัยปรีดียาธร แบ๊วกำลังลงรูปตน หวานใส และหนุ่มๆจิงเกอเบลที่ร้านขนมจีนร้านใหม่ของแม่จุน ซึ่งทั้งหมดไปช่วยจุนกับแม่ขาย และถ่ายรูปกันอย่างสนุกสนาน
ครู่หนึ่ง บอมบ์มาดึงแท็บเล็ตของแบ๊วไป “ดูรูปแฟนอยู่เหรอ”
“พี่บอมบ์ เอาคืนมานะ”
บอมบ์แกล้งดึงกลับไปกลับมา “ไม่ให้ ขอดูหน่อยน่า” บอมบ์เห็นรูป และข้อความบนรูปว่า “ขนมจีนร้านแม่จุน อร่อยที่สุดในสามโลก แอดมินคอนเฟิร์ม” บอมบ์เลื่อนภาพขึ้นดูอีก “ขนมจีนร้านแม่ไอ้จุนเหรอ” เห็นข่าวร้านแม่จุนที่แบ๊วแชร์มา “ดาราลูกกตัญญู ทำงานหาเงินช่วยแม่เปิดร้านขนมจีนได้สำเร็จ”
“จะเอาคืนมาได้รึยัง” บอมบ์คืนให้ แบ๊วซัก“แล้วมาทำอะไรที่นี่เนี่ย”
“ก็มาหาเพื่อนมั่งไม่ได้รึไง”
“เค งั้นไปละ” แบ๊วเก็บของ เดินหน้ามุ่ยออกไปเลย
บอมบ์ครุ่นคิดเรื่องจุน แล้วพึมพำออกมา “แล้วไอ้จุนมันเอาเวลาที่ไหนซ้อมดนตรีวะ”
สายใจขายขนมจีนอยู่หน้าร้าน ครู่หนึ่งบอมบ์ก็สะพายกีต้าร์เข้ามา“หวัดดีครับ”
สายใจเงยหน้ามารับไหว้ “หวัดดีจ้ะ จะรับอะไรดีจ๊ะ” สายใจมองๆกีต้าร์ “เอ๊ะ หรือว่าเป็นเพื่อนจุน”
บอมบ์ไม่รู้จะบอกยังไง “..เอ่อ..ก็”
จุนเดินออกมาพร้อมตะกร้าใส่ถั่วฝักยาวที่หั่นแล้ว เห็นบอมบ์ก็ชะงักเล็กน้อย “บอมบ์”
จุนคุยกับบอมบ์ที่โต๊ะมุมหนึ่ง“นายคงไม่ได้มากินขนมจีนหรอกนะ”
“ก็..ไม่เชิง อยากจะมาลองชิมขนมจีนดาราดังยอดกตัญญูซะหน่อย”
จุนตัดรำคาญ “โอเค เดี๋ยวจัดมาให้”
“อย่ามัวแต่ขายหนมจีน หรือไปเป็นผีดูดเลือดจนเพลินล่ะ เดี๋ยวจะไม่มีเวลาซ้อมถ้าแพ้แล้วจะหาว่าไม่เตือนนะเว้ย”
“นายไม่ต้องห่วงวงเราหรอก ซ้อมของนายให้ดีเถอะ ถึงพวกเราจะมีกันแค่ 4 คน แต่ฝีมือไม่ด้อยไปกว่าวงไหนหรอกเว้ย”
"4 คน? หมายความว่าไง” จุนนิ่ง อึกอัก พูดไม่ออก “นายออกจากวงใช่มั้ย”
จุนไม่ตอบ หันหลังไปเก็บจาน เก็บแก้วลูกค้า เช็ดโต๊ะ ทำเป็นไม่สนใจบอมบ์ บอมบ์ยิ้มเหยียดแล้วหยิบกีต้าร์ออกมาจากซองพร้อมกับแอมป์ขนาดเล็กแบบพกพา เสียบสายแจ๊คเข้ากับแอมป์ จุนได้ยินเสียงกุกกักก็หันมา "ถ้าฝีมือไม่กระจอก ก็อย่าหนีดิวะ” บอมบ์เริ่มลีดกีต้าร์ท้าทายจุน
จุนนิ่งแล้วหันหลังเหมือนจะหนี แต่ไปหยิบกีต้าร์โปร่งของตัวเองที่วางอยู่ตรงชานบ้าน แล้วตรงมาหาบอมบ์ “เราไม่หนีหรอกเว้ย” จุนพูดจบแล้วเริ่มโซโล่กีต้าร์เลย