บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ Fly To Fin สุดติ่งจิงเกอเบล ตอนที่ 12 หน้า 3
“แล้วนั่นเป็นอะไร ทำไมต้องโผล่มาคุยแค่ครึ่งตัว”
คีนคิดไม่ทัน อึกอัก “เป็น..เอ่อ..หลังไม่ค่อยดีครับ..”
พ่อกับแม่ทำหน้าแปลกใจ คีนหน้าเสียสุดๆ อยากจะหายไปจากตรงนั้น
ธันย์ เอิร์ทอยู่หลังเวที มองนักดนตรีคนอื่นที่ทยอยเข้างานมาอย่างตื่นเต้น มีการพยักหน้าทักทายกันอย่างเป็นมิตร ขณะที่หนุนกำลังโทรศัพท์อยู่ หนุนวางสายแล้วหันมาบอกเพื่อน “ไอ้คีนมันไม่รับสายว่ะ”
ธันย์เป็นห่วง “อ้าว มันเป็นอะไรรึเปล่า”
บอมบ์ และเพื่อนเดินเข้างานมา เห็น 3 หนุ่ม ก็ยิ้มกวน “ไง ซ้อมกันแน่นแล้วสิ”
หนุนท้า “เออ! เดี๋ยวเจอกันบนเวที”
บอมบ์กับเพื่อนเดินไป แต่บอมบ์แกล้งตบขาให้รู้ว่าเดี๋ยวต้องมาลอดขาแน่ 3 หนุ่มได้แต่เจ็บใจ
เอิร์ทชักกังวล “ทำไมไอ้คีนยังไม่มาวะ โทรหามันอีกดิ๊”
หนุนโทรหาคีนอีก
พ่อดึงคีนขึ้นบ้าน ดุเสียงลั่น เสียงโทรศัพท์คีนก็ดังไม่หยุด แม่เดินตามมาอย่างสงสารคีน “ขึ้นไปเลย โกหกพ่อได้นะคีน ทำอย่างนี้ได้ยังไง นี่คงเอาแต่ซ้อมดนตรี จนไม่ได้อ่านหนังสือเลยใช่มั้ย”
“พ่อเบาๆ เดี๋ยวลูกเจ็บ”
“ผมขอโทษ ให้ผมไปเล่นดนตรีเถอะนะครับ นะครับแม่ “
“ยังจะมาพูดอีก พ่อบอกแล้วใช่มั้ยว่าไม่ให้เล่นวง ทำไมยังกล้าทำ พ่อไม่สั่งให้เลิกคบเพื่อนกลุ่มนี้ก็ดีแค่ไหนแล้ว”
“แต่ผมอยากเล่น ผมอยากทำ ผมอยากเล่นดนตรีกับเพื่อนๆ ให้ผมไปเถอะครับ งานนี้มันสำคัญมากจริงๆ”
เสียงโทรศัพท์คีนยังดังเข้ามาเรื่อยๆ
“แม่ ยึดโทรศัพท์เอาไว้เลย”
“พ่อ อย่าทำเกินไปนักเลย”
พ่อดุ “เร็วสิแม่”
แม่ถอนใจ หยิบโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกงคีนออกมา
พ่อดึงคีนมาถึงหน้าห้อง แล้วเปิดประตู ผลักคีนเข้าไป “เข้าไปอยู่ในห้อง ถ้าไม่สำนึกไม่ต้องออกมา” พ่อล็อคประตูข้างนอก
คีนได้แต่ทุบประตูขอให้พ่อเปิดห้อง “พ่อ ให้ผมไปเถอะนะครับ พวกมันรอผมอยู่ ผมสัญญาว่าผมจะเป็นวิศวกรที่เก่ง แต่ผมขอเล่นดนตรีด้วย นะครับพ่อ นะครับแม่”
แม่จะร้องไห้ สงสารลูก “พ่อ ให้ลูกไปเถอะ”
“อย่าเปิดให้เด็ดขาดนะแม่” พ่อพูดจบก็เดินไปเลย
แม่ได้แต่ถอนใจ หันมองห้องคีน สงสารลูก แต่ทำอะไรไม่ได้ แล้วเดินออกไป
บนเวที แสงสีสาดไปมา ครู่หนึ่ง พิธีกรแต่งตัวจัดจ้านเพิ่งมาจากงานวัด ขึ้นมาพูดเปิดงาน “สวัสดีคร้าบบ...ขอต้อนรับเข้าสู่การประกวดวงดนตรี ทรู มิวสิคอวอร์ด ปีที่ 1...”
ด้านล่างเวทีแบ๊ว หวานใส ยืนอยู่ด้วยกัน สวมที่คาดผมตัวอักษร “จิงเกอเบล” และอุปกรณ์เชียร์ต่างๆ ปรบมือให้ท่ามกลางคนดูอื่นๆ แล้วหวานใสก็หยิบป้ายเชียร์เขียนว่า “ธันย์” ขึ้นมา
แบ๊วเห็นก็ยิ้ม แต่ก็ถามด้วยความเป็นห่วง “ถามจริงนะหวาน ถ้าวันนึงธันย์เค้ามีแฟน เธอจะทำยังไง”