บทละครโทรทัศน์ Fly To Fin สุดติ่งจิงเกอเบล ตอนที่ 6 หน้า 2

สายใจอยากจะยิ้มก็ไม่ยิ้ม แล้วดึงสมุดบัญชีไป “ขอบใจนะ  ไอ้จุน ดีดให้มันเป็นเพลงเร็วๆล่ะ จะได้เล่นให้พ่อเค้าฟัง” พูดจบสายใจก็ทำเป็นเดินเข้าบ้านแบบนิ่งๆไป 

พ่อกับจุนยิ้มให้กัน แล้วแปะมือแทคทีมกัน

พระสงฆ์กำลังท่องบทสวดช่วงสุดท้าย จุนกับแม่นั่งพนมมือรับคำสวดจนจบ ทั้งคู่กรวดน้ำใต้ต้นไม้ริมรั้วบ้านเสร็จแล้ว ก็ลุกขึ้นจะเข้าบ้าน

“6 ปีแล้ว เร็วเนอะแม่”

“แกก็ขยันเรียนเข้าล่ะ พ่อเค้าจะได้ดีใจ ยิ่งไปทำงานอะไรเยอะแยะก็ยิ่งต้องแบ่งเวลาเรียนให้ดี แล้วไอ้ที่จะไปเป็นดารงดาราน่ะ ก็ดูให้มันดีๆ อย่าไปให้ใครเค้าหลอกได้” 

“จ้า ไปอาบน้ำแล้วนะ เดี๋ยวไปเรียนสาย”

สายใจพยักหน้า จุนเดินเข้าบ้านไป แล้วสายใจก็บังเอิญเดินเตะขวดที่วางอยู่แถวนั้นล้ม “เอ้า ขวดอะไรเนี่ย” สายใจหยิบขึ้นมาดูก่อน “อ๋อ” แล้วตะโกนบอกจุน “จุน แล้วก็อย่าลืมยาทาขี้เรื้อนหมาล่ะ”

“ครับแม่”

สายใจวางตั้งขวดกำมะถันผสมน้ำมันมะกอกไว้ให้ดีๆ แล้วเดินเข้าบ้านไป  

ที่มุมหนึ่งข้างตึกนิเทศ จุนใส่ถุงมือยางพยายามทากำมะถันที่ผสมมาแล้วให้สุนัขที่ไม่ค่อยจะอยู่เฉย 

นิ้มเดินเข้ามาพร้อมถุงอาหาร และยาในมือ“ให้เราช่วยมั้ย”

จุนเงยหน้ามอง “นิ้ม”

หลังจากนั้น จุนกับนิ้มนั่งดูสุนัขที่พอกยาแล้วกินข้าวจากกล่องโฟมที่นิ้มเอามาให้

“จุนรู้ได้ไงว่ากำมะถันผสมน้ำมันมะกอกจะรักษาขี้เรื้อนได้”

จุนหยิบมือถือใหม่เอี่ยมขึ้นมาชูให้ดู“เราเปิดดูในเน็ต นี่ก็ไม่รู้ว่าผสมมาถูกส่วนหรือเปล่า”

“ก็ค่อยดูกันไป แต่เราช่วยเค้าก็ดีแล้วล่ะ “

“ขอบใจนะ” จุนมองตานิ้ม “ไอ้เก๋ามันคงดีใจ ที่นิ้มมาช่วยรักษามัน”

“เก๋า? เจ้านี่ชื่อเก๋าเหรอ”

“อื้ม พี่ยามเค้าบอกว่าตอนที่มันหลงมาแรกๆ มันชอบวางมาดเก๋า เห่าเค้าไปทั่วเลย” 

“เราไปนะ” นิ้มส่งถุงยาให้จุน “อ่ะ แล้วจุนก็ผสมยาให้มันกินตามที่เราบอกจนกว่ายาจะหมดนะ”

จุนรับถุงยามา นิ้มจะไปแต่จุนเรียกไว้ “นิ้ม...ขอเบอร์หน่อยสิ” นิ้มอึ้งไปนิด “เผื่อเก๋ามันเป็นอะไรอีก จะได้โทรปรึกษาไง”

ธันย์เดินผ่านมาเห็นสองคนบอกเบอร์โทรศัพท์กัน จะเข้าไปทัก แต่ก็ชะงัก แล้วหยิบหนังสือ “หมาจ๋า” เล่มล่าสุดที่ซ้อนอยู่ใต้หนังสือเรียนขึ้นมาดู