บทละครโทรทัศน์ พ่อยุ่งลุงไม่ว่าง ตอน 13
บทประพันธ์-บทโทรทัศน์ เอกลิขิต
หัวค่ำต่อเนื่อง ห้องนอนกาโม่ กาโม่นอนหลับไปแล้ว ทิ้งโทรศัพท์มือถือเปิดสปีคเกอร์โฟนอยู่ข้างๆ
“กาโม่ครับ กาโม่” กาโม่หลับสนิทไปแล้ว
ทอย เรียกหา “เฮีย เฮียอยู่ในห้องรึเปล่า” ทอยรออึดใจไม่มีเสียงตอบ... “กู๊ดไนท์ครับ....”
เสียงปลายสายกดตัดสายทิ้งไป..ปล่อยกาโม่หลับสบายไป
โถงบ้านเต็ง โทรศัพท์บ้านดังขึ้น...ที่โต๊ะทำงานเต็ง...ไม่มีเต็งอยู่แล้ว โทรศัพท์บ้านยังดังต่อเนื่อง..ทั้งโถงก็ไม่มีเต็งอยู่ในบ้านแล้ว
หน้าบ้านชิดดาว เต็งยืนล้วงมือทั้งสองข้างลงกระเป๋ากางเกงทอดสายตามองอะไรบางอย่างอยู่ สีหน้าแววตาเศร้าๆ เต็งยืนซึมอยู่หน้าบ้านชิดดาว บ้านชิดดาวปิดไฟมืดสนิท ยิ่งทำให้มองดูเศร้าหดหู่หนักขึ้นไปอีก ไม่คาดคิด เต็งมองซ้ายมองขวา เห็นไม่มีใครแล้วรีบเดินไปจับประตูเหล็กที่ไม่สูงนักก่อนจะดีดตัวเหวี่ยงข้ามรั้วเข้าไปในบ้านชิดดาวโดยพลการ
ร้านอาหารสวยๆ ลูกกวาดกับเวนิสกำลังนั่งเลือกแบบและสีการ์ดเชิญงานแต่งอยู่ที่โต๊ะอาหารมุมด้านในร้าน
ค่อนข้างส่วนตัว ไม่มีลูกค้าโต๊ะอื่น ทอยเดินเข้ามาเท้าสะเอวมองอย่างเงียบๆ ทอยแขวะ
“เลือกเสร็จแล้วค่อยโทรตามก็ได้นะ” ลูกกวาดและเวนิสตกใจ...
ลูกกวาดยิ้มแหยๆ “มาเงียบๆ นะทอย” ลูกกวาดกระเซ้า “กล่อมลูกนอนหลับแล้วเรอะ”
“ย่ะ”เวนิสรีบเก็บแบบการ์ดต่างๆ กลับใส่ถุง ทอยดึงเก้าอี้ออกมานั่งข้างๆเวนิส “จะเก็บทำไมล่ะไอ้ตี๋ ฉันจะได้ช่วยเลือก” เวนิสเหล่มองทอย ทอยจ้องหน้าเวนิส “ฉันไม่รู้สึกอะไรหรอกย่ะ เพราะฉันไม่ได้ชอบแก”
เวนิสและลูกกวาดอึ้งๆไปเล็กน้อย ทอยมองหน้าทั้งสองคนไล่เรียงกันไป
“ที่พวกแกนัดฉันมาเพราะอยากเคลียร์ประเด็นนี้ใช่มั้ย”
“ลูกกวาดเค้ายังคาใจ...”
“ไม่บอกฉันก็รู้ว่าไอเดียนังกวาด” หางตาทอยมองเวนิสเหยียดๆ “แกมันขี้ขลาด ไม่งั้นคงไม่แอบตาดำไว้ซะเกือบมิดขนาดนี้หรอก” เวนิสหยิบโบชัวร์ตัวอย่างการ์ดแต่งงานตบลงกลางหัวทอย “โอ๊ย เจ็บนะไอ้ตี๋”
“อ้าว ไม่ได้ตีให้เพลิน” ลูกกวาดขำๆออกมา “ค่อยหายตึงเครียดหน่อย” ลูกกวาเถอนใจยาวออกมาอย่างโล่งอก