บทละครโทรทัศน์ พ่อยุ่งลุงไม่ว่าง ตอน 12
บทประพันธ์-บทโทรทัศน์ เอกลิขิต
กลางคืน ห้องพักชิดดาวที่รีสอร์ท ชิดดาวนั่งเปิดคอมพิวเตอร์ดูเฟสบุ๊คของเต็งอยู่...เป็นรูปถ่ายการ์ตูนขายหัวเราะเป็นตั้งผูกโบว์ และมีข้อความอวยพรจากเต็งเขียนไว้ด้วย เสียงเต็งดังประกอบขึ้นมาแทนการอ่านคำอวยพรของชิดดาว “สุขสันต์วันเกิดครับคุณดาว ผมซื้อการ์ตูนขายหัวเราะที่คุณชอบไว้ให้เป็นตั้งเลย ไม่รู้จะซ้ำกับที่คุณมีแล้วรึยัง กลับมาเลือกดูเองนะครับ มีความสุขมากๆนะครับ” ชิดดาวน้ำตาคลอๆ ด้วยความตื้นตันใจที่เต็งยังไม่ลืมตน ก่อนจะกดไลค์ส่งไปในชื่อของ “น้องชิง ไจ่ไจ๋” เหมือนเดิม
โต๊ะทำงานเต็ง เต็งกำลังเซิร์ชหาชื่อ “ชิดดาว วิวัฒนะ” จากกูเกิ้ล ก็ไม่มีขึ้น เต็งบ่นๆ “ไม่มี”
เต็งนึกๆ บ่นพึมพำ “ลองชื่อเฉยๆ ซิ ชิดดาว” เต็งกดลบนามสกุลออกเหลือ แต่ชื่อชิดดาวแล้วกดค้นหา
ที่หน้าจอโน้ตบุ๊คก็จะเป็น ภูชิดดาวรีสอร์ท ต่างๆ ไม่ใช่ชื่อคน เต็งบ่นๆ “มีแต่ชื่อรีสอร์ท”
เต็งถอนใจพรวด ก่อนปิดฝาโน้ตบุ๊คลงเซ็งๆ เต็งลุกเดินไปที่โซฟา แงะขายหัวเราะออกมาจากโบว์ที่ผูกเอาไว้เล่มนึง เอามานั่งอ่านคลายเครียดแก้คิดถึงชิดดาวไป
บรรยากาศบวงสรวงเปิดกล้องของกองละครหนึ่งมีโต้เป็นพระเอกเรื่องแรก...โต้ยืนคู่กับ
หนมอบ นางเอกของเรื่อง...เห็นละอองและผู้จัดการหนมอบยืนร่วมการบวงสรวงอยู่ด้วย.. พราหมณ์ก็ทำพิธีกรรมไป ขึ้นข้อความ “ 1 ปีต่อมา ”
นักข่าวกำลังรุมสัมภาษณ์โต้และหนมอบ คู่พระนางของละคร
“น้องโต้ได้เป็นพระเอกเรื่องแรกตื่นเต้นมากมั้ยคะ” โต้ยิ้มแย้ม ตอบ “โถพี่ ถามได้ ตื่นเต้นสิครับ”
“เตรียมตัวยังไงเป็นพิเศษรึเปล่าคะ”
“ก็เรียนการแสดงเพิ่มเติมครับ กลัวอายหนมอบ” โต้ส่งยิ้มหวานไปให้
หนมอบยิ้มๆ ตีแขนโต้ “ไม่ต้องถล่มตัวเลยพี่โต้...” หนมอบบอกกับนักข่าว “พี่โต้เค้าเก่งอยู่แล้ว หนมอบไม่ห่วงเลย มั่นใจว่าเราต้องแสดงเข้าขากันได้ดีแน่ๆ” ละออง..มองดูโต้และหนมอบให้สัมภาษณ์ไปยิ้มๆ สีหน้าแววตาดูครุ่นคิดมีแผนการบางอย่าง ผู้จัดการหนมอบหางตามองละอองแบบหมั่นไส้ ก่อนเดินไปบังหน้าละออง ตั้งมือถือถ่ายรูปการสัมภาษณ์ ละอองมีสีหน้าหงุดหงิดหมั่นไส้ เดินกระแทกผู้จัดการหนมอบเล็กน้อยก่อนเดินออกไป
นักข่าว 2 คนที่อยู่แถวนั้นเห็นทุกอย่าง หันมากระซิบกัน