บทละครโทรทัศน์ พ่อยุ่งลุงไม่ว่าง ตอน 4
บทประพันธ์-บทโทรทัศน์ เอกลิขิต
ตอนหัวค่ำ ละอองพาโต้เข้ามาหลังเวที พวกนายแบบอื่นๆ กำลังแต่งหน้าแต่งตัวเตรียมขึ้นพรีเซนต์สินค้าอยู่
“สงสัยดวงเธอจะมานะ นายแบบเค้าป่วยพอดี พี่ขอแทรกคิวให้เลย”
“ขอบคุณครับพี่ออง”
“ตั้งใจทำงานให้ดีก็แล้วกัน อย่าให้เสียชื่อพี่”
“ครับพี่” ออร์กาไนเซอร์เพื่อนสนิทของละอองตรงปรี่เข้ามาหา ยิ้มมีเลศนัยมองหน้าโต้ “นี่พี่ยัมมี่”
ยัมมี่ลอยหน้าลอยตา วางมือแตะกล้ามแขนโต้ “รับรองว่าอร่อยสมชื่อจ้ะ”
“เบาๆ ก่อนแก เด็กฉันตื่นหมด นี่โต้ น้องใหม่ในสังกัดพี่เอง” โต้ยกมือไหว้ ยัมมี่รับไหว้
ยัมมี่ยิ้มปลื้มๆ “หน่วยก้านดีเชียว” ยัมมี่หันเรียก “มะเหมี่ยว พาน้องไปแต่งหน้าแต่งตัวเร็ว เดี๋ยวไม่ทัน”
ละอองพยักหน้าให้โต้ ๆ ตามน้องทีมงานไป ยัมมี่ตีก้นละออง สนิทกัน “หน้าเปล่งปลั่งเชียวนะยะ” ละอองยิ้มๆ
“อกหักนับชั่วโมงได้ ฟื้นเร็วนะยะหล่อน”
“ได้ยาดี” ละออง กระซิบข้างหูยัมมี่ สองคนหัวเราะกันคิกคักอารมณ์เม้ามอยเรื่องโต้
เวนิสยืนล้วงกระเป๋ากางเกงรอทอยหน้าตาเซ็งๆ อยู่ที่จุดนัดพบ บริเวณตลาดถนนคนเดินยามค่ำคืน ทอยเดินตามหาเวนิสจนเจอตัวเดินปรี่เข้าไปหา ทอยหน้าหงิกใส่ “มีอะไร โทรตามฉันออกมาทำไม”
เวนิสถอนใจ “ทะเลาะกับม๊าเรื่องหมั้นเหมือนเดิมแหละ เซ็ง”
“น่าจะชินได้แล้วนะแก”
“ก็ชิน แต่กลัวแกว่าเราเห็นแก่ตัว” ทอยจะอ้าปากด่า เวนิสพูดต่อออกมาก่อน
“ฉันแคร์แก ไม่อยากให้แกเข้าใจผิด” ทอยชะงักไปเล็กน้อย ด่าไม่ออก ถอนใจพรวดออกมาแทน
“ก็ต้องหาทางบอกเฮียว่าบริษัททัวร์พ่อแกจะถอนสปอนเซอร์เร็วๆนี้”
เวนิสสีหน้าหนักใจ “แกต้องรับภาระเลี้ยงหลานซะด้วยสิ เฮียแกจะสติแตกอีกมั้ยเนี่ย”
“แต่ยิ่งบอกเร็วก็ยิ่งดี” เวนิสพยักหน้าเห็นด้วย “แต่แกเข้าใจเรานะ”
ทอยเหยียดปากหมั่นไส้ “ก็จะพยายาม”
“ขอบใจมาก เพื่อนกันต้องงี้สิ” เวนิสกอดคอทอย ทอยจับแขนเวนิสที่พาดคอตน เหวี่ยงออก “เยอะไปและ”
ทอยค้อนใส่แล้วเดินเล่นดูของนำไป เวนิสยิ้มสบายใจแล้วรีบเดินตามประกบทอยไป