บทละครโทรทัศน์ ฝันเฟื่อง ตอนที่ 8

รัฐรวีมองมณฑิราที่จับหน้ากากเตรียมจะถอดหน้ากากออกอย่างลุ้นๆ เพราะอยากเห็นหน้าหญิงสาว

รัฐรวียิ้มๆ จับหน้ากาก “1....2....” ทั้งคู่กำลังจะถอดหน้ากากออก

“คุณมณครับ! คุณมณอยู่ที่นี่ใช่ไหมครับ?” เสียงของภูวเดชดังขัดขึ้น รัฐรวีกับมณฑิราชะงัก

หญิงสาวถอนใจเบื่อภูวเดช ก่อนหันมาบอกรัฐรวี “คุณภูมา.. มณขอตัวก่อนนะคะ” เธอจะเดินไป

“ไปทางนี้ดีกว่าครับ...” รัฐรวีกำลังจะเดินนำไป

ภูวเดชวิ่งเข้ามา “คุณมณ!?“ 

รัฐรวีเลยจับมือมณฑิราพาวิ่งหนีภูวเดชออกไป 

ภูวเดชตะโกน “แกจะพาคุณมณไปไหน? คุณมณครับ รอผมก่อนครับ คุณมณ!” ชายหนุ่มวิ่งตามไป

บริเวณทางเดินของโรงแรม รัฐรวีกับมณฑิราวิ่งหนีภูวเดชไป หัวเราะไป ชายหนุ่มพาหญิงสาวไปหลบอยู่หลังผ้าม่าน สองคนแอบอยู่ในระยะประชิดกันมาก 

ภูวเดชวิ่งตามมามองหาไม่เจอ “คุณมณครับ! คุณมณอยู่ไหนครับ?” 

รัฐรวี กับมณฑิราที่แอบอยู่ หันมามองหน้าหัวเราะกัน แล้วต่างคนต่างชะงัก มองหน้ากันอึ้งๆ

ชายหนุ่มเอื้อมมือจะไปเปิดหน้ากากของมณฑิรา มณฑิราไม่ขยับหนี แต่จ้องตารัฐรวี อยู่ๆ ผ้าม่านถูกเปิดออก รัฐรวีกับมณฑิราชะงัก ผละออกจากกัน 

ภูวเดชเปิดผ้าม่านเห็นมณฑิรายืนอยู่กับรัฐรวี “แกจะทำอะไรคุณมณ?!” 

“ผมไม่ได้ทำอะไรนี่ครับ” 

“คุณภูมีอะไรเหรอคะ?” มณฑิราถามแทรกขึ้นมา

ภูวเดชมองอย่างไม่ชอบรัฐรวี “ไปคุยที่อื่นเถอะครับ ผมอยากคุยกับคุณมณสองคน” 

“แต่มณไม่มีอะไรจะคุยกับคุณค่ะ” มณฑิราเอ่ยปฏิเสธภูวเดช ทำเอาอีกฝ่ายหน้าแตก อึ้งๆ ไป

อาทิตย์กับหมอฉบังที่วิ่งตามภูวเดช เข้ามาถึงพอดี

อาทิตย์เดินเข้ามาหาภูวเดช “อ้าว! อยู่ที่นี่เองคุณภู ผมตามหาตั้งนาน” 

ภูวเดชเซ็งๆ “มีอะไรอีกครับ นามบัตรศิลปินที่ปั้นรูปผมก็ให้ไปแล้วนี่ครับ” 

“ไอ้ทิตย์มันอยากถามคุณภูเรื่องรถอีกน่ะครับ..” หมอฉบังเอ่ยขึ้น