บทละครโทรทัศน์ ฝันเฟื่อง ตอนที่ 10
ภายในรถ อาทิตย์กำลังคุยมือถือกับรัฐรวี “โธ่ คุณวีครับ จะไปส่งสาวที่บ้านทั้งที แท็กซี่ดีกว่าไหมครับ?”
ที่ป้ายรถเมล์ รัฐรวีกับมณฑิราต่างยืนคุยมือถือกันคนละมุม “แกอย่าตอบเกินคำถามได้ไหมไอ้ทิตย์? บอกมาว่าชั้นต้องนั่งรถเมล์สายอะไร?”
มณฑิราเองก็โทรหาเวกเพื่อถามเส้นทางขึ้นรถเมล์เช่นกัน “สาย 23 ปอ. 1 เหรอจ๊ะเวก?”
เวกกำลังขับรถออกจากลานจอดรถห้าง “ใช่ครับ คุณมณถามทำไมครับ? แล้วตกลงจะไม่ให้ผมรับกลับบ้านจริงๆ เหรอครับ? นี่มันก็มืดแล้วด้วย”
“ไม่ต้องจ้ะ เวกขับรถกลับบ้านไปเลยนะ”
เวกวางสายไปอย่างงงๆ ส่วนมณฑิรายิ้มอย่างนึกสนุก
มณฑิราและรัฐรวีก็นั่งอยู่บนรถเมล์ด้วยกัน หญิงสาวนั่งติดหน้าต่างมองวิวนอกหน้าต่างอย่างตื่นเต้นกับบรรยากาศ รัฐรวีมองหน้าหญิงสาวที่ยิ้มมีความสุข
มณฑิรามองบรรยากาศรอบๆ แล้วหันมาเห็นรัฐรวีมองหน้าตัวเองอยู่ “คุณมองหน้าชั้นทำไม?”
“ขี้ตู่! ผมมองวิวข้างนอกต่างหากครับ“ รัฐรวีแกล้งเฉไฉ หญิงสาวงอน ชายหนุ่มจึงยิ้มขำ “ผมยอมรับก็ได้ครับ ผมมองหน้าคุณ ก็หน้าคุณน่ามองกว่าวิวข้างนอกตั้งเยอะ...ว่าแต่คุณไม่คิดจะมองหน้าผมบ้างเหรอครับ?”
มณฑิราพูดแก้เก้อ “ถ้ามองหน้านาย ชั้นมองรถติดข้างนอกยังเพลินกว่าอีก” หญิงสางหันหน้าหนีไปแอบยิ้ม รัฐรวีขำ
สักครู่มณฑิราหันมา รัฐรวีแกล้งเอาหน้ามารออยู่ใกล้ๆ มณฑิราตกใจตีแขนชายหนุ่ม แล้วทั้งคู่ก็หัวเราะขำมีความสุข
วิไลลักษณ์นั่งพับผ้าอยู่บนเรือนคนใช้ เวกเดินกลับเข้ามาเห็นวิไลลักษณ์ก็รีบเข้ามาหา “วิไล! วันนี้ชั้นเจอคุณอาทิตย์ที่ศูนย์การค้าที่ไปส่งคุณมณด้วย”
“พี่เวกจำคนผิดรึเปล่า?”
“ไม่ผิดหรอก ชั้นแอบเดินตามเค้าตั้งนาน แต่คลาดกันซะก่อน” เวกยืนยัน
“แต่คุณอาทิตย์เค้าบอกชั้นว่าวันนี้เค้าทำงานทั้งวัน แล้วทำไมเค้าถึงไปโผล่ที่นั่นได้?”
“งั้นเค้าก็โกหกแกแล้วล่ะ!” เวกเอ่ยบอกน้องสาว
วิไลลักษณ์เสียใจเดินหนีไป เวกสงสารน้อง แล้วเห็นมือถือที่วิไลลักษณ์วางลืมไว้ คิดถึงที่นายวงอยากเจออาทิตย์เพื่อดูว่าอาทิตย์เป็นคนยังไง จึงตัดสินใจหยิบมือถือของวิไลลักษณ์ แล้วเปิดดูเบอร์อาทิตย์ แล้วเมมไว้