บทละครโทรทัศน์ ฝันเฟื่อง ตอนที่ 16 หน้า 5
“พ่อ แม่! มันตอบกลับมาแล้ว” เวกดูมือถือเห็นว่าอาทิตย์ตอบกลับมา
“แล้วมันตอบมาว่าอะไร?” แม่เมียดถาม
“คุณพ่อคุณวิไลลักษณ์ไม่สบายเป็นอะไรครับ?” เวกอ่านข้อความให้พ่อและแม่ได้ฟัง
“บอกมันว่าเป็นวัณโรค!” แม่เมียดเอ่ยขึ้น
“หา! สมัยนี้ยังมีคนเป็นโรคนี้อยู่อีกเหรอแม่?” นายวงหันมองภรรยาอย่างสงสัย
“เออน่า แกรีบพิมพ์ตอบไปสิ!” แม่เมียดไม่สนใจรีบสั่งลูกชายให้ส่งข้อความตอบกลับไป
เวกพิมพ์ตามที่แม่บอก นายวงแอบทำหน้าเซ็งๆ ทุกคนรอว่าอาทิตย์จะตอบกลับมาว่ายังไง
เสียงข้อความเฟสบุ๊คมือถือเวกดังขึ้นอีก
“อาการหนักมากไหมครับ?” เวกอ่านให้ได้ยินร่วมกัน
“บอกมันว่าใกล้ตายแล้ว!” แม่เมียดเอ่ยขึ้น
“ห๊า! ถึงกับต้องแช่งฉันเลยเหรอแม่?” นายวงหันมองภรรยาอย่างตกใจ
“หรือแกจะปล่อยให้มันพาลูกเราไปตกระกำลำบากที่ไหนไม่รู้?! พิมพ์ไปเดี๋ยวนี้ ไอ้เวก!!” แม่เมียดเอ่ยสั่ง วินาทีนี้ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นแล้ว
“จ้ะๆๆ” เวกรีบพิมพ์พร้อมพูด “อาการหนักพอควร คุณรีบพาคุณหนูกลับมาดูใจคุณท่านจะดีกว่า” แล้วกดส่งข้อความ
ทุกคนรอว่าอาทิตย์จะตอบกลับมาว่ายังไง สักครู่เวกตกใจ “อ้าว! มันไม่ตอบ แต่ออกไปแล้ว ทำไงดีล่ะแม่?!!” เวกหันมาถามความเห็น แม่เมียด นายวงตกใจแต่ไม่รู้จะทำยังไง
ฝ่ายอาทิตย์นั่งอึ้งๆ อยู่ใต้อพาร์ตเมนต์ คิดเรื่องพ่อของวิไลลักษณ์ป่วยหนักอย่างกลุ้มใจ
รัฐรวีนั่งทานข้าวเย็นอยู่ที่บ้าน โดยมีแม่ชื่นคอยดูแลอยู่
“ขอบคุณแม่ชื่นมากนะครับ แล้วก็ขอโทษด้วยที่ผมเอาเรื่องไม่สบายใจมาเล่าให้ฟัง ทั้งๆ ที่แม่ชื่นก็กลุ้มใจเรื่องไอ้ทิตย์อยู่”
“คุณวีคะ เรื่องไอ้ทิตย์..คือ.... “ แม่ชื่นชะงักไปนิดนึง ไม่แน่ใจว่าควรบอกเรื่องเจออาทิตย์ดีไหม?
“ไอ้ทิตย์มันทำไมเหรอครับ?” รัฐรวีเอะใจ “มันติดต่อแม่ชื่นมาเหรอครับ?”
“เมื่อเช้ามันไปหาป้าที่ตลาดค่ะ”
“แล้วมันเป็นยังไงบ้างครับ?” รัฐรวีทั้งอึ้ง โล่งใจ แต่ก็เป็นห่วงด้วย
“ก็ยังทะเล้นเหมือนเดิมค่ะ แต่ป้าดูออกว่ามันดูหงอยๆ ไป มันยังบอกป้าว่าจะไปหาป้าที่ตลาดอีก”