บทละครโทรทัศน์ คุ้มนางครวญ ตอนที่ 20 หน้า 2
21 กุมภาพันธ์ 2557 ( 15:25 )
1.2M
ภาพในจอโทรทัศน์ทั้ง 8 จอเป็นภาพการเต้นรำบอลรูม จากภาพยนตร์ 8 เรื่อง เหมือนเป็นทั้งข้อมูลและแรงบันดาลใจ ที่กลางห้อง แก้วยืนตัวตรง มือหนึ่งจับมือ อีกมือแตะหลังยอดหล้า ในท่าตั้งต้นเต้นรำ ยอดหล้าตั้งอกตั้งใจ แต่แก้วยิ่งเคลิบเคลิ้ม เสียงเพลงวอล์ทดังขึ้น แก้วพายอดหล้าก้าวตามจังหวะ จากเก้งก้างเพียงเดี๋ยวเดียวก็กลายเป็นคล่องแคล่ว ยอดหล้ามีอาการสนุก รวมทั้งการวาดหวังถึงการได้เต้นรำกับตรีภพ แก้วพาเต้นอย่างมีความสุข แก้วมองยอดหล้าอย่างหลงใหล ยอดหล้าไม่เห็นสายตา
ท่าเต้นเริ่มยากและซับซ้อน แต่ยอดหล้าก็ทำได้ ยิ้มแย้มพอใจ แก้วยิ้มปลื้ม
“เจ้านางมีพรสวรรค์จริงๆ”
“อาจไม่ใช่พรจากสวรรค์ก็ได้”
ยอดหล้าพูดยิ้มๆ แล้วเห็นสายตาแก้ว ยอดหล้าขมวดคิ้ว หยุดเต้น โบกมือไปที่เครื่องเล่นแผ่นเสียงโบราณ เพลงชะงักลง ยอดหล้าขยับออกห่าง
“เจ้าทำอะไร”
แก้วงง ตกใจ แล้วเปลี่ยนเป็นน้อยใจ เสียใจ
“ผมทำอะไร”
“สายตาของเจ้า”
ยอดหล้าพูดเท่านั้นก็หยุด ยืดตัวตรง แก้วเสียใจแต่ข่มไว้
“สายตาของผม ยกย่อง ชื่นชมเจ้านาง...นี่เป็นความผิดด้วยหรือ”
ยอดหล้าเดินห่างมา
“เจ้าเป็นเหลนของเหลนข้า อย่าทำเช่นนี้อีก”
“แต่ตอนนี้เจ้านางคือเจ้าน้องของผม”
ยอดหล้าใจอ่อนลงนิดหนึ่ง มองแก้วสายตาอ่อนลง
“ข้าเกิดก่อนเจ้า เกือบสองร้อยปี”
“แต่ตอนนี้ เจ้านางก็ยังเยาว์วัยอยู่”
ยอดหล้าพอใจกับคำยกย่อง ก้าวไปมองดูภาพสะท้อนในกระจก
“เจ้าไปเถิด เตรียมตัวสำหรับคืนนี้ ข้าเองก็ต้องเตรียมตัวเช่นกัน”
แก้วก้มศีรษะให้แล้วเดินออกไป ยอดหล้าหันกลับไปนั่งที่ มองดูภาพการเต้นรำต่อ
ที่หน้าคุ้มหลวง รถตู้ของกอง 2 คันมาจอดรอ คณะนักแสดงและทีมงาน
“พร้อมหรือยังครับ นี่เราเลทมา 20 นาทีแล้ว” ตรีภพถาม
“ยัง” ฐาปกรณ์ทำหน้าเหม็นเบื่อ ตวาด ตรีภพสะดุ้ง พิมพ์ดาวสะกิด
“ขาดคนสำคัญจะไปได้ยังไงคะ”